St. Martin
Door: Jannie
Blijf op de hoogte en volg Jannie
19 Augustus 2014 | Guadeloupe, Marigot
9043 is het nummer dat wij goed moeten onthouden deze dagen. Het geboortejaar van Jelmer en ons huisnummer, dat is het ezelsbruggetje wat heel erg voor de hand lag en dat ons helpt om de huurauto die we na twee dagen wandelen toch maar gehuurd hebben, terug te vinden. Alle huurauto’s zijn namelijk witte KIA’s. En er rijden er honderden van rond op St. Maarten. Wij zijn in Nederland zo gewend aan het blauwe dak van onze auto dat meestal boven alle andere autodaken uitsteekt, dat een witte KIA opsporen op de parkeerplaats van de SuperU even wennen is.
We waren niet van plan om een auto te huren. Vakantie is voor ons bijna synoniem aan ‘buiten zijn’, het liefst op de fiets. Haha, dat gaat hier echt niet, het is te warm om te fietsen, de weg is op sommige plekken te slecht en er zijn geen fietsen. Jan dacht nog aan een scooter, waar we een paar jaar geleden op Lefkas erg van genoten. Een Harley huren was ook een mogelijkheid las ik. Tsja en toch kozen we een KIA. Het is druk op de weinige wegen die er zijn en de rijstijl van de meeste weggebruikers hier is heftig. Dan voelt iets van carrosserie om je heen toch veiliger.
Maar we begonnen met het idee om wandelend het eiland te verkennen. De eerste avondwandeling nadat we aangekomen waren, in het donker op zoek naar een supermarkt of restaurant. Derde weg rechts en dan doorlopen tot het eind, was ons verteld. De supermarkt hebben we niet gehaald. Bij het allereerste restaurant werden we hartelijk verwelkomd en hebben we onder een mooi afdak, aan de rand van een sprookjesachtig verlicht zwembad heerlijk zitten eten. Vis, zoals bijna elke dag, red snapper, grouper of mahi mahi, wat rijst en wat groente erbij, een mooie cocktail, voilà, het beste van twee werelden. Frans Creools restaurant stond er op het naamkaartje van het restaurant, heerlijk was het!
We zijn nu in Frankrijk en aan de overkant van de baai zien we Nederland. Tegelijk is het vooral St Martin, Caraïben ;-) Toen we vrijdagavond na het eten terug liepen naar ons huisje wilden we niet dezelfde weg terug nemen. Langs het water leek ons veel mooier dan over de weg. En als we het water volgden zouden we vanzelf weer bij ons huisje komen, dachten we. In het donker bleek dat er erg veel huisjes tegen de berghelling langs het water stonden. We klommen over hekken, slopen door tuinen en kwamen uiteindelijk weer op de hoofdweg uit. Ineens stonden we bij de Nederlandse grens, slechts een bordje langs de kant van de weg maar wel een herkenningspunt voor ons. We waren de op de hoofdweg de verkeerde kant op gelopen, en veel te ver door, het huisje voorbij.
Langs het strand wandelen was even anders dan in Nederland. Borden met ‘Keep Out’ en Proprieté privé zijn wij daar niet gewend. We staan een poosje te kijken en zien dat we makkelijk onder de ketting door kunnen die het strand ‘afsluit’ . Laten we het maar doen. Later zien we dat meer mensen juist dit soort rustige stranden opzoeken en we doen er de mooiste ontdekkingen. Allerlei schelpen die we nog nooit eerder zagen, bergen bijzonder zeewier, enorme cactussen en andere vetplanten die op de grens van land en water groeien. In de verte zien we golfsurfers mooie capriolen uithalen en we denken terug aan Bali, waar Aletta en Jelmer surfles hadden. Wat lijkt dat ineens lang geleden. Gelukkig horen en zien we via de whatsapp dat ze ook genieten van hun vakantie. We duiken de zee in en laten ons wiegen door de golven.
De derde wandeldag gaan we weer een stuk verder weg en komen bij een lagune. Er groeien struiken in het water op hele hoge wortels, dit is dus mangrove. Er lopen twee vriendelijke vissers, wij vragen of we door het water naar de overkant kunnen lopen. De vissers wijzen ons waar de ondiepste plaatsen zijn en daar gaan we. Telefoon en camera hoog in de rugzak en voorzichtig wadend door het kriebelende wier op de bodem. Grote vissen schieten voor onze voeten weg. In de lucht cirkelen prachtige vogels om ons heen. Zouden ze verwachten dat wij aan het vissen zijn en misschien af en toe iets voor hen over laten? We bereiken de overkant, nat tot en met de middel. Een eind verderop hangen we onze kleren te drogen aan een boom en duiken de zee weer in. Eigenlijk zijn kleren in dit klimaat totaal overbodig en zeker aan zo’n paradijselijk strand voelen we ons even Adam en Eva. Aan het eind van de dag lopen we over de weg terug, dat is ver en heet. Als we ook de weg weer een beetje kwijt raken en in ons beste Spaans advies vragen aan een mevrouw, vertelt zij ons dat er zo een busje aan komt. Wauw, dat is fijn, we stappen samen met haar in en worden voor ons huisje afgezet. De airco zetten we daar op 27 graden, heerlijk om even bij af te koelen.
