Even omschakelen

Als ik kon tekenen zou ik vandaag een ‘zoek de verschillen’ plaatje hebben getekend. Kan dat ook in een verhaal? Gisteravond lukte het me niet. Teveel afleiding in dit huis vol mensen. Misschien nu wel, ik ga het proberen. Vorige week waren we in Cabanyal, voormalig vissersdorp vlak aan zee. Lange straten vol hele oude, kleine huisjes. Yvonne kwam bij sommigen met haar hoofd bijna tegen de dakgoot. Nu zijn we in een buitenwijk van de stad in een zogenaamde ‘gated community’. Bij de poort van het afgesloten complex zit dag en nacht een portier.

De appartementen zijn om een binnentuin gebouwd. In het midden ligt een machtig mooi zwembad. Dat was de aanleiding om in de schrijfweek voor deze airbnb te kiezen. Het marmer op de vloer, de witleren bank, het enorme boxspringbed in onze slaapkamer, de twee badkamers, allemaal oké maar het zwembad maakt deze plaats tot een droomplek. Gisteren nam ik al even een duik. Wat een lauw badwatertje! Dat smaakte naar meer.

Vanochtend om 9 uur stond ik in mijn zwempak voor de ingang van het zwembad, die was op slot. Niet alleen met het gewone slot waar we een sleutel van hebben. Nee, ook met een kettingslot. Oh, dacht ik nog, ik wring mijzelf door de heg die om het zwembad staat. Vergeet het maar, midden in de heg staat ook een ijzeren hek. Geen doorkomen aan. Ik blijf nog een tijdje staan bedenken wat te doen. Ziet de portier mij? Hij komt uit zijn hokje naar mij toe en wijst naar het hekje aan de andere kant. Oh, is dat open? Wauw bedankt! Ik loop om het zwembad heen maar zie dat ook dit hek op slot zit. De portier loopt de andere kant om en komt weer aan. Hij heeft een sleutel bij zich en haalt het kettingslot van dit hek af. Hoera, ik zoen hem nog net niet maar ben wel blij. Heel blij. Wat heb je aan een zwembad waar je alleen maar naar kunt kijken? Het water is nog net zo lauw als gisteren. Ik plons, zwem baantjes, heen op mijn buik, terug op mijn rug. Kleine zwaluwen scheren over het water. Het blauw van het water weerspiegelt op hun witte borstveren. Heel even denk ik nog dat het om exotische blauwachtige vogeltjes gaat maar dan herken ik ze als zwaluwen. Een overeenkomst met vorige week al leken de zwaluwen mij daar veel groter. Waren het misschien zeezwaluwen? Bestaan die?

Nan is vannacht bij ons op de bank blijven slapen. Het was donker gisteravond en laat. Ze had geen zin meer om op weg te gaan naar de kamer waar zij logeert. Als bedankje voor de logeerpartij trakteerde ze vanochtend op een overheerlijk ontbijt. Samen met Lucia haalde ze lekkere broodjes en beleg. Een goed begin van deze dag waarop we meer Spaanse heerlijkheden proefden.

Bus nummer 67 vertrekt hier voor de deur. Een heel aardige opa vertelde ons de vertrektijden. Zo kwamen we veel vriendelijke mensen tegen vandaag. Een Nederlandse serveerster op het eerste terras waar we koffie drinken en appeltaart eten. (Bijna net zo lekker als die van jou Gus!) Deze ondernemende jongedame werkte voorheen in Baristacafé in Grote Houtstraat in Haarlem vertelt ze. Ik ga haar oudcollega’s groeten volgende week maandag. Dan krijg je zeker een gratis koffie verzekert ze mij. Komt vast goed. Dan de volgende opa, in de lift van het gebouw waar we op het dakterras gaan schrijven. Hij wil best even met Willy op de foto. Zij verzamelt vandaag Spaanse mannen. Ik houd het bij drankjes. ‘Agua de Valencia’ is een cocktail van sinaasappelsap, wodka, cava, gin en suiker. Midden op de dag, op een hip dakterras. Het levert mooie foto’s op en schrijfinspiratie.

We bezoeken een postkantoor. Heel vaag gebouw met een systeemplafond. 5 minuten later ontdekken we het monumentale gebouw dat in alle boekjes staat. Het is er zo rustig als in de 60er jaren in een bibliotheek. Ik loop naar een loket om postzegels te kopen maar wordt terug gestuurd. Eerst een nummertje trekken mevrouw. Bij de deur staat de automaat. Ik druk op de knop, pak het nummertje en kan gelijk doorlopen naar het loket waar ik net al stond. Ook hier onbegrijpelijke bureaucratie, samen met de mevrouw achter de balie kan ik er om lachen.

Door naar de chocoladehemel. Op websites en in boekjes wordt er erg over geroemd. Bij het binnenkomen valt het ons een beetje tegen. ‘Lekkers’ in Zoetje heeft een groter assortiment denken we. Dan proeven we van het ijs en de koffie en stoppen met zeuren. De smaak van alles wat we kiezen is geweldig. Chocolateria ‘Valor’ place de la Reina 20. (Voor Elja en Jan die in december hier zijn, churros dopen in chocoladesaus na de marathon!)

We schrijven, eten ijsjes, huren fietsen, lunchen, drinken sangria, maken foto’s, zoeken de weg met Google maps. Staan voor een enorme dichte deur van het stadhuis. Rijden bijna vanzelf de goede kant op richting ons huis. Dan nog heel veel stoplichten waar we lang moeten wachten. Een stukje door Turiapark, nog een paar kilometer rechtdoor en we zijn thuis. Buurkinderen spelen vrolijk tot laat in de avond. Het zwembad sluit om 20.30 uur. Dat is een beetje jammer. Dan morgenochtend maar weer proberen. Slaap lekker allemaal, tot morgen!