Sampai di Lembang/ we zijn in Lembang!
Door: Jannie
Blijf op de hoogte en volg Jannie
18 Juli 2007 | Indonesië, Lembang
Waarom zijn we nooit eerder terug gegaan naar Lembang, en pas na 15 jaar, vraag ik me af, nu we hier zijn... Het voelt zo vertrouwd en we genieten alle vier zo van wat we beleven. Ik had nit verwacht dat het zo zou voelen als thuiskomen, want de 5 jaren die we hier woonden, voelden we ons wel thuis en ons huis in Lembang was echt thuis, maar eigenlijk was Nederland toc hde plaats waar we altijd weer naar toe gingen, waar we ons helemaal geborgen voelden en waaar we dmv brieven, telefoontjes en bezoeken, ook al woonden we in Indonesia, toch heel sterk mee verbonden bleven. Toen ik afgelopen zondag het vliegtuig uitstapte, 'de slurf' in, sprongen de tranen me in de ogen... De zoete warme lucht was zo bekend, de vriendelijke mensen die ons groetten zo vertrouwd, wat goed om weer in Indonesia te zijn!
De zoektocht naar het huis van Johan Kieft leek erg op de zoektochten naar huizen in Bandung vroeger (naar Ietje Fadjar bijvoorbeeld, dat leek echt op Spoorloos). In de wijk Kemang op zoek naar jalan Kemanga - er bleken heel veel Jalan Kemang t zijn: Kemang 1 t/m 10 ongeveer en dan ook nog jalan Kemang Noord en jalan Kemang zuid. Toen we de moed opgaven en besloten door te rijden naar Bogor, zagen we nog een allerlaatste bordje wat een beetje op Kemanga leek nl. Kenanga en zowaar op nr. 103a woonde Johan. We lunchten heel gezellig met Veby, Johan's vrouw, en zijn kinderen Aloysius, Stephanie, Kayla en Kalinda. Heb je nog een stroopwafel gehad Johan of waren ze al op, toen jij thuis kwam van kantoor?
In Bogor maakten we een wandeling door de plantentuin en voor 't eerst hadden we het echt warm (of: klam en zweterig). Toen we de tuin uitkwamen hoorden we: 'Ha Jan Buurma'... en daar liep een collega van Januit de Lier met zijn vrouw, ook op trektocht met de kinderen. Jaja, de wereld is klein... Terwijl wij even met deze mensen praatten, genoten Aletta en Jelmer van een van de souvenirverkopers, die super goed Nederlands kon, of in ieder geval een heleboel standaardzinnetjes uit zijn hoofd had geleerd, zo grappig!
De tocht over de Puncak was druk, druk, druk. Zoveel auto's, busjes, bussen, scooters, vrachtwagens, brommers en wandelende mensen... Onvoorstelbaar. Het restaurant bovenop de puncak was nog precies hetzelde als 15 jaar geleden; kil, tochtig en plastic-achtig. De zon scheen en dat is best bijzonder voor deze bergrug tussen Bogor en Bandung, waar het heel vaak regent of mistig is.
Omdat het toen we in de buurt van Bandung kwamen al donker was, besloten we niet door te rijden naar Lembang maar naar hotel Sukajadi te gaan. Een leuk klein hotel (maar met erg stinkende wc volgens de kinders..), veel Nederlandse bekenden logeerden hier ook al.
De avond brachten we door in een restaurantje/ shopping mall, dichtbij 't hotel. Niet voor te stellen wat je hier kan kopen... De supermarkt is nog groter dan de allergrootste supermarkt die we in Frankrijk ooit gezien hebben. We aten pizza en we dronken heerlijke verse fruitsapjes. Wie er nog belangstelling heeft voor een massagestoel, geef het maar door, dan sturen we er een op (23 miljoen Rp.). Toen we teruggingen naar 't hotel zat tot onze grote verbazing de taxichauffeur uit Jakarta nog op de stoep. Hij deed heel vervelend, wilde meer geld hebben. Oeps, wat kan ik daar slecht tegen zeg, we hadden hem betaald wat afgesproken was. Na een kwartier praten vertrok hij uiteindelijk.
