Het zoete leven in Lefkas

Het is maandagmiddag één uur, misschien wel het warmste moment van de dag op Lefkas. Jennifer ligt te slapen op een strechter in de tuin, lekker in de schaduw van de grote treurwilg waarvan de takken die tot bijna op de grond reiken als een tentje om haar heen wiegen. Op het gras zit een hele mussenfamilie lekker van de stukjes oud brood te pikken dat we daar gestrooid hebben. Jelmer slaapt boven in studio nummer 4, een mooie ruime kamer met mini keukentje en badkamertje. Als hij wakker zou zijn, zou hij zo uit het raam de zeilbootjes op zee zien varen. Jan slaapt in studio 1 op de begane grond en ik zit daar op het terras en zie aan alle kanten om mij heen olijfbomen. Rechts liggen hoge bergen en recht voor mij zie ik tussen de olijfbomen door nog net een stukje blauw van de zee.
Vanmorgen zijn we op 6.30 uur opgestaan en hebben met z’n vieren een wandeling gemaakt. Volgens ons boekje zou het een tocht van 1 ½ uur zijn, wij deden er wat langer over, om 10. 00 uur waren we weer thuis. Toen we weg wandelden was het nog frisjes maar na een half uur had de zon ons bereikt en was het vast al wel 25 graden. Gelukkig liepen we hele stukken in de schaduw, konden we rusten bij een koele bron onder een grote plataan en was er genoeg te zien onderweg. Oeroude tractortjes, enrome krekels, een piepende en krakende ezel, een overstekende wezel...Langs de paden groeiden druiven, heel veel olijven , mooie vijgenbomen, oleanders , een reusachtige eucalyptusboom die bloeide en waarin het gonsde van de duizenden bijen. In kleine groente tuintjes zagen we voornamelijk tomaten en aubergines groeien. Het meest bijzondere dat we zagen, was een groepje vrouwen die op een klein akkertje reuzengrote aardappels aan het rooien waren.
Gisteravond hoorden we al van Cora, een oud collega die op Lefkas woont, dat zij een afspraak had met haar schoonmoeder om aardappels te gaan rooien, dus helemaal verbaasd waren we niet. We ontmoetten Cora bij toeval. Zij zat te eten in een restaurantje waar wij ook aten. We hadden elkaar 15 jaar niet gezien en vonden van elkaar dat we niets veranderd waren, zo leuk! Cora was nieuwsgierig naar hoe het met alle oud collega’s ging, woensdag gaan we bij haar koffie drinken.
Terwijl wij lekker zaten te eten, belde Aletta. De politie stond bij onze auto in haar straat en toen ze bij de auto ging kijken, bleek één van de ramen open te staan....Oeps, Jan had dat raam open gedaan om beter te kunnen in parkeren op een heel krap plekje vlak bij Aletta’s huis. Misschien was het ook wel vanwege het vroege uur in de ochtend (3 uur) dat we zo onoplettend waren. Gelukkig stond de auto er nog anders zaten we hier toch wel wat minder vrolijk vakantie te vieren...
Het vakantieleven is zo feestelijk hier. De hele dag schijnt de zon en daarbij waait een zacht briesje dat vanaf vier uur ’s middags verandert in een windkracht 4 á 5. Dat is het moment waarop de surfers naar het strand komen. Vergeleken met Samos is het hier superdruk. Daar waren er meestal zo’n 30 surfers op zee, hier zijn het er zeker meer dan 100. Van hele kleine kinderen met miniplanken en mini zeiltjes tot oma’s en opa’s aan toe. In de zee recht achter ons huis is de bodem bedekt met stenen en op die stenen groeien zeegels met erg scherpe stekels. Wij zwemmen iets verderop in de bocht van de baai waar er zand is opgespoten en de surfers ook heel makkelijk op en af kunnen stappen, het blijft een hele poos ondiep.
’s Avonds rond een uur of negen wordt het donker en zoeken we een restaurantje op waar we genieten van alle Griekse heerlijkheden die je maar kunt bedenken. Salade’s, tzaziki, moussaka, visjes, olijven, mjammie....Toetjes staan niet op de menukaart, die krijg je ‘from the house’ De eerste avond kregen we verukkelijke watermeloen, in Nederland eet ik dat bijna nooit, hier smaakt het heerlijk! Gisteravond was het toetje een soort gebakje met veel honing. Heel Griekenland kleeft zowat aan elkaar van de honing, het leven is hier zoet!
Lieve groet en van Jannie, Jan, Jelmer en Jennifer.