Blow horn

Sneha woont ruim vier jaar in Nederland. Nu we voor het eerst met haar in India zijn komen er herinneringen op aan hoe het voor haar was toen zij aankwam in Nederland. Ze hoorde mensen over auto’s praten en verbaasde zich. Geen auto te zien toch in Delft? In India worden de driewielige taxi’s met een motortje ‘auto’ genoemd. Het zijn lichtgewicht wagentjes, zeer wendbaar en er passen drie volwassenen of een stuk of tien kinderen achterin. Sneha vertelt dat ze er vroeger mee naar school ging. Wij doorkruisten Udaipur in twee van deze gemotoriseerde taxi’s. Dat was alsof we op de kermis in de botsautootjes zaten maar dan gelukkig zonder te botsen.

Het verkeer gebruikt hier de weg zoals wij (oké, zoals ik) het fietspad. Eventjes iemand inhalen, heel vaak met zijn drieën naast elkaar, door de binnenbocht, snel voor iemand langs schieten, het kan allemaal. Bij elke beweging die je als chauffeur wilt maken druk je op de klaxon. Soms een bescheiden tuutje, een andere keer een enorme toet. Iedereen luistert naar het advies wat er achterop alle grote vrachtauto’s die we vandaag zagen staat: ‘Blow Horn’.

Al de ‘auto’s’, motoren, brommers, wandelaars, hondjes en af en toe een koe, een echte auto of een groepje ezels, het krioelt door elkaar als in een enorme mierenhoop. Je handen goed binnen boord houden is slim, vaak zit er maar een paar centimeter tussen het ene en het andere voertuig. Bijna altijd gaat het goed. Dankzij alle getoeter!?

Gisteren brachten de ‘auto’s’ ons naar de grote Jagdishtempel midden in de stad. Op blote voeten namen we een offertje mee naar binnen. Een krant gevuld met grote afrikaantjes, (ze leken zo bij Pieter en Hilda uit de kas te komen) een kleine cockosnoot en wat kamferblokjes. Rondom de tempel was van alles te koop. Het deed Jan denken aan de verhalen over de tempel in de bijbel. Mooi om onze eerste dag in India mee te beginnen.

Naar de lunchgelegenheid die Sneha’s vader op het oog had moesten we even zoeken. Midden op een enorm drukke weg draaiden de chauffeurs van onze ‘auto’s’ plotseling om. Onvoorstelbaar dat zoiets kan. Hier houdt men rekening met elkaar. We aten een verrukkelijke thali als lunch. Voor wie dat in Nederland wil proberen, ga naar Krishna Villa aan de Hooikade in Den Haag.

‘s middags bezochten we het sprookjespaleis aan het Pichola meer. In een deel ervan woont de koninklijke familie. Het andere deel is open voor publiek. We maakten een lange tocht door smalle gangetjes, via trapjes en trappen naar ruime binnenplaatsen, enorme kamers en prachtige uitzichten over Udaipur. Sneha’s mammie (zo noemen we haar) loopt niet zo makkelijk, toch houdt ze het vol. ‘2 uur en een kwartier’ laat de gids aan het eind van de rondleiding weten. Poeh, zolang heb ik nog nooit door een paleis gelopen. We zijn in NL nog nooit in ‘t Loo geweest.

Dag 2 bezoeken we monsoon palace, een soort burcht boven op een heuvel. De rit in de taxi terug was heftig. Een weg vol haarspeldbochten waarop de chauffeur zo snel mogelijk naar beneden wilde. Dan nog een park vol fonteinen. ‘s Avonds een dansvoorstelling op een binnenplaats onder een grote boom, de volle maan en een sterrenhemel boven ons hoofd. Sprookjesachtiger wordt het niet. Dat klopt, ‘s nachts sloeg bij mij de ‘Dehli belly’ toe. Tien keer naar de wc, poeh dat is ook India. Gisteravond was Jan aan de beurt. We brengen vandaag rustig in en om onze kamer in mount Abu door. Als je ons zou vertellen dat we in Engeland zijn, geloven we dat ook. We zijn in een Hill station, een superkoloniale plek waar de Engelsen vroeger kwamen afkoelen van de hitte in het laagland. Lembang, waar wij in Indonesië woonden was zo’n plek voor de Nederlanders.

Jelmer en Sneha zijn met haar ouders naar de Jain tempel gegaan. De belangrijkste tempel voor hun geloof, het jainisme. Vanochtend kwamen pappie en mammie (sorry misschien klinkt het gek, maar voor ons inmiddels vertrouwd) prachtig aangekleed naar het ontbijt. Oh, riep ik meteen uit. Sneha wil je mij leren hoe je een sari draagt. Dat kan ze niet antwoordde haar moeder. Ze heeft nog nooit een sari gedragen. Misschien moet ik het ook maar bij een kurta houden. Een lange blouse van katoen, zijde of linnen. Als we in Chennai zijn ga ik er een paar kopen. Morgen reizen we met de trein naar Jodpur. Daar verheug ik mij op. ‘Willen jullie een ac plek of een trein met open ramen?’vroeg Sneha’s papa. We denken aan de ijzige kou in de air conditioning treinen in Indonesia en weten het wel. Morgen met open ramen.