Bijna weer thuis

De afsluitende bijeenkomt van onze dagen in Metro was op dinsdagochtend in het synodekantoor. Om de beurt vertellen we wat we beleefd hebben. Voornamelijk positieve geluiden. Iedereen was blij met het mooie programma dat voor ons bedacht was. We hebben veel kunnen zien, goede gesprekken gevoerd. Ook de ontmoetingen die niet gepland waren en toch gebeurden werden als waardevol ervaren.

Henriette vormt een belangrijke schakel in het contact tussen Indonesia en Nederland. Er zijn maar weinig Indonesiers die goed Engels spreken en ons Indonesisch vocabulaire is ook maar beperkt jammergenoeg. In november ga ik een cursus Indonesisch geven, bij ons thuis. Als je een beetje je best doet, kun je in een winter de taal heel redelijk leren. Wie een volgende keer (misschien) mee op reis wil, is hartelijk welkom om mee te komen doen. Ik hoop dan, dat er in Indonesia iemand is die een cursus Engels gaat geven. Jammergenoeg is Engels voor Indonesiers veel moeilijker, dan Indonesisch leren voor ons.

Hoe zal het contact met de kerken rond Metro verder verlopen? Hebben jullie al Indonesiers op de Facebook van de wijkgemeente Zoetermeer Noord gezien? Ik ben o.a. 'vrienden' geworden met Oki. Hij kwam dinsdag tijdens de evaluatie op het laatste moment binnen vallen. Oki is een moslim, hij werkt bij Yabima. Hij heeft rechten gestudeerd en is zeer open en rechtstreeks, vergeleken bij de meeste Indonesiers die wij ontmoet hebben. Oki heeft al enkele boeken geschreven o.a over landrechten. Nu kwam hij samen met twee vrienden, filmmakers. Zij maken een promotiefilm over de biologisch geteelde rijst en wilden daar graag even een paar Nederlanders met een zak rijst in hun handen voor filmen. Tegelijk verkocht Oki ons een aantal van zijn boekjes. Met de opbrengst daarvan gaat hij een actie voor de school in Moro Moro organiseren. Deze school wordt met sluiting bedreigd en Yabima wil dat voorkomen.

Een zeer inspirerende ontmoeting op de valreep was dat. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen. We kregen een een prachtig wandkleed mee. 'Voor de Ichthuskerk' riepen onze lieve Oase medereizigers meteen. Zij hebben al een doek uit Indonesia in de Oase hangen. In de Ichthus is vast een mooi plekje te vinden voor het kleed.

Toen was het tijd om te gaan. Eerst naar het vliegveld waar Grietje en Marius een dag eerder dan de rest naar Nederland vertrokken. Oh, wat vonden ze het jammer om weg te gaan. Weg van de warmte van Indonesia, weg van de vriendelijkheid van de mensen, het leven bij de dag, het buiten zijn, het buitengewoon heerlijke eten, de gezelligheid van de groep Zoetermeerders. Met de zes achterblijvers bleven we nog een nachtje in een hotel met zwembad in Lampung. Nu zijn we bijna op Schiphol. Na een vlucht in Metrostijl. Heel veel turbulentie. Hobbelend door de lucht kan dus ook ;-)

Dankbaar komen we naar huis. Wat kun je veel beleven in twee weken. Veel er van staat hier geschreven. Elkaar verhalen vertellen, gaf Erik Purba ons mee, is een manier om de relaties te versterken en te verdiepen. Haha, ik doe niets liever en ben altijd weer blij met alle reacties die jullie schrijven. Hartelijk bedankt!

En mocht je na deze verhalen denken, dat zou ik ook wel willen, een reis naar Indonesia, laat het mij weten, ik ga graag mee als gids!