We waren niet van plan om een auto te huren. Vakantie is voor ons bijna synoniem aan ‘buiten zijn’, het liefst op de fiets. Haha, dat gaat hier echt niet, het is te warm om te fietsen, de weg is op sommige plekken te slecht en er zijn geen fietsen. Jan dacht nog aan een scooter, waar we een paar jaar geleden op Lefkas erg van genoten. Een Harley huren was ook een mogelijkheid las ik. Tsja en toch kozen we een KIA. Het is druk op de weinige wegen die er zijn en de rijstijl van de meeste weggebruikers hier is heftig. Dan voelt iets van carrosserie om je heen toch veiliger.
Maar we begonnen met het idee om wandelend het eiland te verkennen. De eerste avondwandeling nadat we aangekomen waren, in het donker op zoek naar een supermarkt of restaurant. Derde weg rechts en dan doorlopen tot het eind, was ons verteld. De supermarkt hebben we niet gehaald. Bij het allereerste restaurant werden we hartelijk verwelkomd en hebben we onder een mooi afdak, aan de rand van een sprookjesachtig verlicht zwembad heerlijk zitten eten. Vis, zoals bijna elke dag, red snapper, grouper of mahi mahi, wat rijst en wat groente erbij, een mooie cocktail, voilà, het beste van twee werelden. Frans Creools restaurant stond er op het naamkaartje van het restaurant, heerlijk was het!
We zijn nu in Frankrijk en aan de overkant van de baai zien we Nederland. Tegelijk is het vooral St Martin, Caraïben ;-) Toen we vrijdagavond na het eten terug liepen naar ons huisje wilden we niet dezelfde weg terug nemen. Langs het water leek ons veel mooier dan over de weg. En als we het water volgden zouden we vanzelf weer bij ons huisje komen, dachten we. In het donker bleek dat er erg veel huisjes tegen de berghelling langs het water stonden. We klommen over hekken, slopen door tuinen en kwamen uiteindelijk weer op de hoofdweg uit. Ineens stonden we bij de Nederlandse grens, slechts een bordje langs de kant van de weg maar wel een herkenningspunt voor ons. We waren de op de hoofdweg de verkeerde kant op gelopen, en veel te ver door, het huisje voorbij.
Langs het strand wandelen was even anders dan in Nederland. Borden met ‘Keep Out’ en Proprieté privé zijn wij daar niet gewend. We staan een poosje te kijken en zien dat we makkelijk onder de ketting door kunnen die het strand ‘afsluit’ . Laten we het maar doen. Later zien we dat meer mensen juist dit soort rustige stranden opzoeken en we doen er de mooiste ontdekkingen. Allerlei schelpen die we nog nooit eerder zagen, bergen bijzonder zeewier, enorme cactussen en andere vetplanten die op de grens van land en water groeien. In de verte zien we golfsurfers mooie capriolen uithalen en we denken terug aan Bali, waar Aletta en Jelmer surfles hadden. Wat lijkt dat ineens lang geleden. Gelukkig horen en zien we via de whatsapp dat ze ook genieten van hun vakantie. We duiken de zee in en laten ons wiegen door de golven.
De derde wandeldag gaan we weer een stuk verder weg en komen bij een lagune. Er groeien struiken in het water op hele hoge wortels, dit is dus mangrove. Er lopen twee vriendelijke vissers, wij vragen of we door het water naar de overkant kunnen lopen. De vissers wijzen ons waar de ondiepste plaatsen zijn en daar gaan we. Telefoon en camera hoog in de rugzak en voorzichtig wadend door het kriebelende wier op de bodem. Grote vissen schieten voor onze voeten weg. In de lucht cirkelen prachtige vogels om ons heen. Zouden ze verwachten dat wij aan het vissen zijn en misschien af en toe iets voor hen over laten? We bereiken de overkant, nat tot en met de middel. Een eind verderop hangen we onze kleren te drogen aan een boom en duiken de zee weer in. Eigenlijk zijn kleren in dit klimaat totaal overbodig en zeker aan zo’n paradijselijk strand voelen we ons even Adam en Eva. Aan het eind van de dag lopen we over de weg terug, dat is ver en heet. Als we ook de weg weer een beetje kwijt raken en in ons beste Spaans advies vragen aan een mevrouw, vertelt zij ons dat er zo een busje aan komt. Wauw, dat is fijn, we stappen samen met haar in en worden voor ons huisje afgezet. De airco zetten we daar op 27 graden, heerlijk om even bij af te koelen.
-
19 Augustus 2014 - 18:36
Alice:
Wat een super ervaring, Jadam en Jeva in het Caraïbische paradijs. Ik zie jullie samen door de mangrove sluipen, hutje bouwen. Gisterenavond was er een programma Atlas op de tv. Een groepje op avontuur in Suriname. Ze hadden jullie moeten filmen, dat is pas echt. Geniet er maar van, wij genieten van jullie verhalen. -
19 Augustus 2014 - 20:57
Natas:
wat een leuk sprookje zeg ;-) en wat zag ik eerder al leuke creatieve foto's :-D om blij van te worden, ENJOY & GOZAR LA VIDA!!! beso* -
19 Augustus 2014 - 22:41
Wieger:
Goede keus om uit Nederland weg te gaan het is hier nu zo'n beetje herfst. Veel plezier ! -
20 Augustus 2014 - 09:02
Jeannette:
lieve Jannie en Jan, gaaf, Jannie, blijf schrijven - heerlijk om te lezen :-)! -
22 Augustus 2014 - 17:38
Liselet:
Wauw Jannie, dit is andere koek! Wat geweldig om je verhalen te lezen. ik zie het voor me! Geniet er maar lekker van. Groeten voor Jan! -
24 Augustus 2014 - 09:34
Yvonne En Chris:
Dat is heel wat anders dan een fietsreis. Lijkt ons prachtig om te doen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
