Eerste dag in Kiev

‘Svetlana komt twee keer per week’ met deze geruststellende woorden beantwoordt Aukine mijn vraag:’ Hoe houd je dit enorme huis zo mooi schoon?’ We zijn gisteren aangekomen in Kiev en logeren bij Jan’s nichtje en haar man. Ze wonen in hun 16e huis sinds ze trouwden, rekenden ze uit. Onder andere in India, Pakistan, Angola, Madagascar, Nepal en Afghanistan en nu bezoeken wij hen voor de allereerste keer. Wat een gemiste kansen, al die jaren dat we bezwaren zagen, redenen om niet naar hen toe te reizen. Maar nu zijn we er en logeren in hun sprookjeshuis vlakbij de rivier de Dnjepr. Als je uit een van de ramen kijkt, zie je het ‘moederlandstandbeeld’. Toen we vanmiddag een tochtje met de bus maakten hoorden we dat het beeld hoger is dan het Vrijheidsbeeld. Door de hele stad zie je trouwens belangrijke mensen in de vorm van standbeelden. Behalve de beelden van Stalin en Lenin. Die zijn allemaal weg gehaald en staan nu ergens in een openluchtmuseum. Wat zagen we nog meer? Het herinneringsmonument op het Maidanplein. 100 foto’s van de ‘heavenly hundred’, de demonstranten die doodgeschoten zijn toen zij hier demonstreerden tegen de regering, nog maar 4 jaar geleden. Ook nu is er nog oorlog in het land, 600 km verderop. En er is de herinnering aan de MH17. Klinkt allemaal niet als vakantiebestemming. Toch is het fijn om hier te zijn. Wat lastig is, is de taal. ‘Dobre Den’ goede dag, dat gaat nog wel. Maar Oekraiens lezen, pfff lastig. In Japan weet je zeker dat je de tekens niet kent, dus niet snapt wat er geschreven staat. Hier ken je de helft van de letters en ik had vandaag steeds de neiging woorden die ik tegenkwam te ontcijferen. Onbegonnen werk. Dan maar gezellig in het Nederlands kletsen met Aukine. We zijn vanochtend met haar naar de metro gelopen. Overal langs de straat groeit hop, als onkruid. Zou hier vroeger hop gekweekt zijn? Het zou zomaar kunnen. Er stonden hier datsja’s, zomerhuizen. Nu zijn die bijna allemaal afgebroken en worden er luxe appartementen voor in de plaats gebouwd. Enorme walnotenbomen zijn blijven staan. De scholen hebben al zomervakantie. We zien een machtig mooi stuk ‘guerrilla garden’ rond een school. Aukine heeft het grasperk wat het eerst was langzamerhand zien veranderen in de tuin die het nu is. Oekraïne houdt van bloemen. In de tuinen, in potten, geborduurd op kleding en in bloemenstalletjes. Klaprozen werden er in bosjes verkocht en korenbloemen, nog nooit eerder gezien. We doen boodschappen op de markt en ontdekken de grootste verzameling ingemaakte groenten en fruit ooit. Kleurrijk in allerlei verschillende maten potjes en met verschillende kleuren deksels. Ik denk meteen aan de buurttuin waar we eigenlijk alleen maar ‘bon maman’ potjes willen gebruiken voor de jam. Het kan dus wel, een mooie uitstalling maken met van rommelpotjes. Het lijkt er wel op dat er hier ontzettend goed over nagedacht is, welke kleur deksel bij welke inhoud past. De kraam ziet er uit als een kunstwerk. Kunst is een van de positieve overblijfselen van de Sovjettijd vertelt Aukine. Mensen maken graag muziek, schilderen en dansen. Vanavond bezochten we een gave balletvoorstelling in het operahouse. Morgen gaan we wandelen in de botanische tuin met de international womans club. Nu eerst even slapen!