Wil India ons houden?

De vlucht van Chennai naar Mumbai is twee uur vertraagd. Geen probleem voor ons. We zijn met z’n vieren en klaverjassen een potje. De tijd vliegt voorbij. Tijdens de binnenlandse vlucht slapen we als een blok. Dan de overstap. Het wachten op de koffers duurt veel te lang. Waar blijft het taxibusje? Waarom juist nu een wegblokkade? International AirPort, we zijn er! Met de paspoorten in de hand rennen we de vertrekhal in. Wachtrijen negerend. 5 minuten voor het sluiten van de incheckbalie zijn we er.

Net op tijd?! De laatste vrije stoelen in het vliegtuig zijn voor Jelmer en Sneha. Jan en ik krijgen twee businessclassplaatsen, als de passagiers die deze tickets reserveerden niet op komen dagen. Ze hebben nog 5 minuten de tijd. En nee hoor, precies op de laatste seconde van die 5 minuten, daar zijn ze. Helaas wij gaan vanavond niet mee. We krijgen tickets voor een vlucht met Turkish airline die een paar uur later gaat. Goed plan denken we. Tot na een uur of drie wachten blijkt dat deze vlucht ook overvol is en dat ze helemaal niet zitten te wachten op extra passagiers van Etihad. We krijgen een vlucht via Rome of Barcelona aangeboden. Of een hotelkamer en dan morgenavond vertrekken.

We kiezen voor het laatste. Het is inmiddels 6.00 uur in de ochtend. We ontbijten en slapen, lezen, schrijven, douchen, appen in een hotelkamer zonder ramen ergens op het vliegveld van Mumbai. Nu ik dit typ is het inmiddels weer avond en zijn we onderweg naar Abu Dhabi .

Terwijl Jelmer een foto stuurt van Schiphol waar hij en Sneha zichzelf trakteren op een patatje en een kroket aten wij in Mumbai de laatste Samosa van deze reis. Ik had nog wel wat langer in het warme zuiden willen blijven. Chennai met de brede straten, waar Sneha als een coureur doorheen scheurde voelde zo heerlijk tropisch. Het is de koele tijd van het jaar: 28 graden, en dat midden in onze Nederlandse winter, wat wil je nog meer? Fietsen van Chennai naar Kochin (1000 km) over het platteland, langs kleine weggetjes?! Het klinkt als een aantrekkelijk avontuur voor een volgende keer India. Deze reis was bedoeld om kennis te maken met Sneha’s ouders en dat is goed gelukt. De dagen in Chennai logeert Jelmer bij hen thuis. Voor ons hebben ze een hotel geboekt, met zwembad. Yes, iedere ochtend baantjes trekken, een poosje drijven op mijn rug terwijl de duiven komen drinken van het zwembadwater. Een fijn begin van een vakantiedag.

Sneha’s moeder heeft één grote hobby en dat is koken. In het noorden hadden Jan en ik allebei last van onze buik. Een paar dagen leefden we op thee, witte rijst en bananen. Wat een geluk voor ons en ook voor Sneha’s moeder dat we deze dagen in het zuiden weer helemaal fit waren en alles wat ze ons voorschotelde konden proeven en er van genieten. Haar keukenkasten staan vol met tientallen potten kruiden van het formaat van zo’n grote augurkenpot van kesbeke. Ze heeft een keukenhulp die al het snijwerk doet en diegene doet ook de afwas en het opruimwerk. Mammie is de chef en daar is ze trots op. Terwijl wij eten is zij in de keuken bezig. Als wij klaar zijn, gaat zij eten. Dat is wel mal. Maar ze is er duidelijk heel gelukkig mee.

Wat beleefden we verder in Chennai? We gingen op advies van Deborah (dank voor de tip!) naar ‘the Farm’. Het heeft iets van ‘t Geertje, een boerderij met mooie koeien, een kudde geiten, bejaarde paarden, een kaasmakerij, een winkeltje waar producten die gemaakt zijn op de boerderij verkocht worden en een prachtig open restaurant onder een enorm afdak. Dat laatste lijkt meer op ‘Op Hodenpijl’ in Schipluiden dan op de pannenkoekenstal van het Geertje. We aten er verrukkelijk. Ook maakten we een wandeling over de farm. Jan stelt veel te moeilijke vragen. Hij vindt het leuk om te zien wat er groeit en is nieuwsgierig hoe ze het telen van groente hier aanpakken. Erg veel wijzer wordt hij niet, alles bekijken is ook al leuk.

Aan de kust, bij fisherman’s cove ligt een stuk grond waar Sneha’s ouders de eigenaar van zijn. Ze zijn van plan om daar vakantiehuisjes te gaan bouwen. Ons architectenkoppel mag de huisjes ontwerpen. Daarom willen ze er graag even kijken. Maar ‘even’ ergens naar toe in een miljoenenstad als Chennai duurt altijd iets langer. Vol verwondering over Sneha’s stuurmanskunst bereiken we vlak voor zonsondergang het landje. Langs de weg staat een kleurig beschilderde muur. Premier Modi is hier pas geweest vandaar dat de weg opgeknapt en de muren beschilderd zijn. Waar hebben we zoiets eerder gehoord?

Het gedroomde bungalowparkje ligt 500 meter van de golf van Bengalen. Het water voelt als een babybadje. Zullen we hier ooit komen met Annelinde en Josephine? Op zomervakantie en dan logeren in een in Indiase stijl gebouwd vakantiehuis. De tijd zal het leren. Nu gaan we op weg naar huis. Alet en Sander halen ons zondagmiddag op van Schiphol en dan zijn we er maandag weer om op de meisjes te passen. Zin in!