Ineens was er een verhaal weg, hier is het weer

Bonne courage!

Ineens worden we gegroet. Bonne journee, Bonne voyage en ook regelmatig met Bonne courage. Op het platteland van Noord-Frankrijk zijn fietsers met bepakking zeker Santiago gangers. Eindeloze graan, aardappel en suikerbietenvelden komen voorbij. Klaprozen en kamille versieren de randen van de akkers. In veel dorpen wordt er deze zaterdag feest gevierd. St. Jean staat her en der aangekondigd. Het St. Janskruid bloeit en het (dacht ik) van oorsprong Scandinavische feest is dus ook afgezakt naar het zuiden. Velen bbqen dit weekend zien we als we in de Aldi een paar boodschappen doen. Anderen laten hun kindje dopen of gaan trouwen. Als ik een stempel wil halen in Rumegies is er een mevrouw in de kerk bezig met de voorbereidingen van een doopviering. Ze wil haar werk snel afmaken en dan met mij meelopen naar haar huis waar de stempel ligt. Ik sta te twijfelen en besluit dan om weg te gaan. Waarom zou ik de mevrouw storen bij haar werk. 'Een andere keer kom ik terug' stel ik voor. Op de parkeerplaats van de kerk zie ik de doopouders al met hun kindje uit de auto stappen. Bijna aan het eind van de dag scoor ik wel een stempel in Cambrai. Daar staat een bruidspaar op de stoep van de kerk. Terwijl zij naar het altaar lopen, loodst de koster mij naar de plek waar gestempeld wordt. Cambrai is druk met autoverkeer, we fietsen er via een pad, ingelegd met koperen Jacobsschelpen die de goede richting aanwijzen, snel weer uit. Even lijkt het of we nier verder kunnen,er is een omleiding omdat er aan een brug gewerkt wordt. Maar niet op zaterdag. We schuiven de hekken opzij, onze fietsen er tussendoor en zien dan aan de eind van de brug een grote container staan. Oeps, moeten we toch omrijden? Nee, het lukt om nog een hek aan de kant te tillen, we kunnen door rijden. Over de brug is helemaal niemand te zien. Tijd voor een sanitaire stop. Ik schrik van mijn knalgele plas. Wat is dit? Heb ik veel te weinig gedronken? Jan heeft last van hetzelfde en concludeert dat het de curry tabouleh zal zijn die we aten als lunch en die inderdaad knalgeel was. Gerustgesteld fietsen we verder. Naar de camping in Honnecourt d'Escaut. De Schelde stroomt er langs, als een slootje!


