Als je goed om je heen kijkt zie je.....

Soms doe ik iets doms. En heb daar dan gelijk spijt van. Even aanbellen bij ons vorige huisje. De schattige airbnb waar ik met Yvonne was. De schrijfvrouwen en Jan waren er best nieuwsgierig naar. We kwamen er langs, ik sprong van mijn fiets en drukte op de bel. Het duurde even tot er werd open gedaan. Door een Nederlandse meneer in zijn onderbroek. Hij keek zeer boos en en vond het helemaal niet grappig dat er een stel onbekenden voor zijn deur stond. Sorry meneer, gelukkig bent u niet mijn buurman in Nederland.

In de airbnb waar we nu zijn hebben we vrienden gemaakt. Vanochtend stond ik op het balkon (we wonen 1 hoog) de buurvrouw schuin beneden ons was haar planten aan het sproeien. Ze zwaaide vrolijk naar mij. Vanavond maakten we een praatje met haar, Met de portier zijn we ook vrienden geworden. Hij spreekt geen Engels en had moeite met het feit dat Nan haar fiets op het gras voor de deur parkeerde. Daar ontstond wat spraakverwarring over. Willy gooide haar charmes in de strijd en krijgt vandaag of morgen een huwelijksaanzoek van deze meneer verwacht ik.

Gisteren schreven we in het Turiapark. Nan haar huis is daar vlakbij. Huisbaas Manu kletst de hele dag door. En heeft steeds nieuwe gasten, ze komen overal vandaan. Een meisje uit Zuid Amerika, een man uit Oekraïne. Vaak blijven ze maar één nachtje. Je zou als je hier een maand logeert een boek kunnen schrijven over al die voorbijgangers en over hoe Manu ze op hun gemak stelt. Fietsbanden op pomt, ineens een fietshelm tevoorschijn tovert of een fles Agua de Valencia.

Het Turiapark is de plek waar we afspreken met Nan. Locatie delen in whatssapp is dan zeer behulpzaam. Gisteren was dat niet eens nodig. Wij fietsten het park in en op hetzelfde moment kwam Nan om de hoek. Wauw! Zo gaat het vaak deze week. We laten ons verrassen door wat er op ons pad komt. Ik heb een de schrijfideeën in een schriftje staan en kijk wat er op dat moment in die omgeving past. Als leidraad heb ik deze week gedichtjes van K Schippers genomen. Iedere dag een nieuwe tekst. Die tekst, of woorden daar uit verbinden met de omgeving levert stof tot schrijven op.

‘Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is’ Dat is misschien de bekendste tekst van K Schippers. Daar kun je in Valencia het hele jaar over schrijven. We schrijven lijstjes, sprintjes, 5 regels, 10 regels, 3 minuten of 5 minuten. Halen rondelen uit die stukjes of een pantoem. Elfjes en Haiku’s. Het schrijven wisselen we steeds af met aan elkaar voorlezen. Dan luisteren we en geven op kleine post it’s terug wat we horen. Welk verlangen of welke droom. Zoiets ongeveer. Maar terwijl ik dit schrijf besef ik dat het een technische opsomming is van wat we doen. De feiten. Het geeft totaal niet weer wat we schrijvend en lezend beleven toch?

Beter om iets te delen van wat ik gisteren schreef. Na 3 dagen met elkaar onderweg zijn we 5 regels over ‘hoe is het nu met jou?’

Mijn antwoord: Verliefd op Valencia, dat kan ik wel zeggen. Ik voel mij hier thuis, in de stad en bij ons samen. Het voelt ontspannen om hier te zijn. Alles wat we doen gaat bijna vanzelf. Zoals Nan aan kwam fietsen vandaag, precies op het goede moment op de goede plaats, zo gaat het steeds.

Ik zal de schrijfvrouwen vragen of ze morgen iets willen vertellen over hoe zij een schrijfvakantie beleven en er dan een blog mee maken. Dat zal hopelijk beter weergeven wat ik bedoel te zeggen dan wat ik nu deel. Vandaag gaan we schrijven in en om de mercado central, de grote overdekte markt. Vorige week hebben Yvonne en ik er heerlijk rondgedwaald. Dat gaan we vandaag nog eens doen. Zin in!