Belanda's in Yogya

Het was even wennen,Yogyakarta....Overal becaks, overal batik, en ineens liepen we weer tussen de Nederlanders, vooral in jalan Prawirotaman waren bijna alle toeristen Nederlanders. Jelmer's buikloop, (zoals Laura het in een van haar reacties zo mooi omschreef) kwam weer terug, dus in Yogya hebben we het heel rustig aan gedaan. Het hotel (Batik Yogyakarta, voor mensen die een leuk adres in Yogya zoeken) was een soort oase midden in de stad. Kleine huisjes om een zwembad heen gebouwd, door een smal steegje kwam je in de jalan Malioboro,de hoofdstraat van Yogya, waar tientallen becaks klaarstonden om je te brengen waar naar je maar wilde.

Toch moesten we even wennen. We misten Pangandaran een beetje.....Vreemd? Of herkennen andere reizigers dit? Je bent net gewend aan een plaats en moet dan opnieuw de weg weer vinden, niemand kent jou, alles is weer anders,dat is even wennen.

In Yogyakarta hadden we als buren een hele gezellige Nederlandse familie, we deelden het terras voor onze huisjes, en zaten elke avond wel een tijd gezellig met elkaar te praten. Goede reis verder, Iris en familie, als jullie dit lezen! Ook met Marlies en Wendel hadden we een gezellige middag en avond. Toen we gingen eten bij Superman (=superfruitsalades en supernasi en zelfs supermango's en superavocado's terwijl het daar het seizoen niet voor is) schoven Jeroen en Linsey (die we ontmoet hadden in Pangandaran) ook aan. Een grote belanda familie. Erg leuk om belevenissen uit te wisselen. De volgende avond kwamen we met z'n vieren eten, en 'superman' vroeg verbaasd waar de rest van de familie was... Sommigen alweer in Nederland, hebben jullie een goede reis gehad Marlies en Wendel? Jeroen en Linsey zeiden enthousiast 'tot ziens op Bali' maar dat zou me verbazen, als we hen hier weer tegenkomen. Bali is best groot. Hoewel, toen we op het vliegveld in Yogyakarta bijna gingen instappen, kwam Sabine op ons af. Zij vloog ook naar Bali. En... de meest bijzondere ontmoeting, en dat houd ik op met schrijven over Nederlanders, was die met de familie Fakkel, op het vliegveld van Yogya. Ineens stond Ties daar, pa, ma en zus Merle kwamen achter hem aan. Ties zit bij Jelmer in de klas, Merle zat bij Aletta in de klas en moeder Fakkel is juf op de Tjalk in Zoetermeer. We wisten dat ze ook naar Indonesie gingen, haalden toevallig op dezelfde dag de inentingen en vlogen nu met hetzelfde vliegtuig van Yogya naar Bali, hoe is het mogelijk...

Twee bijzondere uitstapjes in Yogyakarta tot besluit: Jan maakte via het Viavia wereldcafe een fietstocht door de sawa's. Hij zag alle stadia van de rijstteelt. De gids, een wiskundestudent, was zeer verbaasd over het grote aantal vragen dat hij stelde. Wat heel erg leuk was aan deze tocht, was dat Jan zelf mocht helpen rijst dorsen en zelfs planten, maar met zijn lange broek de modder in, dat ging hem net iets te ver. Er zijn trouwens viavia cafe's op verschillende plaatsen op de wereld. Ze organiseren kleinschalige activiteiten, waardoor je in contact komt met de plaatselijke bevolking buiten de gebruikelijke toeristische bezienswaardigheden om. Fiets en wandeltochten, batik en kookcursussen, alles in kleine groepjes, met respect voor mens en milieu, mooi toch?! Op de website http://www.viaviacafe.com/ kun je er meer over lezen.

Jeanet vroeg het al: Zijn jullie nog op de Borobudur geweest. Jazeker, om half 5 kregen we een wake-up call, om 5 uur zaten we met slaperige hoofden en een kartonnen doosje op schoot waar ons ontbijt in zat, in een busje, het was nog helemaal donker. Onderweg kwam de zon langzaam op en om 6 uur stonden we aan de voet van de Borobudur. Wat een indrukwekkend bouwwerk en wat een stilte zo vroeg in de ochtend. We zijn eerst een poosje beneden blijven zitten, en toen langzaam, trapje voor trapje, naar boven geklommen. We hoorden hanen kraaien en zagen ver beneden ons het leven op gang komen. Bij de Borobudur was helemaal niets veranderd, ik vond het er nog net zo mooi als 17 jaar geleden, toen ik met Aletta in de slendang de trapjes beklom.

Nu zijn we op Bali en als het toetsenbord nietzo'nvreselijkvervelendespatiebalkhadzouik noggraagwatverderschrijven, maar dat doe ik een andere keer.

Hartelijke groeten van ons allemaal.