Ooit lang geleden telde ik na een feestje in Bandung, de bochten in de weg naar Lembang; 44 bochten de berg op, vandaag in het Indonesisch tellend. De bloemenmarkt, die vroeger vlak naast 't Grand Hotel lag was verhuist naar bocht 22 halverwege Bandung. Langs de weg stonden tientallen hokjes met jonge konijnen, nieuwe handel? Voor toeristen kindertjes uit Jakarta of zouden ze er sate van maken?! We vonden een bungalow bij hotel Panorama Panhegar, waar we vroeger wel gingen zwemmen. Het lijkt op een boshuisje, veel hout, een open haard, zitkamer met houten meubels, keukentje, 2 slaapkamers, superknus. Hier blijven we tot zaterdag.
Voordat we naar 't hotelhuisje gingen zijn we allereerst naar ons oude huis in Lembang gereden. Alle huizen op 't kompleks waren onbewoond, bewakers zaten er wel, we kregen de sleutel mee en wat we al verwacht hadden: wat was er weinig over van wat wij er van gemaakt hadden... De mooie tuin, alle bloemen, planten, bomen, alles was weg. Gras, gras en nog eens gras. Het enige bekende wat Aletta terugvond was 'kruidje roer me niet', 't plantje waar ze vroeger ook al mee speelde. Jan vond 2 koffiestruiken terug die hij ooit geplant had en Jelmer klom net als onze Wieger vroeger, als een aapje de watertoren in en heeft daar een mooie foto gemaakt. Wat mij opviel was vooral dat het stil was, zo verlaten. De huizen worden gebruikt als vakantiehuizen voor medewerkers van het ministerie van landbouw uit Jakarta. Dat was ook al zo voordat wij er kwamen wonen en zo zag het er ook uit, precies zoals 20 jaar geleden, toen we er voor de allereerste keer kwamen.
Aan het eind van de middag stapten we met z'n vieren in een kretek (paard en wagen) die ons naar het huis van Ika bracht. Het paardje was mager, maar vloog niet de lucht in Pieter. Het zag er leeg uit en ik voelde iets van teleurstelling... waren ze er misschien niet? Maar daar stormde Yuyun al naar buiten. Het was alsof we hen pas geleden nog gezien hadden. Vooral Ika was niets veranderd. Yuyun was samen met haar zoontje Yuda speciaal uit Jakarta gekomen, ze zaten al twee dagen op ons te wachten... Herkenning en verbazing wisselden elkaar af; verbazing bij hen over hoe groot Aletta en Jelmer waren geworden, verbazing bij ons over hoe vertrouwd het voelde bij Ika, Yuyun, Adi en Nana te zijn. Schokkend om te zien hoe ontzettend vervallen Ika's huis was, gaten in het plafond, kapotte gordijnen, vieze beschimmelde muren... Verbazing bij hen over ons Indonesisch, ze konden ons nog prima verstaan. Verbazing bij ons over de enorme berg vuilnis in de sawah, op de plaats van het bamboe bruggetje...
We zijn over de nieuwe brug gelopen, die daar nu is. Je komt dan op de jl. Tankuban Perahu, de weg naar kantoor, waar we in een angkot zijn gestapt (angutan kota, minibusje) di ons weer naar 't boshuisje op de berg bracht. Daar zit ik nu naast de brandende openhaard dit verslag te schrijven en kruipen wij zometeen lekker onder de dekbedden!
Wat fantastisch dat jullie zo enthousiast reageren op onze verhalen! Ik word daar nt zo blij van als van de brieven die ik vroeger uit de Kotak pos 428 in Bandung haalde!
Geschreven door Jannie, getypt door Aletta in het enige internet cafe in Lembang. Jelmer probeert foto's op de site te zetten maar dat gaat heel erg langzaam. Jan is naar ....... (wie het als eerste goed raadt, krijgt een souvenirtje uit Lembang)
De zoektocht naar het huis van Johan Kieft leek erg op de zoektochten naar huizen in Bandung vroeger (naar Ietje Fadjar bijvoorbeeld, dat leek echt op Spoorloos). In de wijk Kemang op zoek naar jalan Kemanga - er bleken heel veel Jalan Kemang t zijn: Kemang 1 t/m 10 ongeveer en dan ook nog jalan Kemang Noord en jalan Kemang zuid. Toen we de moed opgaven en besloten door te rijden naar Bogor, zagen we nog een allerlaatste bordje wat een beetje op Kemanga leek nl. Kenanga en zowaar op nr. 103a woonde Johan. We lunchten heel gezellig met Veby, Johan's vrouw, en zijn kinderen Aloysius, Stephanie, Kayla en Kalinda. Heb je nog een stroopwafel gehad Johan of waren ze al op, toen jij thuis kwam van kantoor?
