Zondag in Bukit Sion

Naar de kerk

Bukit Sion is de gemeente waar Erik Purba de voorganger is. Vandaag zijn we uitgenodigd om daar de zondagse viering mee te vieren. Het eerste voorstel was, als ik het goed begrepen heb, dat wij de viering zouden leiden. Help, riepen we in koor, hahahaha, de volgende keer nemen we een dominee mee ;-) misschien begrepen we het verkeerd, zou ook zo maar kunnen.

Twee uur voor de dienst begint, stappen we in de bus. De rit doet mij denken aan de tocht met de veerboot naar Saba, vorige zomer. We worden heen en weer geschud en door elkaar gerammeld, tsjongejongejonge. Hoeveel kuilen kan een weg hebben en hoe diep? En noem je het dan nog een weg? Ik denk ook aan 'een gat in de weg' uit het babyliedje 'een damespaard, een herenpaard, een boerenknol, een gat in de weg'. We blijven maar op die knie zitten. Gelukkig wordt er niemand zeeziek.

Als we aankomen in Bukit Sion zit de kerk al vol en krijgen wij plaatsen voorin aangewezen. Op plastic stoeltjes, vlak naast elkaar. Er wordt een ventilator op het podium gezet. Af en toe vangen we een vlaagje frisse lucht op. Iedereen krijgt een fles water voor zich op tafel en dan wachten we flink zwetend op een teken dat de dienst zal beginnen. Na een half uur worden een paar van ons naar de gang geroepen om even te bespreken wat ons aandeel in de dienst zal zijn. Improviseren en soepel zijn vertelde Jet (zo noemen wij Henriette inmiddels ook) is heel gebruikelijk in dit land. Wij voelen ons thuis ;-)

De viering begint. Er wordt prachtig gezongen. Joost doet mee met de bijbellezing. Jan vertelt over de kaarsen en de kaarten die we meegenomen hebben en doet de voorbeden (die door Grietje geschreven zijn). We zingen twee Nederlandse liederen. Ik probeer de preek zachtjes te vertalen maar dat is best moeilijk. Een gesprek voeren in het Indonesisch gaat mij makkelijk af, een verhaal vertalen is iets heel anders. Meezingen in het Indonesisch lukt aardig. We krijgen liedboeken aangereikt en er wordt behulpzaam bij gewezen waar we zijn. Na de dienst is er een heerlijke maaltijd. En weer een cultureel programma. Kinderen doen dansjes en zingen ontroerend mooie en supergrappige liedjes. Wij komen, onverwacht, ook weer aan de beurt. We weten intussen dat de Indonesiers 'vader Jacob' en 'dit is de dag' kennen en graag met ons meezingen dus die twee liedjes gooien we er nog een keer in. Wij zingen in het Nederlands, zij in Bahasa Indonesia, op dezelfde wijs.

Om de contacten tussen mensen in Zuid-Sumatra en Zoetermeer te versterken delen we na de dienst kaartjes uit met de naam van de Facebookpagina van Zoetermeer Noord en het adres van de website van de Oase. Ook vragen we of er gemeenteleden zijn die hun facebookadres willen opschrijven. Dan kunnen wij die adressen thuis in de kerk uitdelen aan mensen die contact willen met een Indonesische facebookvriend. De gemiddelde leeftijd is bij ons wel wat hoger dan in de kerk in Indonesië. Maar 40 Facebookers zijn er vast wel te vinden toch?

Als we nog maar een paar kilometer op weg zijn, terug naar Metro schrikken we ons wild van een knal en gesis wat achter uit de auto komt. Pak Yadi weet meteen wat het is. De airco die onder de auto zit is lek geraakt bij het rijden door een kuil. We stoppen, blijven zitten tot de gaslucht om ons heen is opgetrokken en kijken dan onder de auto. Oei, geen airco in een bus waarvan alleen de voorste twee ramen open kunnen en dan twee uur rijden terug, help hoe zal dat gaan bij 32 graden in de zon?

Wat een geluk dat er een gemeentelid is van Bukit Sion die aanbiedt om 5 van ons in zijn auto naar Metro te brengen, met airco ;-) Hij is de manager van het gezondheidscentrum in Bukit Sion. Toevallig zijn twee van ons verpleegster en een arts, dat levert een zeer geanimeerd gesprek op tijdens de terug reis. Pak Dominicus (oh, de naam van de reisgids, denk ik nu pas ;-) wil veel vertellen en weet veel. Over politiek en landbouw en kerk. De rit die toch echt twee uur duurt vliegt om. Jan, Grietje en Marius rijden in de warme bus mee. De airco is aan het begin van de avond gerepareerd dus we kunnen de laatste reisdagen gelukkig weer met een koele bus mee!