Groningen en Wageningen

Groningen en Wageningen

‘Nog nooit van mijn leven heb ik gasten meegenomen naar Coronie en Nickerie, het is daar zooooo saai.’ Zo introduceert Alice ons eerste weekendje weg in Suriname. Henri, de man van haar zus Nancy, is jarig en viert zijn feestje in hun buitenhuis in Coronie en wij zijn ook uitgenodigd. Nog maar een paar jaar geleden was de weg naar West Suriname een zandweg vol kuilen. Nu zoeven we in de auto van broer Jimmy over het asfalt. Er is even twijfel of een brug over de rivier er zal zijn, ik hoop al op een veerpont en herinner mij ineens een reisprogramma op tv waarin een stel fransen op reis waren door Madagascar. Daar lagen soms alleen de draagbalken van een brug er nog en dat was heel griezelig navigeren. Maar dit is Suriname, land vol verrassingen, er ligt een prima brug over de rivier en we bereiken eerst het dorp Groningen, Jan zijn dag is helemaal goed. Dan rijden we verder door uitgestrekte rijstpolders. Voor mij voelt het ook bijna alsof ik thuis ben. Dan maken we een ommetje en komen in Wageningen. Jan zijn dag kan niet meer stuk ;-)Vroeger was dit een prachtig welvarend dorp, toen was de SML, Surinaamse machinale landbouwstichting er actief. In het midden van het dorp staat een enorme verlaten rijstfabriek, zoiets als de meelfabriek in Leiden maar dan veel groter. Jimmy heeft er nog stage gelopen, toen hij 17 was en herinnert zich hoe gaaf hij het vond dat hij er op een grote vierwiel aangedreven tractor mocht rijden. We zoeken of we het huis kunnen vinden waar hij gewoond heeft, het is opgeslokt door de natuur. Dan gaat de reis verder richting Coronie. We genieten van de combines die aan het werk zijn. Ze herinneren ons aan de zomerse dagen van vroeger in Groningen en Flevoland. Grote groepen witte reigers vliegen achter een schijveneg aan, precies zoals in Nederland de meeuwen.
In Coronie zit Henri, met zijn gasten onder een enorme mangoboom voor het huis. Het huis is een houten gebouw en bestaat voornamelijk uit keuken en slaapkamers. Overal liggen matrassen, dit is een gastvrij oord. Toch ben ik wel blij dat er voor ons gezelschap 4 kamers in een guesthouse verderop zijn gereserveerd. In het huis wordt dag en nacht gekookt, iedereen loopt in en uit, de oude vrienden van Henri drinken whisky als water. We zagen ze eerder al in Paramaribo in hun stamcafé zitten. Alle honden van de buurt zijn ook op het feest gekomen en scharrelen gemoedelijk tussen het gezelschap door. Op een oude vrachtwagen ligt een houtblok, plak boomstam. Daarnaast staat een vuilniszak waar een poot uitsteekt, het blijkt dat er een half varken aan vast zit, wat door één van de mannen aan stukken gehakt wordt. De honden staan er likkebaardend om heen om wegschietende stukjes op te vangen. Nancy vraagt ons om nog wat te gaan rusten. Ze wil ons kwijt, lacht Alice, er moet nog veel gekookt worden voor de meer dan honderd gasten die er verwacht worden. Wij verkennen de omgeving, prachtige palmbomen, kramen vol mango’s langs de weg. We nemen er een hele tas van mee naar huis, heerlijk!
’s Avonds om negen uur gaan we naar het feest en eten we kraboe, wow, ik at al wel krabsticks, maar dit waren gewoon supergrote krabbenpoten, gekookt in een kerriesaus. Het zag er echt griezelig uit en ik was echt bang voor mijn vullingen in mijn kiezen. Kom maar hier zei Alice, stak de krabbenpoten tuseen haar sterke kiezen, kraakte ze en ik mocht het vlees er uit vissen, heerlijk! Voor Jan en mij hadden ze een speciaal bakraportie gemaakt, ietsje minder pittig. Het feest bestond voornamelijk uit film kijken op een groot scherm. Vroeger was dat anders vertellen Alice en haar schoonzus Judith, dan konden ze op feestjes eindeloos verhalen en moppen vertellen, Tak Tori, ze hebben er heimwee naar en wachten tot het 0000 uur is, dan is de jarige echt jarig. De champagne knalt, er wordt gezongen en we gaan naar huis. De volgende dag rijden we naar Nickerie. Weer door rijstpolders, het is hier heel vlak en we zien grote stukken land in brand staan, nadat de rijst geoogst is wordt het stro verbrand. Er branden ook hele bergen kaf, de hele omgeving staat blauw van de rook. In Nickerie wandelen we over de dijk, zien de modderige oceaan en op het strand de bloemenresten van de as uitstrooiingen die op deze plaats waar heel veel hindoes wonen gedaan worden. Ik had gedacht even te gaan pootje baden maar zie er van af. We zitten een poosje op de rotsblokken en voelen dat we bijna verbranden. Oh, wat zou ik graag wat bruiner willen zijn, ik voelde me zo melkwit tussen het voornamlijk Creoolse gezelschap op het feest van Henri. Dat feest gaat nog de hele zondag door. We eten nog een keer uitgebreid, drinken een cocosnoot leeg, proeven gemberbier, de whisky durven we niet aan ;-) Op de terugweg verleent Jimmy eerste hulp bij een ongeluk dat vlak voor ons gebeurde. We wachten op de ziekenauto, die na een uur arriveert en rijden dan door naar huis. Alice haar oude vader (hij is 90) was al ongerust. Oma en opa Elmont zijn blij dat we er weer zijn. Wij gaan weer naar huis, smste ik naar Jelmer. Huh dacht ik toen, straks denkt hij dat we weer naar Zoetermeer gaan. Lelydorp voelt na drie dagen al als thuis. Vandaag zijn we daar de hele dag gebleven, papagaaitjes voeren, het erf harken, beetje lezen en schrijven, lekker eten. Alice probeerde ons nog een paar keer mee te krijgen op excursie maar we zijn lui vandaag. Vanavond gaan we de boeken van Silvester naar het kindertehuis brengen, doen we toch nog wat Alice!
O, ja en hartelijk bedankt voor jullie reacties op mijn vorige stukjes. Ze zijn voor mij als benzine, gooi er wat in en ik schrijf weer wat ;-)