Moving forward together

‘Nemen jullie goede wandelschoenen mee’? schreef Aukine in een mail. Wij keken elkaar aarzelend aan. Hebben we die? Fietsschoenen genoeg maar wandelen is niet iets wat wij vaak doen. Onze gewone dagelijkse schoenen zijn het meest geschikt voor wandelen, die trekken we aan. Vorig jaar waren we een paar dagen in Kopenhagen, daar waren fietsfiles, fietssnelwegen, fietsvoorang. Een groter verschil met Kiev is niet denkbaar. In deze enorme stad fietst niemand! Hoe bestaat het? Misschien is het hier te heuvelachtig? Of past het niet bij de dames die hun uiterlijk heel belangrijk vinden. Zij gaan niet zonder make up op stap. Toch blijkt er een verrassing te zijn. Een hele toevallige samenloop van omstandigheden. In een dorp buiten Kiev wordt door medewerkers van Berend, onze gastheer, een fietspromotiedag georganiseerd en hij moet daar een toespraak houden. Het is even zoeken in de TomTom om het plaatsje Kropyvnya vinden want er bestaan er meer van. Ook rijden we een van de weinige afslagen die er zijn op de 100 km snelweg per ongeluk voorbij. Toch arriveren we ruim op tijd.

In het dorp in verzamelen zich een paar honderd fietsers. Er zijn vrachtauto’s waar mountainbikes uit tevoorschijn komen. Voor mij de allereerste keer rijden op zo’n fiets. We krijgen een rugtasje met promotiemateriaal, een vlaggetje met de logo’s van de organiserende clubs en een ballon om aan ons stuur te knopen. Dan is het wachten op de vice premier. Hij zal de fietstocht openen. Oekraïeners houden van toespraken. Er volgen er 5 op een rij. Berend begroet het publiek met enkele zeer charmante woorden in het Oekraïens en krijgt applaus. Hij vertelt verder in het Engels over ambtenaren die veel binnen zitten en in hun kantoren van alles bedenken. Hij is blij om hier bij een resultaat van al dat denkwerk te kunnen zijn en hoopt dat de deelnemers aan de fietsttocht vandaag plezier zullen hebben en ook zullen blijven fietsen. Ik maak een mooie foto van hem met een gele ballon waarop het motto van de EUmissie in Oekraïene staat: ‘moving forward together’.

En dan fietsen we. Heel langzaam, de breedte van de hele weg gebruikend, om de grote uitgefreesde vlakken heen. Het was de bedoeling dat deze weg opnieuw geasfalteerd zou zijn, speciaal voor de fietstocht. Er wordt aan gewerkt, dat is zichtbaar. Het eerste deel van de route gaat door het plattelandsdorpje. Zwaaiende mensen staan overal langs de kant van de weg. Het doet mij denken aan de zomers waarop de avondvierdaagse langs de Lindeweg, waar ik als klein meisje woonde, kwam. Nooit eerder zagen we zoveel mensen tegelijk langs ons huis komen. Dan fietsen we een eind door het bos. Toevallig komt de Nederlandse Ella naast mij rijden. We kletsen gezellig en als zij hoort waar wij vandaan komen veert ze op van haar zadel. Haar schoondochter komt ook uit Zoetermeer. Uit onze wijk, nog net niet uit onze straat maar we kennen haar wel! Ze zat met onze Jelmer in dezelfde klas op de basisschool. Ella maakt een foto van ons, stuurt die naar Emma met de vraag: ‘Ken je deze mensen’. Ja hoor, antwoordt Emma per omgaande, van school en uit de kerk. Haar mama Hilda krijgt ook een berichtje en zal ons inmiddels wel herkend hebben. Heerlijk zo’n moment van je verbonden weten, via via. Ik geniet daarvan.

Als we in het stadje Korostyshiv komen, bezoeken de ‘bobo’s’ die voorop rijden een school. Wij gaan in hun kielzog mee naar binnen en bekijken een klas waar de juf heel blij is met de belangstelling die we hebben voor haar verhaal. Om ons heen flitsen de camera’s. Een seconde voel ik mij Maxima en kan mij ineens voorstellen dat er ook een leuke kant aan koningin zijn zit. Alle ontmoetingen met mensen die vol enthousiasme over hun bezigheden willen praten, dat geeft haar vast energie. De fietstocht eindigt in een dorp waar een festival gaande is, een soort dorpsfeest. Met een markt, muziek en lekker eten. En drie enorme opblaasbare glijbanen, een soort springkussens, nog nooit eerder zag ik zulke enorme opgeblazen gevaartes. Het eten van een kraampje op de markt smaakte verrukkelijk: salade met kool en radijsjes, een soort kaasstengels, brooddeeg met binnenin gesmolten kaas, gegrilde groenten en het allerlekkerste, aardappelpartjes, fantastisch gekruid en gebakken op een houtvuurtje. Daarbij een grote beker kwas, een populaire drank op basis van roggebrood, getapt uit een vat naast de biertap en de Oekraïense lunch was compleet. En dan nam ik niet eens van de enorme brokken vlees die eigenlijk het hoofdbestanddeel van de maaltijd vormden.

Op de terugweg bezoeken we het kasteel in Radomysl waarin een expositie is met honderden Iconen. Veel huizen in Oekraïne hadden (of hebben) een huisIcoon. Aukine en ik blijken dezelfde favoriete heilige te hebben: St. Nicolaas. Hoewel Barbara en Catharine ons ook aanspreken naast al de heilige mannen. Nu is het zondagochtend en bekijken we bij de koffie de boeken met Iconen die hier in huis zijn. Praten over de betekenis ervan en over de kerken die hier tot 70 jaar geleden verboden waren en nu overal sprookjesachtig staan te glimmen. Misschien maken we vandaag een viering mee, in een van de kloosters.