Au revoir

Muziek (berichtje van vorige week wat tussen de wal en het schip was gevallen)

Het koolzaad tinkelt. Als de wind het laat bewegen hoor je de rijpe zaadjes in de peulen dansen. Zoiets als het geluid van een regenmaker maar dan heel veel zachter en fijner. Ook de gerst buigt door de wind. Op sommige plekken is het plat gewaaid of geregend. Hoog tijd dat de combine komt vindt Jan. Aan het eind van de middag veert hij op. "Luister, ik hoor er een", roept hij naar mij. Hij heeft gelijk. Als we verder fietsen en na een windsingel van een boerderij over het land kijken zien we in de verte de combine aan het werk. We stappen af en zijn terug in onze jeugd op de boerderij. De speciale geur van het pas gemaaide en gedorste graan is onvergelijkbaar met iets anders. Nu is het nog vrij koel. Eigenlijk hoort er een zinderende warmte bij. Zoals zomers in mijn herinnering vroeger altijd waren. Zo warm is het hier niet. Het blijft fijn fietsweer. Vanochtend langs en om de Loir. Beschut door bomen en struiken en overal langs het water prachtige kampeerplekjes, lees: tuinen met tuinhuisjes, sommigen op een extra hoge fundering. Blijkbaar kan de nu zo kalme Loir ook wilder zijn en zelfs buiten haar oevers treden. We blijven lang lummelen in het stadje Vendome. Pieter zong er een liedje over, twee dagen geleden. Hij leerde dat tijdens de Franse les op school en was nu voor het eerst in het stadje. Ik heb de tekst van het liedje niet begrepen maar stel mij voor dat het een vrolijk lied was. Wat een mooi stadje is Vendome. Het heeft een hele lichte, luchtige sfeer. Waarschijnlijk door de kalksteen waar huizen en straten in deze buurt van gemaakt zijn. Enorme platanen groeien in het park. Ze zijn geplant rond 1700 staat er op een bordje bij. Ik geloof het graag, nog niet eerder zag ik zulke indrukwekkend grote platanen. Vlak voor we het stadje uit fietsen zien we een groepje Franse mannen in legertenue van een paar honderd jaar geleden. Ze marcheren door de smalle straten. We staan er een beetje verbaasd naar te kijken, precies zoals mensen soms naar ons kijken en zich afvragen waar wij mee bezig zijn, zo ver fietsen met volle fietstassen. Ieder z'n hobby zullen we maar denken.

Ontwenningsverschijnselen

Bijna automatisch wil ik als we wakker worden het dopje van het luchtmatrasje open draaien. Twee weken lang deed ik dat elke ochtend. Hopla, in twee tellen was het matras dan leeg. Wat een wonderbaarlijk uitvinding. Opgevouwen zijn de matrasjes zo klein als een pak koffie. Zo licht als een half pak koffie. Opgeblazen hebben ze het comfort van een ouderwets luchtbed. Doordat de banen niet in de lengte lopen maar overdwars heb je veel minder het ouderwetse 'luchtbedgevoel'. De matjes isoleren erg goed. Kortom, heerlijk kampeercomfort. Vandaag blijven we waar we zijn. Op een camping waar we ongeveer 10 jaar geleden ook kampeerden. We fietsten er toevallig tegenaan. Eerder al zagen we 'les Peupliers', daar waren Rob en Yvon toen met Renee en Manon. We denken terug aan het avondje dat we met onze gezinnen uit eten gingen en aan de smaak van het andouilette worstje wat Manon toen avontuurlijk koos en wat Jan stoer op at. Was het ook het jaar dat we voor het eerst bij Jean kwamen? Het zou zo maar kunnen. 'Gaan jullie naar Jean?' vraagt Grietje op Facebook. Als we naar het noorden gefietst waren, kwamen we inderdaad bij hem uit. De gastvrije Belg die op een schiereilandje in Bretagne een heerlijke 'maak er samen iets moois van' kampeerplek verzon. Een weilandje met wat windsingels, een paar wc's en douches in een schuurtje, dat was alles. Eigenlijk wild kamperen met het comfort van de douche en de wc in het weiland. Maar wat een eindeloze speelplek. We stookten er alle nachten vuur en keken naar de sterren, rookten sigaren. Zoete herinneringen! Dit keer fietsen we naar het zuiden. Tussen dorpen vol stacaravans door. Wat een toeristenindustrie. Op sommige plekken wordt nog koortsachtig gewerkt om de stroom vakantiegangers straks in augustus te kunnen verwerken. Onze camping 'Les Cypresses' heeft een stacaravandeel bij de ingang en in de duinen een tentenplek. De eerste keer dat we hier kwamen, midden in de zomer, zonder reservering, was er nog een piepklein driehoekig stukje zand vrij. Nu is er ruime keuze. We staan onder een prachtige boom en kijken uit over de duinen. Via de achteruitgang van de camping lopen we zo naar de oceaan. Als we de tweede dag terug komen van het strand staat er een enorme caravan naast ons. Weg uitzicht. Welkom leuke Zwitserse familie met vier kinderen die niet naar school gaan. Ik had er wel over gelezen. Home schooling, zij noemen het unschooling. De kinderen lezen, schrijven, spelen, maken muziek, en wat ze het allerliefst doen is klimmen in de bergen. Ze zijn onderweg naar de rotsen in Bretagne. Sandra en Christian, de ouders van het viertal hebben samen ook heel lang gekampeerd zoals wij nu doen. En nog veel primitiever. Ze vertellen dat ze op duizenden meters hoge bergen op een centimeter dunne matjes sliepen. Wat een leuke avonturiers. Op zaterdag fietsen we nog een keer 30 km terug naar Notre dame des Monts. Er is daar een windfestival. Het waait hard, geweldig voor de schitterende vliegers en andere windkunst. Vooral de vogels en muziekinstrumenten aangedreven door wind boeien ons. Veel is gemaakt van afval, dopjes en slangen en plastic flesjes. Leuk voor technieklessen op school is mijn eerste gedachte. En vliegers maken, gaaf voor deze zomer op de tuin. Zo komt Zoetermeer langzaam weer in onze gedachten.