In Bogor maakten we een wandeling door de plantentuin en voor 't eerst hadden we het echt warm (of: klam en zweterig). Toen we de tuin uitkwamen hoorden we: 'Ha Jan Buurma'... en daar liep een collega van Januit de Lier met zijn vrouw, ook op trektocht met de kinderen. Jaja, de wereld is klein... Terwijl wij even met deze mensen praatten, genoten Aletta en Jelmer van een van de souvenirverkopers, die super goed Nederlands kon, of in ieder geval een heleboel standaardzinnetjes uit zijn hoofd had geleerd, zo grappig!
De tocht over de Puncak was druk, druk, druk. Zoveel auto's, busjes, bussen, scooters, vrachtwagens, brommers en wandelende mensen... Onvoorstelbaar. Het restaurant bovenop de puncak was nog precies hetzelde als 15 jaar geleden; kil, tochtig en plastic-achtig. De zon scheen en dat is best bijzonder voor deze bergrug tussen Bogor en Bandung, waar het heel vaak regent of mistig is.
Omdat het toen we in de buurt van Bandung kwamen al donker was, besloten we niet door te rijden naar Lembang maar naar hotel Sukajadi te gaan. Een leuk klein hotel (maar met erg stinkende wc volgens de kinders..), veel Nederlandse bekenden logeerden hier ook al.
De avond brachten we door in een restaurantje/ shopping mall, dichtbij 't hotel. Niet voor te stellen wat je hier kan kopen... De supermarkt is nog groter dan de allergrootste supermarkt die we in Frankrijk ooit gezien hebben. We aten pizza en we dronken heerlijke verse fruitsapjes. Wie er nog belangstelling heeft voor een massagestoel, geef het maar door, dan sturen we er een op (23 miljoen Rp.). Toen we teruggingen naar 't hotel zat tot onze grote verbazing de taxichauffeur uit Jakarta nog op de stoep. Hij deed heel vervelend, wilde meer geld hebben. Oeps, wat kan ik daar slecht tegen zeg, we hadden hem betaald wat afgesproken was. Na een kwartier praten vertrok hij uiteindelijk.
Ooit lang geleden telde ik na een feestje in Bandung, de bochten in de weg naar Lembang; 44 bochten de berg op, vandaag in het Indonesisch tellend. De bloemenmarkt, die vroeger vlak naast 't Grand Hotel lag was verhuist naar bocht 22 halverwege Bandung. Langs de weg stonden tientallen hokjes met jonge konijnen, nieuwe handel? Voor toeristen kindertjes uit Jakarta of zouden ze er sate van maken?! We vonden een bungalow bij hotel Panorama Panhegar, waar we vroeger wel gingen zwemmen. Het lijkt op een boshuisje, veel hout, een open haard, zitkamer met houten meubels, keukentje, 2 slaapkamers, superknus. Hier blijven we tot zaterdag.
Voordat we naar 't hotelhuisje gingen zijn we allereerst naar ons oude huis in Lembang gereden. Alle huizen op 't kompleks waren onbewoond, bewakers zaten er wel, we kregen de sleutel mee en wat we al verwacht hadden: wat was er weinig over van wat wij er van gemaakt hadden... De mooie tuin, alle bloemen, planten, bomen, alles was weg. Gras, gras en nog eens gras. Het enige bekende wat Aletta terugvond was 'kruidje roer me niet', 't plantje waar ze vroeger ook al mee speelde. Jan vond 2 koffiestruiken terug die hij ooit geplant had en Jelmer klom net als onze Wieger vroeger, als een aapje de watertoren in en heeft daar een mooie foto gemaakt. Wat mij opviel was vooral dat het stil was, zo verlaten. De huizen worden gebruikt als vakantiehuizen voor medewerkers van het ministerie van landbouw uit Jakarta. Dat was ook al zo voordat wij er kwamen wonen en zo zag het er ook uit, precies zoals 20 jaar geleden, toen we er voor de allereerste keer kwamen.
