Terugblik op Pangandaran
Door: Jannie en Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jannie
29 Juli 2007 | Indonesië, Yogyakarta
Toen we drie dagen geleden om 9:30 uit Pangandaran vertrokken, dacht ik even ' waar beginnen we aan'... Jan zat voorin naast de chauffeur en naast mij achterin zaten Aletta en Jelmer. Allebei met een wit snoetje, gapend en zuchtend. Het eerste uur reden we door de bergen over een hobbelende bochtige weg, daarna werd het landschap vlakker, de weg beter en knapten de kinders langzaam maar zeker weer op. De reis deed me wel denken aan de tochten van Lembang naar Pangandaran die we vroeger maakten, toen moest er ook wel eens een poosje gestopt worden omdat er iemand misselijk werd van de bergen en bochten. Destijds logeerden we meestal in Pondok Tirta, dat is vorig jaar door de tsunami beschadigd en nu weer opgebouwd maar helemaal van zwarte steen met een grote zwarte muur er omheen (vroeger was het wit). De zee was er erg wild dus wij besloten om hier niet te logeren maar in Sunrise beach hotel. Anneke gaat daar binnenkort heen en het leek ons leuk om er alvast even te gaan kijken. Nou, Sunrise is super An! Allemaal mooie kamers in een prachtige tuin, een zwembadje en een restaurant waar je gezellig kunt zitten en heerlijk kunt eten.
Pangandaran is wel heel anders dan twintig jaar geleden,toen was het een hippieachtig dorp, veel wereldreizigers ‘ strandden’ er, een aantal Europese vrouwen trouwde met Indonesiers. Zij begonnen kleine galerietjes, restaurantjes en reisbureaus. Daar is nauwelijks meer iets van terug te vinden. Na 1993 is het toerisme veel minder geworden werd ons verteld. Nu lijkt het weer iets toe te nemen. We zagen onderweg bussen vol groepsreizen van het schone streven, baobab, djoser en foxreizen. In Sunrise was een aantal kamers bezet maar bij andere huizen en hotels zagen we veel bordjes met ‘kosong’ hangen (= kamers vrij). Naast Sunrise is een internetcafe (2 computers) wat tegelijk een reisbureau is. De eigenaar Leman, heeft een poosje in Leiden gewoond en wil heel graag praten over voetbal en motorracen…..Op de stoep zit elke avond een groepje jongens te zingen en gitaar te spelen, een heel gezellig sfeertje!
Jan en Jelmer hebben op een ochtend met Leman de green canyontour gedaan en met z’n vieren zijn we met vier becaks door het dorp ‘gefietst’ langs verschillende home industries. We zagen vrouwen die sojabonen in bananenblad vouwden, wat dan tempe wordt. Ook gingen we naar een kroepoekfabriekje waar heel veel kroepoek lag te drogen. Onze Pieter en Hilda zagen hier ooit het begin van het kroepoekproces, een soort garnalenblubber maken. Zij hebben toen een poosje geen kroepoek gegeten... De meeste indruk maakte de palmsuikerkokerij. In alle palmen hangen blikken en jerrycans onder de afgesneden palmbloem, die bloedt als het ware. Het zoete sap wordt opgevangen, ‘s ochtends en ‘s avonds klimt er iemand de bomen in om het sap te verzamelen. Al dat sap wordt, in een schuurtje achter het huis ongeveer vier uur gekookt, tot het de goede dikte heeft en heerlijk ruikt naar caramel. Dan wordt het in vormpjes gegoten (bamboeringen) na een paar minuten is het gestold en kunnen de vormpjes er af. Prachtig om te zien maar wat moeten deze mensen hard werken om iets te verdienen….
Dat visnetten binnenhalen ook zwaar werk is heb ik in Pangandaran geleerd… Toen ik een poosje stond te kijken, vroeg een van de vrouwen die aan ‘t werk was of ik mee wilde helpen. Ja, natuurlijk wilde ik dat! Er hangt een net in zee dat aan 2 kanten vastzit aan 500 meter touw. Het duurt 2 uur om het net op te halen. Vijf mensen trekken aan ‘t ene touw, 5 aan het andere. Ze hebben een band om, die ze met een beweging vastknopen aan het lange touw, daar hangen ze met hun hele gewicht in en zo lopen ze langzaam achteruit, op blote voeten op het grind…
Ik heb 10 minuten meegedaan, zonder zo’n hangbandje, en dat was zwaar… Niet te geloven, wat een uithoudingsvermogen hebben deze vissers! Het ziet er op foto’s en in reisgidsen zo mooi uit, mensen met grote rijsthoeden op en de zee als achtergrond, maar in de werkelijkheid is het keihard werken.
