Wandelen

Het is bijna de laatste keer dat Aukine de wekelijkse wandeling met internationale vrouwen en 1 Nederlandse man begeleidt. Over een poosje gaat ze verhuizen naar Minsk. De vrouwen hier in Kiev gaan haar missen, dat is mij duidelijk geworden vanochtend. We spraken af bij de ingang van de botanische tuin. Net als bij de buurttuinwandelingen zijn er vaste wandelaars, mensen die af en toe mee gaan en gasten zoals ik die er slechts 1 keer bij zijn. Wat is wandelen een geweldige manier om elkaar te leren kennen, tot die conclusie kwamen we na afloop. Al lopend spreek je meer mensen dan als je met elkaar aan een tafel zit. Het doel van de tocht van vandaag is de botanische tuin. Onderweg naar de tuin lopen we onder een grote walnotenboom door. Vlak voor mijn neus vallen er groene schillen van een noot op het voetpad. Ik stop, kijk omhoog en denk een heel bijzondere vogel te zien. Misschien wordt het tijd voor een beter brilletje want als ik Aukine roep om te komen kijken blijkt de vogel een schattig eekhoorntje te zijn. Zo begon de dag. We bekijken de rozentuin. Eigenlijk lopen we er best snel doorheen en wordt er vooral heel veel bijgepraat door het vrolijke gezelschap. Ik merk dat ze gewend zijn om nieuwe mensen in hun club op te nemen. Ze vragen en vertellen heel gemakkelijk. Over hoge hakken gaat het. Ik zag ze gisteren in het operahouse en vroeg mij af of deze sportieve dames de wandelschoenen soms ook inruilen voor ‘high heels’. De enige Oekraïense dame in het gezelschap kan zich niet voorstellen dat ze op platte schoenen naar de opera zou gaan. Zij blijkt de verteller van de club. We bezoeken een klooster, een tentoonstelling over engelen. Ik zie een prachtige engel versierd met ambersteentjes. Die zou ik aan Aukine cadeau willen geven. Helaas, het blijkt dat de engel alleen gegeven wordt aan mensen die een speciale rol vervuld hebben in de kerk. Het lijkt er op alsof je mensen kunt nomineren. Er liggen kaartjes bij de engel waar je iemands naam schrijft en een toelichting. Nu doe ik dat wel graag, dit soort wedstrijdjes. Vlak voor we weg gingen heb ik voor de buurttuin nog een verhaal geschreven voor de wedstrijd die hoveniersbedrijf van der Spek uitschreef ter gelegenheid van hun 40 jarig bestaan. Regelmatig winnen we in de tuin euke competities maar Aukine kan ik beter nomineren voor haar rol als wandelcoach of kok. Iedereen die haar kent weet hoe ze haar gasten verwend met heerlijke maaltijden, kaasjes, taartjes, drankjes! Iedere ochtend staat er als we wakker worden vers geperste sinaasappelsap klaar, jummie! Na de lunch wandelen we naar het moederlandstandbeeld. We bekijken eerst het museum wat er onder ligt. Een oorlogsmuseum is het. Heftig en confronterend. Het eerste wat we zien bij de ingang is een totaal kapot geschoten auto die kortgeleden nog gewoon op de weg reed. Daarna uitstallingen van persoonlijke bezittingen van omgekomen soldaten. Vlaggen van verschillende bataljons. In de zomervakanties vroeger bezocht Jan met Jelmer dit soort musea. In Oosterbeek en in Normandië. Aletta en ik bleven dan liever bij de tent en lazen een boek. Nu denk ik: ‘Zo’n museum kun je ook zien als een grote waarschuwing tegen het voeren van oorlog.’ We klimmen omhoog, en nemen nog een heel klein benauwd en gammel lijkend liftje richting het moederlandstandbeeld. Ter hoogte van de haar voeten komen we. Daar gaan we naar buiten en kijken uit over heel Kiev. Door de verrekijkers kijkend lijkt het of we het roze sprookjeshuis waar we logeren bijna aan kunnen raken. Morgen gaan we op expeditie buiten de stad. Iets met fietsen en platteland, zin in!