Aan het eind van de middag stapten we met z'n vieren in een kretek (paard en wagen) die ons naar het huis van Ika bracht. Het paardje was mager, maar vloog niet de lucht in Pieter. Het zag er leeg uit en ik voelde iets van teleurstelling... waren ze er misschien niet? Maar daar stormde Yuyun al naar buiten. Het was alsof we hen pas geleden nog gezien hadden. Vooral Ika was niets veranderd. Yuyun was samen met haar zoontje Yuda speciaal uit Jakarta gekomen, ze zaten al twee dagen op ons te wachten... Herkenning en verbazing wisselden elkaar af; verbazing bij hen over hoe groot Aletta en Jelmer waren geworden, verbazing bij ons over hoe vertrouwd het voelde bij Ika, Yuyun, Adi en Nana te zijn. Schokkend om te zien hoe ontzettend vervallen Ika's huis was, gaten in het plafond, kapotte gordijnen, vieze beschimmelde muren... Verbazing bij hen over ons Indonesisch, ze konden ons nog prima verstaan. Verbazing bij ons over de enorme berg vuilnis in de sawah, op de plaats van het bamboe bruggetje...
We zijn over de nieuwe brug gelopen, die daar nu is. Je komt dan op de jl. Tankuban Perahu, de weg naar kantoor, waar we in een angkot zijn gestapt (angutan kota, minibusje) di ons weer naar 't boshuisje op de berg bracht. Daar zit ik nu naast de brandende openhaard dit verslag te schrijven en kruipen wij zometeen lekker onder de dekbedden!
Wat fantastisch dat jullie zo enthousiast reageren op onze verhalen! Ik word daar nt zo blij van als van de brieven die ik vroeger uit de Kotak pos 428 in Bandung haalde!
Geschreven door Jannie, getypt door Aletta in het enige internet cafe in Lembang. Jelmer probeert foto's op de site te zetten maar dat gaat heel erg langzaam. Jan is naar ....... (wie het als eerste goed raadt, krijgt een souvenirtje uit Lembang)
-
18 Juli 2007 - 07:00
Wieger:
Direct even jullie verhaal gelezen toen er een emailtje kwam vanmorgen. Allemaal heel erg herkenbaar van de twee keer dat wij jullie bezochten. Ik denk dat Jan even naar het kantoor is gaan kijken waar hij vroeger werkte. Veel plezier en groeten aan allemaal. -
18 Juli 2007 - 07:01
Jeannette:
hallo lieve vier,
Wauw, Jannie, wat kun jij beeldend schrijven, het is ten eerste of je naast me zit en ten tweede of ik over je schouder meekijk naar jullie belevenissen in Indonesia! Geweldig!!
Als ik je beschrijving lees van de taxichauffeur en de drukte ben ik in gedachten weer terug in India van vorig jaar, heel herkenbaar. Ik zie het voor me hoe het gaat met de ontmoeting met Ika, Yuyun, Adi en Nana, wonderlijk toch hoe je na al die jaren de vertrouwde "draad" weer voelt en die weer oppakt. Ik ben heel benieuwd naar jullie foto's.
Geniet en vooral schrijf lekker verder, liefs en groet, Jeannette :-)
-
18 Juli 2007 - 08:18
Trinette:
wat geniet ik van jullie verhalen! Ik krijg er helemaal 'heimwee' van! Zoals je de campus op Jl Maribaya beschrijft... Veel plezier! Liefs, Trinette -
18 Juli 2007 - 08:26
Marlies:
Hey,
Nou dat klinkt allemaal zeer bekend in de oren, alleen wel jammer dat we niet zover als Lembang zijn gekomen. Wij hopen jullie nog wel te zien hier in Yogja..(had je m'n mailtje nog gekregen?). Wij genieten ook volop zoals je vast wel kunt voorstellen. De groetjes aan iedereen.
tot gauw!
xx -
18 Juli 2007 - 10:13
Alice Spoler:
Wat fijn dat alles weer zo vertrouwd is. Veel dingen moeten er ook zeker anders uit zien. En ja wat betreft dat vuil. Heel herkenbaar en winkelen in the shoppingmalls is hier inderdaad geen straf. Wij gaan eind Augustus weer naar Nederland en zit ons avontuur er hier weer op. We hopen jullie in ieder geval hier te ontmoeten. -
18 Juli 2007 - 10:34
Adri:
Jan is naar bed.
Wat leuk om jullie verhalen te lezen! En wat leuk dat er na zo veel jaren nog zoveel herkenning is.
Ik ben vandaag langs jullie huis gefietst. Het stond lekker in de zon.
