Fietsavontuur dat goed afliep

Hoeveel fietsverhuurderders zijn er in Valencia? We zien fietsen in alle kleuren van de regenboog. Die van ons zijn lichtgeel. De fietsen van verrassend Valencia hebben leuke namen of titels op het achterspatbord. Gisteren zag ik een ‘oma’ fietsen. Erg leuk bedacht! Dan zijn er fietsen met knaloranje banden. Fietsen met oranje frames. Veel steppen ook, met een accu, die gaan hard.

In een reclamefolder die gisteren in de brievenbus zat (leef als een local bij airbnb) zag ik veel plaatjes van airco’s en elektrische steppen. Of kun je die in Nederland ook gewoon kopen? Ik heb er nooit op gelet. Misschien staan ze in de mediamarkt naast de wasmachines, zoals hier in de folder?

Wij houden het bij onze fietsjes. Gisteren maakten we er een mooie rit mee, langs de zee. Richting natuurpark Albufera. ‘Hoe was het daar?’ vroeg Carla in een reactie. Uh, geen idee! De zee was links, het park rechts van het fietspad en de zee lonkte het hardst. We hebben een hele poos in het warme zand gelegen. Gewandeld langs het strand. Mooie steentjes gezocht. Gepraat over Rob die vandaag jarig zou zijn als hij nog leefde. Ons heerlijk laten opwarmen door de zon. Dat kon gewoon, de wind uit de zee was fris en verkoelend. Ik stel mij voor dat ik volgende week nog wel een keer de kant van Albufera op ga. En dan een bootje huur om op het meer te varen en vogels te kijken.

Vandaag zijn we de stad in gefietst. Het leek ons leuk om de plekken waar de schrijfsters volgende week logeren alvast even op te zoeken. Dat ging niet helemaal vanzelf. Vlak bij het ene appartement vloog Yvonne’s ketting van de fiets. We keken elkaar aan. ‘Ben jij hier handig in?’ Uh....Maar een fietsenmaker was nergens te bekennen en dus hop, geen angst voor vette, zwarte handen, aan de slag. De ketting lag er in een minuutje weer op. En in het park waar we waren stond een mooi fonteintje. Handen gewassen er weer verder.

Valencia heeft ontzettend veel fietspaden maar af en toe fiets je ook op de weg. Daar staan dan auto’s geparkeerd. En daar zit blijkbaar wel eens iemand in die, zonder op te letten, een portier open doet om uit te stappen. En als je daar dan toevallig fietst, is het enige wat je kunt doen keihard remmen. Als je dan je telefoon in je rechterhand hebt, rem je met links en ja dat is je voorrem. Mijn fiets vloog door de lucht en ik kon er af springen. Beetje geschaafd, spatbord los, geschrokken dat ook een beetje. En vooral blij dat mijn telefoon nog heel was. Dat ook. De Spaanse mevrouw in de auto, waar ik oog in oog mee stond was sprakeloos. Alsof ze nog nooit een fietser gezien had. ‘Met mij gaat het goed, hoe is het met u?’ was wat er uit mijn mond kwam. Nog net geen ‘nice to meet you’. Zij zei niets terug. Dus ik ben maar door gefietst.

Yvonne die voorop fietste was gestopt en had nergens iets van gemerkt, gelukkig. Toen ik bij haar kwam merkte ik dat ik mijn leesbrilletje, dat altijd op mijn hoofd met mij mee reist, kwijt was. Ook door de lucht gevlogen. Maar waar naar toe? Geen idee. Ik ben nog terug gegaan om te zoeken. Niets te vinden. Ook geen scherven, splinters, kapotte glazen, niets. Mensen keken me een beetje gek aan toen ik onder de geparkeerde auto’s speurde. Ik zou nu graag willen typen dat ik de bril zag liggen. Maar dat gebeurde niet. Gelukkig heb ik er nog een paar bij me.

We zijn verder gefietst met de schrik een beetje in de benen. Langs de drukste wegen tot nu toe van deze week. In het andere schrijfstersappartement werden we erg blij van het gave zwembad in de binnentuin van dit gebouw. Dat komt goed, volgende week. Schrijven bij het zwembad, hoe klinkt dat? Nu even bij komen en vanavond naar cirque de soleil. Die vliegen ook door de lucht. Fijn om naar te kijken!