Nostalgie dagje

Om 5 uur 's ochtends aan een verhaal beginnen, zou dat wat worden? In de wiebelende trein die ons naar Jakarta brengt. Ik ga het proberen. Om 3.30 uur vanmorgen stapten we in de bus die in alle rust de berg af rolde naar het station in Bandung. Gisteren waren we ook in de stad. Eerst in de souvenirshop, Jalan Chiampelas 39. Ik heb pas met Aletta onze zolder opgeruimd en heel veel van de spullen die ik hier in de souvenirshop zie, gingen ook door mijn handen op zolder ;-) Koop jij niks? vroeg Agung, de gids. Ik vertelde hem van de vele keren dat ik hier al was en van alle batikdoeken en wayangpoppen die ik hier kocht. Voor pak Agung was de souvenirshop nieuw. Hij zal er met volgende groepen waarmee hij in Bandung komt vast weer naar toe gaan.

Via de bloemenmarkt waar Breg rode asters en witte en blauwe dahlia's kocht en ik mijn neus even in de grote bossen sedap malam (de bloemen die ik vroeger bijna wekelijks kocht van bapak bunga, de bloemenman die langs de huizen kwam) stak, gingen we naar ereveld Pandu. Daar bezochten we het graf van de schoonvader van Breg. Het was mooi om te ervaren dat we werden verwacht. Tussen de honderden witte kruisen met Nederlandse namen was er een waar een Nederlands vlaggetje bij stond. Breg schikte er de bloemen en vertelde over de vorige keer dat ze hier was, 15 jaar geleden met haar man Jos. Zijn naam is al vaak genoemd deze reis. Hier kwamen we heel dicht bij een deel van zijn levensgeschiedenis. Het doet goed om te zien dat de begraafplaats met zo veel aandacht verzorgd wordt. Ook voor ons bezoekers is ruim de tijd, een kopje thee of koffie en een pisang goreng er bij.

Na de uitgebreide lunch van sayur asem, sayur lodeh, sop ayam en natuurlijk rijst, is het tijd voor een bezoek aan pak Ujo. Net als de souvenirshop 39, een begrip in Bandung. Ruim dertig jaar geleden begon meneer Ujo met een groep kinderen uit zijn kampong angklung voorstellingen te geven. Hij liet mooie gekleurde kleding maken, leerde de kinderen een aantal bekende liedjes en liet de toeristen vrolijk mee dansen met de kinderen. Het bleek een succesformule. Op het dorpsplein is nu een openluchttheater gebouwd. Grote betonnen tribunes bieden plaats aan 10 keer zo veel toeristen als vroeger. De muziek, het mee spelen, het mee dansen is niet anders dan toen pak Ujo begon. Het enthousiasme van de spelende en zingende kinderen is aanstekelijk, ze krijgen bijna alle toeristen mee de dansvloer op. Ook krijgt iedereen een angklung in handen en kan er mee gespeeld worden. 'En dat ging hartstikke goed, de dirigent hoorde het zelfs als er iemand verkeerd rammelde' zegt Grietje die naast mij in de trein zit ;-)

Jakarta komt in zicht. Ik denk nog even terug aan gistermiddag. Jan ging niet mee naar Bandung, hij hoest nog steeds en wilde liever wandelen in Lembang. Niet geheel toevallig kwam hij in de kampong van Kasimun terecht, onze vroegere tuinman. Aletta speelde vaak met zijn zoontje Fajar in de tuin. Jan vindt, met wat hulp, het huis van Kasimun en zijn vrouw Kokom en komt samen met hen en hun twee dochters op twee brommers naar villa Venetys. Kasimun is zo trots als hij hoort dat onze Alet nu zo veel plezier heeft in haar eigen tuin. (Etenwatdegrondschaft.nl) 'Dat heeft ze van mij geleerd', zegt hij trots.

Laatste ontmoeting in Lembang is die met Nicolette. Zij woont, als Nederlandse, al meer dan haar halve leven in Indonesië en eet vanavond met ons mee. Er worden veel vragen op haar afgevuurd. Zo leuk om te horen hoe veel zij weet en met hoe veel plezier ze vertelt over haar belevenissen in Lembang. 'Als je weer in Lembang bent, kom dan gerust logeren hoor' zo nodigt ze iedereen uit. Ik kan het jullie aanraden. Vier jaar geleden logeerde ik een week bij Nicolette. Overdag werkt ze, als juf op de internationale school in Bandung. Daarnaast heeft ze alle tijd om je op weg te helpen bij een reis door Indonesia. Wij gaan nu op weg naar Sumatra. De reis met de trein van Bandung naar Jakarta zit er bijna op. Ons busje is gisteravond al vertrokken met de koffers en staat als het goed is zometeen op ons te wachten op station Gambir. Ik ben benieuwd hoe snel we Jakarta uit zullen zijn, op weg naar Merak waar we de veerboot naar het Sumatra nemen.