Dag allemaal, groeten van Henk en Adri. -
18 Juli 2007 - 10:54
Ryanne:
hoihoi allemaal,
papa dacht dat jan naar de markt was en maarten dat ie naar kantoor was! Opa en Oma vinden het geweldig om jullie verhalen te lezen! Ze bellen ons bijna iedere avond op om te vragen of een nieuw berichtje is! Veel plezier en groetjes van ons alle vier:) -
18 Juli 2007 - 11:01
CJBK:
Voor ons volledig onbekend terrein. Je omschrijvingen maken ons nieuwsgierig naar de foto's. Zien uit naar een volgend verslag.
Groet van ons 4'n -
18 Juli 2007 - 15:36
Mieke:
Wat is dat toch leuk om jullie reis zo te volgen ,en doordat ik daar geweest ben, kan ik het me ook helemaal voorstellen. Indonesië is echt bijzonder, als je er eenmaal gewoond hebt, voel je je er als je terugkomt meteen thuis.
Ik kijk uit naar jullie volgende verslag.
Groeten, Mieke -
18 Juli 2007 - 17:47
Ada :
Geweldig, Jannie die ontmoeting. Ik kan me die mengeling van vertrouwd en vreemd zo goed voorstellen!
We lopen digitaal ieder stapje met jullie mee en zien jullie huis weer zo voor ons, waar we zoveel gezellige uren doorbrachten. Wat jammer dat het zo verlaten is. Gelukkig dat het contact met Yuyun, Ika, Adi en Nana wel vertrouwd is!
-
18 Juli 2007 - 19:22
Tante Janny:
wij genieten van jullie verhalen.
wij zien het voor ons,heel leuk.
Waar gaat de reis nu heen?
Groetjes ook van Oom Arie. -
19 Juli 2007 - 08:51
(O)pa En (O)ma:
Vanmorgen hebben we geprobeerd te bellen. We werden welkom geheten bij Tele Descount. Het ging allemaal goed maar de telefoon werd weer niet opgenomen.
Vanmiddag om 2 uur kwam maarten met een heleboel nieuws. Jullie zijn al op veel plaatsen geweest in zo korte tijd. Wij kunnen het ons allemaal voorstellen. Weet Aletta niet meer dat ze vaak met Junjun en Adi aan het sprinkhanen vangen was, voor een vogel in een grote kooi? Jammer van het huis van Ika, woont de aannemer er niet meer om wat toezicht te houden? En hoe is het met det school?Het is goed om nog wat in Lembang te zijn lijkt ons want er is nog veel te bekijken. De bloemenmarkt, wat hebben we er veel planten gekocht.De Karmel, met dat hoogte verschil. De Sterrewacht en Het S.O.S Kinderdorp en natuurlijk het Project waar voor jullie er geweest zijn. Hartelijke groeten ook voor alle bekenden. P.S zopas nog een smsjes gehad om half tien. -
20 Juli 2007 - 21:57
Jeanet:
Wat een indrukwekkend verhaal over Lembang, ik zie het huis en de tuin en de watertoren nog zo voor me ook kleine Aletta met de tuinman aan het werk en Jelmer die bij de kraan zat te spelen en dan al die was die door de tuin hing, jammer dat het er niet mooier uit ziet maar blijf genieten van al die speciale ontmoetingen, de kinderen nu echt vakantie, Quint met school nog met de trein naar Veenendaal heen en weer geweest, project vervoer, erg leuk, spitskool met gehaktballen gegeten daarna spelletje risk wie denk je dat er wint? Elvira door Wieger van de kaart te vegen. Tot schrijfs. -
15 Augustus 2007 - 14:19
Buurman Bert:
Hoi Jannie. Prachtig verhaal. Ik word er wel een beetje weemoedig van, dat alles zo verwaarloosd is. Dertien jaar geleden ben ik er ook nog even geweest. Vond nog een ouwe wijnfles van mezelf, maar de teloorgang was ook toen al begonnen.. Ik zie dat nog maar weinigen een gooi naar de 'prijs' hebben gedaan. Vooruit twee namen: Jan was naar Aziz of naar Freddy Monteiro. Maar ja het kan ook de kapper zijn geweest; leuke meisjes waren dat, nu misschien ook al corpulente moekes. Of misschien naar Etty Tomaat of Etty Amerika (de vlam van Sraar, ha, ha). Rijden de bromfietsen met passagiers ook nog over de Jalan Maribaya. Die reden tenminste 's avonds ook en brachten je in een mum naar de Wartel. Doei. Bert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
