Arco Iris

Knappe koppen in Delft zijn een V vormig vliegtuig aan het verzinnen las ik in de krant. Hoe zou dat er uit zien? En zal er dan nog meer veranderen in een vliegtuig? Reizend in een grote Boeing kun je op het schermpje in de stoel voor je meekijken met het opstijgen en landen. Ook zie je op een wereldkaart de rode lijn die de route van jouw vlucht markeert. Wat zou het leuk zijn als piloten of stewardessen na het opstijgen en voor het landen iets zouden vertellen over het gebied waar je overheen vliegt kwam zondag in mij op. Ik mis de plaatsnaambordjes in de lucht.

Onze Wieger heeft een neus voor het lezen van het landschap. ‘Ik vloog vlak over Zoetermeer’ meldt hij soms. Mijn fantasie is groter dan mijn kaartkennis vermoed ik. Bij het zien van een paar kassen roep ik ‘oh, kijk Aalsmeer’. En bij de eerste rivier die we zien ‘de oude Rijn’. Vervolgens verzinnen we de Biesbosch als we veel groen en water onder ons zien. Het blijft gokken. Laat het maar onderdeel worden van de opleiding tot stewardess: story telling! Dan komen er veel meer mensen thuis met mooie verhalen over wat ze vanuit de lucht zagen.

Een hele poos schijnt de zon boven de wolken. Tot we richting Zuid Frankrijk komen. De bewolking verdwijnt. Daar zijn de Pyreneeen! Er ligt nog sneeuw op de toppen. Wauw! Dan vliegen we boven Spanje. Hoe zuidelijker we komen hoe bruin/oranjeachtiger het land kleurt. Niks rechthoekige groene lapjes doorsneden met slootjes zoals in Nederland. Hier lijken het puzzelstukjes.

In de buurt van Valencia zijn die stukjes gevuld met rijen groene bomen. Yes, de ‘appeltjes van oranje’. Wil ik alleen om de sinaasappels al naar Valencia? Het lijkt er op. Als we bijna landen zien we paarsblauwe bloeiende bomen als wolkjes op verschillende plaatsen in de stad. Nu we door Turiapark fietsen zien we ze weer. Een soort blauwe regen. In boomvorm? Het zou zomaar kunnen. Even gegoogeld en ik denk dat het de Jacaranda is. Nooit eerder gezien. Indrukwekkende bomen hoewel ze al over hun grootste bloeimoment heen zijn lijkt het. Er bloeit veel in Valencia.

Op een brug naar het Turiapark zijn duizenden geraniums geplant. Een tuinvrouw heeft er een dagtaak aan om de uitgebloeide bloemen er uit te knippen, de blaadjes op te vegen. We zien haar aan het werk en maken foto’s. Voor de geraniums in plaats van er achter. Regelmatig spring ik even van de fiets om een foto te maken. Van een mimosaboom bijvoorbeeld, jammergenoeg hebben de gele bloemballetjes geen mimosageur. Hoe kan dat? Weer even gegoogeld, het blijkt een Acaciaboom te zijn. De bloei van deze soort lijkt op de mimosa maar ze zijn geeneens familie. Vandaar dat we de geur missen. De acacia is wel familie van het ‘kruidje-roer-mij-niet’ en die groeide vroeger in Indonesia bij ons in het grasveld. Geweldig plantje voor kinderen! Annelinde zou er veel plezier mee kunnen hebben.

Onderweg naar de fietsverhuur kwamen we gisteren langs een boetiekje met machtig mooie kinderkleertjes. Vooral jurken voor peuters en kleuters. Onweerstaanbaar voor oma’s. Maar wat te kiezen? Ik heb 3 jurkenfoto’s gemaakt en gisteren even gefacetimed. ‘Hoe is het in Spanje oma?’ ‘Ga je Sinterklaas zoeken?’ vroeg Annelinde. Zo lief! Vanochtend hebben we het gele jurkje met de visjes voor haar gekocht.

En een paar erg leuke plekken ontdekt om met de schrijfvrouwen die volgende week naar Valencia komen naar toe te gaan. Die vrouwen stuurden elkaar deze week Spaanse woorden in de mail. Vanmiddag waren Yvon en ik een hele poos in de grote markthal in de wijk El Carmen. Wat is dat ook een gave plek om een taal te leren. Overal bordjes met namen van groenten, fruit, vis en worst, nootjes en kruiden. Marktkoopmensen willen best praten! We kochten er laurierblaadjes en gele kleurstof om paella te kleuren. Van het merk Arco Iris, regenboog hoe mooi klinkt dat? Het is vooral een prachtig doosje, als ik lees wat er op staat ben ik iets minder enthousiast: ‘puedo tener efectos negativos sobre la actividas y la atencion de los ninos’. Dat wordt geen paella van oma Annelinde. Wel een mooi doosje om mee te spelen.

Dank voor jullie lieve groeten onder het verhaal van gisteren! Ik dacht ineens aan mijn allereerste vliegreis in 1985 naar Kenya. Toen schreef ik iedere dag iets van onze belevenissen in een schriftje. Elja las het toen we weer thuis kwamen en reageerde toen net zo enthousiast als nu, gaaf!