Andere mensen proberen iets te verdienen aan de toeristen, dat is begrijpelijk maar soms wel irritant. Toen we in Lembang wandelden, werden we al steeds nageroepen: Prahu, prahu (= zal ik je naar de Tanguban Perahu brengen?). Blijkbaar komen de meeste toeristen in Lembang alleen maar om de vulkaan te bekijken. In Bandung konden we ongestoord rondlopen, maar in Pangandaran, en dan vooral rond het Sunrise Hotel, lijkt het alsof iedereen iets aan je wil verkopen. Er staan verschillende bordjes “verkopers mogen het hotelterrein niet betreden”, maar daar trekt niemand zich wat van aan.
Wat erg leuk is in Pangandaran (en vroeger ook al was) is fietsen huren. De grote oma fietsen, die er toen waren, vonden we niet meer terug. De fietsen die er nu stonden hadden een Indonesische maat. Aletta en ik pasten er wel op, maar Jan en Jelmer wilden echt niet op zo’n kleine roze fiets, dus zij huurden samen een motor. De cacaoplantage die we aan Aletta en Jelmer wilden laten zien was al zo’n tien jaar geleden gekapt, er was niets meer van terug te vinden. Toch werd he teen heerlijke fietstocht, heen langs de oceaan en terug door de kampong.
Achteraf was het misschien wel erg warm om te gaan fietsen want ‘s nachts werd Aletta ziek. Intussen is ze weer helemaal opgeknapt. We zitten, na een nacht in het Metro guesthouse (vervallen en smerig) te hebben geslapen, nu aan de rand van ‘t zwembad van het batikhotel, midden in Yogya en toch lekker rustig. We hebben Marlies al gezien en gaan vanavond met haar en haar vriendin Wendel uit eten, voor hen bijna een afscheidsetentje van Indonesie. Maandag gaan ze naar Jakarta en woensdag vliegen ze terug naar Nederland.
Wij blijven nog even: dinsdag vliegen we naar Bali.... Groetjes van Jannie.
De green canyon
Papa en ik voeren woensdagochtend vroeg met een vissersbootje over de rivier naar de canyon toe. Onderweg zagen we leguanen in de zon liggen. Ook vlogen er ijsvogeltjes, heel bijzonder om te zien! We kwamen bij een rots in de kloof, overall drupte water naar beneden, net alsof het regende. (de eerste keer in Indonesia) Het was in de schaduw best fris, dus ik moest papa wel even overhalen om het water in te gaan. Toen we er eenmaal in waren was het best lekker, we zwommen stroomopwaarts van rots naar rots en liepen af en toe een stukje als het water ondiep was. Er kwamen steeds meer toeristen, vooral Nederlanders en Australiers. Ik sprong nog van een vijf meter hoge rots de rivier in. (papa niet…) Op de terugweg kwamen we Sabine tegen, die hadden we ook al in Bandung ontmoet. Als laatste gingen we nog even wat drinken bij een strandje en keken naar de surfers daar. Ik kreeg veel zin om zelf te gaan surfen, dat ga ik straks op Bali doen!
Groetjes van Jelmer
Pangandaran is wel heel anders dan twintig jaar geleden,toen was het een hippieachtig dorp, veel wereldreizigers ‘ strandden’ er, een aantal Europese vrouwen trouwde met Indonesiers. Zij begonnen kleine galerietjes, restaurantjes en reisbureaus. Daar is nauwelijks meer iets van terug te vinden. Na 1993 is het toerisme veel minder geworden werd ons verteld. Nu lijkt het weer iets toe te nemen. We zagen onderweg bussen vol groepsreizen van het schone streven, baobab, djoser en foxreizen. In Sunrise was een aantal kamers bezet maar bij andere huizen en hotels zagen we veel bordjes met ‘kosong’ hangen (= kamers vrij). Naast Sunrise is een internetcafe (2 computers) wat tegelijk een reisbureau is. De eigenaar Leman, heeft een poosje in Leiden gewoond en wil heel graag praten over voetbal en motorracen…..Op de stoep zit elke avond een groepje jongens te zingen en gitaar te spelen, een heel gezellig sfeertje!
