De smaak van paella

Voor we instappen op Schiphol zitten we een poosje te wachten bij de gate. Tegenover ons een vader en zoon van een jaar of 12 uit Haarlem. Ze maken samen een stedentripje en kletsen gezellig. ‘Goede reis en veel plezier’ wensen we elkaar. In Valencia aangekomen pakken we de koffers van de bagageband, stappen in de metro en even na ons, daar zijn ze ook: Vader en zoon recht tegenover ons.

Als ze iets willen beslissen waar ze het niet over eens zijn spelen ze ‘steen, papier, schaar’. Tot er iemand drie keer wint. Zullen we een appeltje eten? De één denkt ja, de ander nee. Daar gaat ie, steen, papier, schaar. Even later zitten ze gemoedelijk allebei een appel op te smikkelen. Wat een leuk idee om op deze manier iets te besluiten. Ik neem me voor dat Yvonne en ik dat de komende week ook kunnen doen als we het ergens niet over eens worden. Tot nu toe is het nog niet nodig geweest.

Maandag fietsen we richting Turiapark. Oude havengebouwen zijn in gebruik als congresplekken. Grote borden vertellen over de ‘placemaking Europe’ bijeenkomst. Vroeg in het voorjaar vertelde Ron, onze meest creatieve Zoetermeerder al dat hij van plan was om daar naar toe te gaan. Samen met zijn maatje Piet. Ik ben benieuwd of ze er zijn. Buren Chris en Yvonne fietsen ook door Spanje maar die komen waarschijnlijk niet in Valencia. Hilde, kruidentuinvrouw van Zoete Aarde reist met een camper ergens in het zuiden van Europa. Ze laat het weten als ze toevallig in Valencia komt. Kruiden genoeg hier zagen we gisteren op de markt. Iets verderop in de haven staat een grote geel blauwe circustent. Wauw, cirque du soleil! Zomaar bij ons om de hoek.

In Turiapark staan we stil bij een hele rij bijzonder excentrieke gebouwen. Ontworpen door ‘Calatrava’ appt Jelmer gelijk als ik hem een paar foto’s stuur. Een Spaanse architect die bekend is vanwege de enorme overschrijding van budgetten. Vier keer zo duur dan hij begroot kosten zijn gebouwen meestal lees ik op Wikipedia. Dan heb je ook wat! In de zon, omringd door grote vijvers staan de gebouwen uitdagend te stralen. We zijn onder de indruk en fietsen er tussendoor, omheen, af en toe onderdoor, stoppen even. En wie zien we daar? ‘Hallo’ groeten ze enthousiast: Onze Haarlemse ‘vrienden’. Tijdens de lunch op dinsdag op het pleintje El Tossal zitten zij daar op een bankje. It’s a small world en wat is dat fijn.

Vandaag fietsten we richting het Albufera natuurpark. Over een kilometers lang fietspad langs de zee. Helemaal vlak. Niets duinen zoals aan de Nederlandse kust. Wel de zoete geur van brem. Akkertjes vol meloenen en artisjokken en rijst! Voor al die paella natuurlijk. Gisteren at ik het als lunch maar oeps, dat viel me tegen. Waar smaakt het naar? Niet zout, niet pittig, niet kruidig, niet umami, niet zoet, niet zuur, niet bitter. Wie het weet mag het zeggen. Maak jij wel eens paella? En hoe maak je het dan lekker? Pinchos, tapas, salades, sinaasappels, patates, aioli, allemaal jummie maar de paella, ik vond er niets aan. Vanavond gaan we een sangria proberen. Morgen daar een recensie van!