Franse voetbalzondag

Wakker worden van torenklokken. Het gebeurt ons deze week bijna iedere dag en het doet mij denken aan vroeger. Als kind logeerde ik wel eens in het dorp en schrok dan soms wakker van de donkere klank van de torenklok. Ook in Frankrijk blijken kleine dorpjes vaak grote klokken te hebben. Sommigen slaan elk kwartier, anderen spelen melodietjes. Een beter geluid om mee wakker te worden dan met het gepiep van de wekkerradio thuis. We fietsten al langs de Schelde, vandaag komen we bij de bron van de rivier. Kristalhelder water stroomt de grond uit. Ik proef een slokje en heb het gevoel op heilige grond te staan. Aan Franse wandelaars die belangstellend vragen waar we vandaan komen, vertel ik dat mijn vader aan de monding van de Schelde geboren is. En mijn opa en vele generaties terug leefden van het water van de Schelde. Echt gaaf om hier het prille begin te zien van wat later de brede stroom wordt waar Michiel de Ruiter over uit kijkt in Vlissingen.
We fietsen verder langs een kanaal waar een of twee dagen eerder een windhoos langs gekomen is, zo lijkt het. Overal omgewaaide bomen, afgeknapte takken en het pad bezaaid met blad. Er is gezaagd en opgeruimd, we kunnen er langs. Tot er een geüniformeerde meneer ons laat stoppen. In het kanaal zwemmen tientallen mensen. Aan de ene kant springen ze er in en 100 meter verder klimmen ze weer op de kant en rennen een eind, dan weer het water in enzovoort. Wij staan er even bij te kijken en zijn eigenlijk niet van plan om een eind om te rijden vanwege de 'swim-run'. Blijkbaar leest de meneer onze gedachten. Na een poosje maant hij ons om voorzichtig door te rijden. Merci beaucoup monsieur, daar gaan we tussen de kletsnatte renners in. De rest van de dag hebben we, dankzij de voetbalwedstrijden de weg voor ons alleen. Noyon is de volgende grote stad met een bijzonder indrukwekkende kathedraal. Vergelijkbaar met de dom in Speyer waar we op een feest terecht kwamen toen we langs de Rijn fietsten. Herinneringen aan brood en wijn en bijzonder vriendelijke mensen daar in de Duitsland. In Noyon is het stil, geen stempel, geen mensen in de kerk. Buiten is het wel feest, een voetbalkaravaan trekt door de stad. Het ziet er wat eng, nationalistisch uit al die toeterende auto's met Frans vlaggen. Bij nader inzien blijken de meeste inzittenden Fransen van Marokkaanse of Algerijnse afkomst te zijn. We rijden een eindje mee in de stoet en maken het feestje zo nog wat multi cultureler. In de pizzeria ontmoeten we een Fransman die perfect Nederlands spreekt. Hij heeft jaren verkering gehad met een meisje uit Lemelerveld vertelt hij. Nu eet hij een pizza met zijn vier kinderen en vindt het net zo leuk om even Nederlands te spreken als ik het vind om Bahasa Indonesia te praten als ik iemand uit Indonesië tegen kom. Na het eten zoeken en vinden we camping Montagne. Een bar triest caravan park. Smerig, nat en oud en klam en stinkend. Wat kan er nog meer niet leuk zijn aan een camping?! We zetten de tent op, doen gauw de ogen en de neus dicht en slapen. Het beste wat we hier kunnen doen.


Taart

Het besluit wat we gisteren namen, zo snel mogelijk hier weer vandaan, gaat niet helemaal lukken. Het regent, van die alles doordringende miezerregen. Niet lekker om in te fietsen. Als het om tien uur een klein beetje droog is, gaan we toch, eerst naar het dorp. Daar blijkt de bakker tegelijk een geweldige kruidenierswinkel te zijn. We nemen een flan als ontbijt en als de bakkersvrouw ziet dat we die gelijk op eten, gaat ze koffie voor ons maken. Ze vertelt dat ze hier al 42 jaar een winkel heeft. Bijzonder want veel van de winkeltjes die nog wel in ons routeboekje staan, bestaan in het echt niet meer. Deze mevrouw houdt het nog vol en wij zijn er blij mee. Heerlijk ontbijtje deze flan en de koffie er bij. Als lunch eten we bij een andere bakker weer taart. Jan een flan, en ik cheese cake met noten en karamel, daar fiets ik echt lekker op! De bakkersvrouw spreekt goed Engels. Bijzonder in Frankrijk. Ze blijkt een penvriendin te hebben in Engeland. De tweede leuke ontmoeting bij een bakker vandaag. Eigenlijk is ons Pelgrimeren meer van boulangerie naar patisserie fietsen en tussendoor af en toe een kerk binnen gaan. Of een kasteel met een mooie tuin. Op de website potager-de-France.com vind je de prachtigste tuinen. Wij bewonderden vandaag een tuin in le Breuil-le-Sec. Generaties lang in het bezit van dezelfde familie, een bijzondere plek. Denk aan villa Augustus in Dordrecht en dan op het platteland van Frankrijk, bij een eeuwenoud kasteel. Ach, wij werken in de wijktuin, bijna hetzelfde, maar toch, het sfeertje van zo'n Frans kasteel, sprookjesachtig. Na de vreselijke camping gisteren gaan we vandaag naar een air naturelle, beter! Er staat nog een Nederlandse mevrouw, zien we aan de fiets en de bh die er aan hangt te drogen. Ze komt haar tent niet uit. Wij koken een pannetje pasta met eieren en spek, energie voor de dag van morgen.