Jan en Jelmer hebben op een ochtend met Leman de green canyontour gedaan en met z’n vieren zijn we met vier becaks door het dorp ‘gefietst’ langs verschillende home industries. We zagen vrouwen die sojabonen in bananenblad vouwden, wat dan tempe wordt. Ook gingen we naar een kroepoekfabriekje waar heel veel kroepoek lag te drogen. Onze Pieter en Hilda zagen hier ooit het begin van het kroepoekproces, een soort garnalenblubber maken. Zij hebben toen een poosje geen kroepoek gegeten... De meeste indruk maakte de palmsuikerkokerij. In alle palmen hangen blikken en jerrycans onder de afgesneden palmbloem, die bloedt als het ware. Het zoete sap wordt opgevangen, ‘s ochtends en ‘s avonds klimt er iemand de bomen in om het sap te verzamelen. Al dat sap wordt, in een schuurtje achter het huis ongeveer vier uur gekookt, tot het de goede dikte heeft en heerlijk ruikt naar caramel. Dan wordt het in vormpjes gegoten (bamboeringen) na een paar minuten is het gestold en kunnen de vormpjes er af. Prachtig om te zien maar wat moeten deze mensen hard werken om iets te verdienen….
Dat visnetten binnenhalen ook zwaar werk is heb ik in Pangandaran geleerd… Toen ik een poosje stond te kijken, vroeg een van de vrouwen die aan ‘t werk was of ik mee wilde helpen. Ja, natuurlijk wilde ik dat! Er hangt een net in zee dat aan 2 kanten vastzit aan 500 meter touw. Het duurt 2 uur om het net op te halen. Vijf mensen trekken aan ‘t ene touw, 5 aan het andere. Ze hebben een band om, die ze met een beweging vastknopen aan het lange touw, daar hangen ze met hun hele gewicht in en zo lopen ze langzaam achteruit, op blote voeten op het grind…
Ik heb 10 minuten meegedaan, zonder zo’n hangbandje, en dat was zwaar… Niet te geloven, wat een uithoudingsvermogen hebben deze vissers! Het ziet er op foto’s en in reisgidsen zo mooi uit, mensen met grote rijsthoeden op en de zee als achtergrond, maar in de werkelijkheid is het keihard werken.
Andere mensen proberen iets te verdienen aan de toeristen, dat is begrijpelijk maar soms wel irritant. Toen we in Lembang wandelden, werden we al steeds nageroepen: Prahu, prahu (= zal ik je naar de Tanguban Perahu brengen?). Blijkbaar komen de meeste toeristen in Lembang alleen maar om de vulkaan te bekijken. In Bandung konden we ongestoord rondlopen, maar in Pangandaran, en dan vooral rond het Sunrise Hotel, lijkt het alsof iedereen iets aan je wil verkopen. Er staan verschillende bordjes “verkopers mogen het hotelterrein niet betreden”, maar daar trekt niemand zich wat van aan.
Wat erg leuk is in Pangandaran (en vroeger ook al was) is fietsen huren. De grote oma fietsen, die er toen waren, vonden we niet meer terug. De fietsen die er nu stonden hadden een Indonesische maat. Aletta en ik pasten er wel op, maar Jan en Jelmer wilden echt niet op zo’n kleine roze fiets, dus zij huurden samen een motor. De cacaoplantage die we aan Aletta en Jelmer wilden laten zien was al zo’n tien jaar geleden gekapt, er was niets meer van terug te vinden. Toch werd he teen heerlijke fietstocht, heen langs de oceaan en terug door de kampong.
Achteraf was het misschien wel erg warm om te gaan fietsen want ‘s nachts werd Aletta ziek. Intussen is ze weer helemaal opgeknapt. We zitten, na een nacht in het Metro guesthouse (vervallen en smerig) te hebben geslapen, nu aan de rand van ‘t zwembad van het batikhotel, midden in Yogya en toch lekker rustig. We hebben Marlies al gezien en gaan vanavond met haar en haar vriendin Wendel uit eten, voor hen bijna een afscheidsetentje van Indonesie. Maandag gaan ze naar Jakarta en woensdag vliegen ze terug naar Nederland.
Wij blijven nog even: dinsdag vliegen we naar Bali.... Groetjes van Jannie.
