Weerzien met de balai

De ochtend dat jullie mochten raden waar ik naar toe was, was ik naar de balai, het kantoor. Tegenwoordig heet het Balai Penelitihan Sayuran (=Instituut voor groenteteeltonderzoek) De eerste medewerker die mij signaleerde was Freddy Monteiro. Hij deed destijds de administratie van ons project. Hij zag er een stuk ouder uit, maar was nog net zo enthousiast als vroeger. Het gebouw van de sociaal-economische afdeling was afgebroken en vervangen door een groter, moderner gebouw. De afdeling had een nieuwe naam gekregen:ecofysiologie. In de praktijk betekent dat een toespitsing op de productieeconomie. Marktonderzoek en sociologie zijn overgeheveld naar instituten in Jakarta en Bogor. Volgens mijn vroegere counterpart, Rofik, heeft het onderzoek sinds ons vertrek in 1992 weinig vernieuwing doorgemaakt.Opmerkelijke ontwikkeling was wel, dat alle senior-onderzoekers tegenwoordig een dag per maand op bedrijfsbezoek horen te gaan. De werkelijkheid was weerbarstiger, maar toch.....

De volgende dag heb ik een korte presentatie gegeven over de vorming van handelsketens in Nderland. Naast de nodige technische vragen, kwamen ook diverse fundamenteel-strategische vragen te voorschijn. Het deed mij deugd dat het zelfstandig en kritische denken van mijn vroegere counterparts nog steeds volop aanwezig was. We hebben afscheid van elkaar genomen met de opmerking, om contact met elkaar te blijven houden. Dus misschien komt daar nog eens een experiment met netwerkvorming in Indonesia achter vandaan. Qua uitrusting was de balai er zichtbaar op vooruit gegaan. De medewerkers hadden laptops die kunnen wedijveren met die van WageningenUR. Ook de beruchte computervirus-problemen van vroeger waren stevig aangepakt. Gebruik van geinfecteerde memorysticks was onmogelijk gemaakt. Zodra de virusscanner iets verdachts tegenkomt, worden alle bestanden subiet verwijderd en mag je met een lege stick naar huis. Zo word je dus vanzelf voorzichtig met vage bestanden.. Daarnaast was er een compete gehoorzaal gebouwd. Het had iets van de aula in Wageningen, compleet met balkon. Je zou er zo een promotie-plechtigheid kunnen houden. De gewone boer schiet er vermoedelijk weinig mee op, maar zo'n gehoorzaal bezorgt het instituut in ieder geval enig aanzien.

De kantine met kopi tubruk en pisang goreng was er ook nog. We hebben er samen met een stel Indonesiers nog wat gegeten en gedronken. Twee projectchauffeurs kwamen we er tegen, o.a.pak Taryat waar Jelmer in 1992 al mee achter het stuur mocht zitten. Anno 2007 zou het bijna andersom moeten, want Jelmer was zeker 40 cm. groter dan Taryat. Nieuwe fenomenen in de groente-velden in Lembang waren plastic mulch tegen onkruid, plastic kassen voor bloementeelt en opkweektafels voor groenteplanten. 15-20 jaar gelden waren die er niet. Tchnische vooruitgang dus. Het waren ideeen waar het onderzoek destijds ook al mee speelde. Het gaat mij te ver om ze op het conto van het onderzoek te schrijven, maar toch een teken van dynamiek in de Indonesische tuinbouwgemeenschap.

Groeten van JB (degene die niet aan buikloop meedeed!)

ps.
Het is onze laatste nacht Kutabeach, morgen gaan we door naar Ubud, voor de laatste vier nachtjes van deze vakantie.

Jelmer heeft gisteren en vandaag een surfcursus gedaan en doet er morgenochtend nog een. Aletta heeft vanmiddag haar eerste surfles gehad. Wonderlijk om te zien hoe snel ze blijven staan op zo'n plankje.....Jan en ik hebben heerlijk langs het strand gewandeld, naar de surfles. We zwemmen soms drie keer per dag in het zwembad en ik ben eindelijk begonnen met lezen, in het eerste van de vier boeken die ik meegenomen had.....Er was steeds zoveel te beleven dat ik niet aan lezen toe kwam.....

Nog een keertje: Terima kasih banyak, hartelijk bedankt voor al jullie reacties .Ik print ze uit en we lezen ze dan allemaal, superleuk!