Wild kamperen

Tot nu fietsten we alleen maar 'Henkie hellingen', zo noemden wij ze. Buurman Henk vertelde: Je bent dan aan het begin van een dal en ziet de overkant. Daar moet je naar toe. Maar dan eerst naar beneden en dan weer naar boven. Heel vervelend vond hij. Voor mij was het zoiets als in de speeltuin op de glijbaan. Je klimt omhoog, dat kost even moeite en dan roets je naar beneden. Heerlijk! Ik fietste de glijbaanheuveltjes in de tweede versnelling en varieerde met rechts van 1 tot 7. Vandaag had ik voor het eerst de kleinste versnelling nodig om de hellingen op te komen. De klimmetjes staan aangekondigd in het routeboekje, dat helpt. Klim van 2 km, 5 tot 7 procent zoiets. Het stelt vergeleken bij fietsen in de bergen niets voor maar toch is het wennen. Zoals ik ooit las dat mensen die in heuvelachtig land wonen het zo vervelend vinden dat ze in een vlak land als Nederland nooit even kunnen relaxen tijdens een afdaling. Je moet dan altijd maar trappen, zo vermoeiend. Nou wij worden best moe van omhoog fietsen. Al is het slechts tweehonderd meter, af en toe. Vandaag zochten we, na de tip van Adriaan, Belgische Compostella ganger waar we gisteren mee lunchten en aan wie ik mijn schelp mee gaf, het huis met tuin van Pamela. Zij staat in de reisgids als kampeeradres. We belden aan, ze was niet thuis. Dan eerst maar een biertje, in de zon op de stoep van de plaatselijke bar. Het is er een komen en gaan van bezoekers. Steeds worden handen geschud, wij worden mee gegroet alsof we hier dagelijks komen. Voelen ons welkom. De tijd vliegt en we gaan nog eens kijken bij Pamela. Bellen ook aan bij de buren. Zij hebben haar telefoonnummer maar ze neemt niet op. Dan zien we een klein grasveldje aan het eind van de straat. We zetten de tent onder een plataan. Een buurhondje begint hard te blaffen. Zijn baas komt kijken en gedoogt ons op het veldje naast zijn huis. Even later komt hij een fles water brengen en maakt ook een praatje. Ik denk nog even en hij vraagt of we bij hem thuis willen douchen maar dat gebeurt niet. Morgen douchen we wel weer ergens.

Ontmoeting

Tijdens het eerste pittige klimmetje van de dag hoor ik een knappend geluid bij mijn achterwiel. Oeps, een spaak heeft het begeven. Net als die spaak zijn mijn benen moe vandaag. De negende dag tegen de wind in fietsen. Zelfs als we de helling af gaan, voelt dat niet als glijbaan. De tegenwind lijkt harder dan de andere dagen. Na de lunch kom ik maar moeilijk weer op gang. Om 15 uur zijn we gelukkig op de camping, waar we afgesproken hebben met Saskia en Pieter. We doen de was en hangen die te drogen in een voetbaldoel. Jan fietst nog even naar de winkel in het dorp voor wat boodschappen en een fles wijn en ik schrijf wat. Dan arriveren onze Zoetermeerse vrienden. Zij fietsen vanaf de Pyreneeën naar Nederland. We eten en drinken en genieten van elkaars gezelschap en belevenissen onder de boom waarop af en toe wat regendruppels vallen. Nu slapen ze nog lekker. Straks fietsen zij door naar het noorden en wij naar het zuiden. Misschien nemen wij dan in Chartres of Tours de trein naar Bordeaux en fietsen langs de kust een eindje met de wind in de rug terug richting huis. Dan pakken we de Jacobsroute een andere keer weer op. Of zou de wind dan draaien?! Straks eerst het weerbericht maar eens bekijken....