De green canyon
Papa en ik voeren woensdagochtend vroeg met een vissersbootje over de rivier naar de canyon toe. Onderweg zagen we leguanen in de zon liggen. Ook vlogen er ijsvogeltjes, heel bijzonder om te zien! We kwamen bij een rots in de kloof, overall drupte water naar beneden, net alsof het regende. (de eerste keer in Indonesia) Het was in de schaduw best fris, dus ik moest papa wel even overhalen om het water in te gaan. Toen we er eenmaal in waren was het best lekker, we zwommen stroomopwaarts van rots naar rots en liepen af en toe een stukje als het water ondiep was. Er kwamen steeds meer toeristen, vooral Nederlanders en Australiers. Ik sprong nog van een vijf meter hoge rots de rivier in. (papa niet…) Op de terugweg kwamen we Sabine tegen, die hadden we ook al in Bandung ontmoet. Als laatste gingen we nog even wat drinken bij een strandje en keken naar de surfers daar. Ik kreeg veel zin om zelf te gaan surfen, dat ga ik straks op Bali doen!
Groetjes van Jelmer
-
29 Juli 2007 - 08:37
Jeannette En Mirjam:
lieve vier,
Mirjam en ik ziten achter de computer en lezen samen jullie belevenissen. Heerlijk, Jannie, zo'n uitgebreid verslag en wat genieten jullie van je reis! Er is veel veranderd sinds jullie er waren, he.
Tot het volgende bericht,
liefs en groet, ook van Andries, Mirjam en Jeannette :-) -
29 Juli 2007 - 13:18
Ronald En Natas:
leuk om zo mee te genieten van jullie reis.Ik kijk nu om de 2 dagen voor een nieuw verslag.Moet ineens ook weer vaker aan mijn rondreis door thailand denken. Erg spannend allemaal.Wacht dan ook met spanning op de belevenissen in bali. ps al kretek gerookt. veel plezier verder en de groetjes van ro en natas. -
29 Juli 2007 - 13:48
Jeroen En Linsey:
Hallo Jannie en familie.
Was weer erg gezellig vanavond met eten.
We zien jullie vast weer in Bali.
Jullie hebben erg mooie reisverslagen en foto's op de site.
Tot in bali!
Groetjes,
Lins en Jeroen.
En Aletta succes met halen van je duikbrevet. -
30 Juli 2007 - 19:40
Karlijn:
Hoi allevier.
Via de site van margo op jullie site terechtgekomen. Wat een verhalen ook hier! Geweldig! Lijkt me onwijs mooi om daar nu met zijn vieren terug te zijn. Denk dat Margo zulke "heimwee"tochtjes in de toekomst ook nog wel gaat maken.
Geniet van het terug zijn en elkaar, ik ga jullie volgen.
Groetjes Karlijn... -
31 Juli 2007 - 03:24
Fam. Spoler:
Veel plezier op Bali. Jullie zullen Sabine daar vast weer zien. Wij zijn gisteren teruggekomen vanaf Yogyakarta.
Na een reis van 10 uur over alle slingerwegen, zijn we blij dat we heelhuids terug zijn. De volgende keer gaan we met de trein. Toch wel iets veiliger en comfortabeler.
Groetjes, Dennis, Alice en Kyra -
31 Juli 2007 - 15:02
Wilma En Auke:
Hi uit New Brunswick,
Heerlijk zeg al die belevenissen. We volgen jullie op de kaart. Het lijkt me well een beetje heet. Hier is het inmiddels afgelopen met de regen en eindelijk prachtig zomer weer. We zijn drie keer wezen golfen in vier dagen om de schade in te halen. 'Kon er niks meer van na die lange pauze.
Vandaag zijn jullie in Bali, beautiful
eiland heb ik gehoord. We zijn benieuwd naar het verslag.
Geniet van jullie "R & R" en een goede reis weer terug naar het "heitelan".
Liefs van Wilma en Auke
.............xoxoxoxoxo........... -
01 Augustus 2007 - 07:30
Jeltje:
Wat geweldig jullie verhalen te lezen.
Dank jullie wel en geniet van de laatste dagen.Veel liefs en een goede reis weer
naar huis.
Hartelijke groet, Jeltje
-
01 Augustus 2007 - 18:42
Joost:
Hallo reizigers,
Wat een leuke verhalen. Alsof ik er zelf bij ben.
Groet uit Zoetermeer,
Joost
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
