Verbouwde vissershuisjes

Een sardientje als ontbijt, dat was nieuw voor mij. Het zat verpakt in een soort koekje. Als een verrassing. Voor het eerst deze week ging ik naar de bakker om de hoek. Yvonne was steeds eerder wakker en had al brood gehaald voor ik er aan kon denken. Als ik met Jan kampeer gaat het net zo. Hij zorgt voor het ontbijt en ik voor het avondeten. Vanochtend was ik ineens aan de beurt om brood te halen. Een ‘internationaal brood’ bestelde ik. Integral moest het zijn. Ook goed.

De mevrouw achter de toonbank kletst gezellig. Ik kan de bakkerij in kijken en zie enorme broden in zakken gestopt worden. 40 cm breed en 80 cm lang ongeveer. Mooie platte broden. Ze zijn bedoeld voor restaurants en de bakker bakt er elke nacht 40 begrijp ik uit de Spaanse woorden en de handgebaren van de bakkersvrouw. In de vitrine ligt nog veel meer moois. Ik kies verschillende koekjes, broodjes, een soort minikaasstengels, alles wordt verpakt in dunne papiertjes die ze aan de puntjes dicht vouwt. Uitgestald op het aanrecht lijken het net Sinterklaascadeautjes. Ik begin het ontbijt met een gevuld stengeltje. Hap, hallo sardientje. Dat is een zout beginnetje van de dag.

Na het ontbijt dwaal ik een poosje door de smalle lange straten van El Cabanyal en maak foto’s van de verschillende geveltjes. Er is er niet één gelijk aan een ander. Waar in Nederland vind je zoiets? Ik zou het niet weten. Morgen is het de dag van de architectuur zegt Sneha net. ‘Bekijk gebouwen eens door de ogen van......’ is het thema. Ik kijk duidelijk met Nederlandse ogen naar deze Spaanse wijk vlak aan zee. Verbaasd over zoveel originaliteit. Kleurrijke tegeltjes overal, smeedwerk voor de ramen en deuren. Allerlei balkonnetjes en dakterrassen. Elektriciteitskabels lopen als lange slangen langs de buitenkant van de huizen. Daar ben ik dan weer minder verbaasd over. In Indonesië was dat ook vaak het geval.

Hier staan in iedere straat wel een paar bouwcontainers. Die doen me denken aan Annelinde. ‘Bouwcontainer’, dat was zo ongeveer het eerste woord dat zij kon zeggen. Nee, dat is overdreven. Maar als wij op maandag naar ‘muziek op schoot’ fietsten wees ze enthousiast alle bouwcontainers aan die we tegenkwamen. Steigers trouwens ook. Een paar dagen na haar geboorte zijn haar papa en mama met het verbouwen van hun huis begonnen en inmiddels doet Annelinde zelf mee, met alle plezier.

Wij genieten van ons prachtig verbouwde vissershuisje. De steile, stenen, zeer smalle trap naar de eerste verdieping is nog origineel. De rest van het huis is opnieuw opgebouwd denken we.

Het was vandaag warmer dan de vorige dagen. Lekker chillen op het terras is wat we doen en dan op de fiets richting een klein parkje midden in het centrum. Jardin de Montforte. Het is ‘even’ zoeken, de ingang ligt nogal verstopt maar we vinden de poort en zijn dan midden in de stad in een andere wereld. Grote bomen, een lang pad overdekt met bougainville, sinaasappelbomen, de allergrootste ginkgo bilobaboom die ik ooit zag. Een dromerige plek waar we volgende week zeker gaan schrijven.

Tot zover ging deze dag goed. Uiteindelijk eindigde de dag ook goed maar we beleefden net als gisteren weer een suf moment. Dit keer was Yvonne aan de beurt. Een valpartij, niet met de fiets maar wandelend in de oude stad struikelde ze over een opstaand randje. Een pijnlijke enkel, een paar dikke vingers, een zere elleboog en de schrik flink in de benen. We zijn een stel brokkenpiloten. Gelukkig met sterke botten. Tijd om lekker te gaan slapen nu. Dank voor al jullie lieve berichtjes. Welterusten!