Naar huis

Het laatste eenpansdiner is een blik ravioli, zo echt Frans, dat hadden we nog niet gegeten en het smaakte net zo fout als het klinkt, naar blik. De tomaat er bij was meer dan verrukkelijk. 'Coeur de boef' heette die, stierenhart? Die zou ik volgend jaar op de wijktuin willen telen, naast de knoflook, voor nog meer Franse sfeer! We pakken de fietstassen in, groeten de zee, leggen een hart van stenen op de picknicktafel van de Zwitsers als afscheidsgroet en slapen nog een heerlijk nachtje in de tent. Om 7 uur gaat de wekker en pakken wij in alle stilte de tent in en fietsen naar het station. Het is zaterdag en het loket is pas om 9.30 uur open. Oh wat zijn wij sufferds. Hadden we nou gisteren maar dat treinkaartje naar Lille gekocht. Nu kunnen we in de automaat slechts een kaartje tot Nantes kopen en hebben we precies een kwartierde tijd om daar naar het goede perron te komen en tegelijkertijd kaartjes voor de TGV zien te vinden. Wonder boven wonder lukt het. Jan tilt de fietsen de trap af. Ik blijf er bij staan. Hij spoedt zich naar de 'kaartjes voor vandaagbalie' en vraagt of hij in de rij die daar staat een paar mensen mag passeren. Dat is goed. In de TGV is plaats voor twee fietsen, we hebben geluk, er zijn geen andere fietstoeristen. Dan rijden we in 4 uur naar Lille, stappen over naar Kortrijk. Zeer onhandig is het, om je fiets in een oude Belgische trein te krijgen. Mijn fietstas zit half klem en rolt bijna onder de trein. Hoe anders is de overstap in Antwerpen. 'Hoe maakt u het?' vraagt de conducteur op het perron en wijst ons heel rustig waar we moeten zijn. 'Ga maar lekker eerste klas zitten,' adviseert hij ook. Wat een fijn ontspannen eind van deze reis. Van station Holland Spoor fietsen we naar laan van NOI en 'treinen' het laatste stukje met de Randstadrail. Fijn om weer thuis te zijn, de buren te zoenen, de tuin te bewonderen, post te openen, en weer internet te hebben. De laatste dagen was mijn beltegoed op, zo daar kan ik echt niet tegen. De hele dag zonder appjes en berichtjes vind ik geen probleem maar eens per dag wil ik even verbinding met jullie. Dank voor reacties, vriendelijke woorden, levenstekens onderweg. En tot een volgende reis! Au revoir!