Yabima

Na de lange warme dag gisteren hebben we lekker even uitgerust, vanochtend. Tijd om te badderen, dat is hier: water uit een grote emmer scheppen en lekker over je heen plenzen. Tijd om koffie tubruk te drinken, een flinke schep koffie in je kopje doen, kokend water er bij, even roeren, laten bezinken en lekker opdrinken. Tijd om een 'bruine' boterham te eten, wel een beetje klef zo'n Indonesische boterham met een plakje cheddar kaas of ananasjam. Of een regenboogbroodje? Vast en zeker aan ons gegeven met goede bedoelingen, maar zo vol met kleurstof dat niemand er van wilde eten. Tijd om lekker op het terrasje voor onze kamers te zitten, in de schaduw want het is warm in Lampung. Tijd om aan de overkant van de weg in het kantoor van de synode te zitten, en daar via het internet een poosje aan de andere kant van de wereld te zijn ;-) Zo brachten we de ochtend door, even rust na ons toch wel drukke programma deze weken.

De rijst en mie lunch was, zoals elke dag weer heerlijk. Vanmiddag gaan we naar het platteland van Metro. De plaats waar boerengroepen van Yabima biologische rijst telen. Een motor rijdt voorop om de weg te wijzen. Pak Yadi komt voor we vertrekken even naar mij toe en fluistert in mijn oor: "Als de weg te slecht is, rijden we niet door hoor". Zo heel logisch, na de schade aan de airco van gisteren. Als we een half uurtje op weg zijn, betrekt de lucht, even later begint het te regenen en vervolgens te plenzen. Wow, een echte tropische regenbui, die hadden we nog niet meegemaakt. Na twee uur hobbelen, buurvrouw Karin, ik weet niet of je mee leest, maar jouw achternaam kwam in mijn gedachten, komen we op een weg waar een feestmarkt is. De kraampjes en tafels en stoelen staan er gewoon op de weg. Midden in de rimboe, voor ons gevoel. Gelukkig is er een pad naar rechts, een omleiding in de bush ;-)

Uiteindelijk arriveren we in het dorp waar Yabima de boerengroepen begeleidt. Henriette is vanaf haar huis hier naar toe gekomen. Wat een stoere vrouw is zij. Ze rijdt zelf in een jeep, Bram (een half jaar oud) gaat gewoon mee het veld in, op schoot bij een kindermeisje uit de buurt. Zodra Bram trek krijgt, geeft Jet hem de borst, zittend op de vloer, midden in de kring van boeren, dominee's, chauffeurs en Nederlanders. Intussen leidt ze het gesprek, vertaalt en stelt vragen. Ze zorgt voor een goede sfeer, maakt af en toe een grapje en legt uit wat wij niet begrijpen. Een echte verbinder zie ik aan het werk. Iemand die mensen verder kan brengen. Als ze ooit terug komt naar Nederland zou ik haar graag uitnodigen om in Zoetermeer dominee te worden. Haha, wie ben ik, maar misschien zijn er anderen die invloed in de Zoetermeerse kerk hebben en hier mee lezen?!

Na het gesprek met de boeren, thee drinken en lekkere hapjes eten, willen we graag wat zien van de praktijk. De bus kan niet verder, het is supermodderig. De boeren gaan op blote voeten op pad en wij volgen hun voorbeeld. Schoenen uit en lopen maar. De lichtbruine aarde plakt aan onze voeten. We worden nageroepen en nagekeken door buurtbewoners. Sommigen willen graag met ons op de foto. De grote plakken aarde onder onze voeten zorgen voor veel hilariteit. Intussen wordt het lichter in de lucht. De zon komt er door en we wandelen langs een geitenstal, een koeienstal en naar de rijstvelden. De groep die mee loopt wordt steeds groter. Vriendelijkheid en vrolijkheid omringen ons. Ver van de grote stad Metro. Hier wonen transmigranten. Javanen die in de vijftiger jaren verhuisd zijn naar Sumatra en hier een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Nu ik dit opschrijf denk ik aan mijn vader, die met zijn ouders in 1950 vanuit Zeeland naar de NoordOostPolder 'transmigreerde'. En aan mijn moeder die in de dertiger jaren met haar ouders vanuit Friesland naar de Wieringermeer trok. Eigenlijk ben ik ook een afstammeling van transmigranten ;-) of gaat de vergelijking helemaal niet op?

Als we na een mooie wandeling terug zijn bij de bus, wast pak Yadi met plezier onze voeten. Hij kriebelt Joost eens lekker en roept uitdagend naar Jan als hij mijn voeten wast. Met schone voeten maar wel een beetje gespannen beginnen we aan de terugreis. Zal de bus vastlopen op de modderige wegen? Dan slapen we maar in de bus, besluiten we. Het is niet nodig. We komen veilig thuis waar pak Agung op ons zit te wachten. Voor hij gids was, werkte hij als kok. We willen graag met hem koken en saté bakken de laatste avond in Metro. Door het slechte weer zijn we best laat terug. Pak Agung heeft alles voor het eten al voorbereid. Groenten gewassen en gesneden. Kip aan stokjes geregen. Mie geweld. We zijn nog een half uurtje bezig met het afmaken van het eten en zitten dan tot laat in de avond nog heerlijk te kletsen met Jet en Erik. Een mooie laatste avond in Metro.