Chartres

Daar staan we dan, op een voormalige camping, ten zuiden van Chartres. In de kathedraal in de stad hadden we pech. Geen labyrint om te lopen. Er wordt gewerkt in de kerk. De muren en pilaren worden wit gemaakt en het labyrint is bedekt met stukken spaanplaat.na een bezoek aan de kathedraal en een rondje souvenirwinkels, op zoek naar een labyrinth t-shirt voor Jan, fietsen we door naar het dorp waar we willen kamperen. De winkels waren er gesloten, het restaurant ook en zelfs de bar tabak was niet open. Ik riep naar Jan 'straks is de camping ook dicht' en inderdaad 'camping fermee' stond er op het bord langs de kant van de weg. Poeh, we hebben geen zin om terug te fietsen naar de stad, en nog 30 km door is ook te ver. We strijken neer op een grasveld langs de Eure. Het stikt er van de muggen, vandaar dat de camping opgeheven is? We eten op een bankje bij de speeltuin en krijgen een appje van Saskia en Pieter dat zij op een voetbalveld staan. Het enige waar ik van baal is dat ik mijn telefoon niet kan opladen. Even verderop staat een feesttent, zou daar stroom zijn? Ik klim met telefoon en oplader over het hek wat op slot is. Loop een eindje om een bewakingscamera heen en zie dat de tent aan een kant open is. En zowaar, in een hoek staat een soort bord met 6 stopcontacten. Zouden ze het doen? Yes, ik bel zittend op de vloer van de tent even met mijn vader en laadt intussen de telefoon op. En de IPad waar ik nu op typ ook heel even.

Vous etes superbe

Jammergenoeg was die I pad heel snel weer leeg en nu inmiddels weer opgeladen in de caravan van onze Zeeuwse buren op de camping aan de Loir. Zo, wat heb ik hier lekker gedoucht zeg. En heerlijk gegeten in het restaurant St Jaques. Na een dag fietsen door de velden graan en koolzaad. Het is bijna rijp, al het graan. We verwachten morgen of overmorgen de combines aan het werk te zien gaan. Morgen fietsen we verder richting Tours. Vanmiddag toen we hier aankwamen riep een Franse mevrouw mij na 'vous etes superbe'. Altijd leuk om te horen toch?! Fransen pakken de auto als ze ergens naar toe gaan. We zien zelden fietsers. Af en toe iemand op een racefiets. Zoals vanochtend toen we even koffie dronken in een dorpje. Daar vroeg iemand of we af en toe van fiets ruilden. Haha, grappenmaker, ik moet er niet aan denken! Jan valt op, op zijn degelijke zware Gazelle met 7 versnellingen. Hij heeft de tent, slaapzakken en matjes achterop. En duwt mij ook nog af en toe een stukje. Vanochtend zagen we de scootercamper voorbij komen. Een Nederlandse mevrouw uit Noord Holland loopt de route naar Santiago. Haar man volgt haar met de camper en daar achterop een scooter en haalt haar aan het eind van de dag op vertelde ze ons toen we haar gisteren ontmoetten. Vandaag hebben we geen andere pelgrims ontmoet. Wel heel veel prachtige bloeiende bermen gezien. Lavatera, korenbloemen, duizendblad, lathyrus, en natuurlijk klaprozen. Ontelbare tere wiegende rode klaprozen zwaaien vriendelijk naar ons langs de Franse landwegen. En af en toe zwaaien wij terug. En groeten de vogels, leeuweriken en zwaluwen. En de koeien, de pauwen, de kippen en de ezels. En ik buig voor prachtige bomen, de Linde is mijn lieveling, met haar bedwelmende zoete geur. Zullen we langs het fietspad aan de Broekwegzijde Lindes planten?! Dat lijkt mij zo gaaf! Voor iedere gekapte kastanje een linde?! Ik droom er van!