Verhalen verbinden

Hoe verschillend kunnen stranden zijn? Ik wist hel wel, het strand van Zoutelande waar ik als kind iedere zomer kwam blijft in mijn herinnering het mooiste van de wereld. Het is er heel anders dan in Scheveningen of op Terschelling. Toch had ik niet verwacht dat op een redelijk klein eiland als Sint Maarten elke baai een eigen sfeer heeft. Is het boeiend om daar over te schrijven? Misschien voor Alice en André, voor Auke en Wilma of voor buurman Bert (onze buurman in Lembang) die plannen maken voor een vakantie op een tropisch eiland. We zijn nu weer thuis maar nog niet helemaal. Het temperatuurverschil helpt wel goed mee met 'landen'. In gedachten ga ik nog even terug naar de Carribean. Wie weet krijgen er nog meer van jullie zin om niet alleen in mijn verhalen mee te gaan maar ook in het echt de Bovenwindse eilanden op te gaan zoeken. Wat kun je beleven?

In Philipsburg heel veel winkelen, talloze taxfreeshops, saai en eenvormig, verveelde verkopers probeerden klanten naar binnen te lokken. Niks voor ons, dure parfums en sieraden. The Shipwreck was het enige winkeltje wat ons wel lokte. Om kaarten te kopen die wel verstuurd zijn maar nog niet aangekomen ;-( Snailmail is dat, heb ik van Auke geleerd, we zullen zien hoe lang de snail er over doet.

In de baaien snorkelen. Niet midden in, daar ontmoet je wel een enkele vis of ziet van alles op de bodem liggen. Wel aan de randen, tussen de grote stenen. Alsof je in het aquarium van de Chinees zwemt. En dan veel mooier. Visjes in alle kleuren en vormen. Hele verlegen roze, gele, parelmoerachtig gevlekte schatten, die zich verstopten tussen de rotsen. Pijlsnelle zilveren potloodjes met en eng prikkertje aan hun snuit. Scholen met mij mee zwemmende, eigenlijk dansende visjes zoals in het prentenboek Swimmy. Zee-egels met stekels groter dan satéprikkers, brrr. Ik wist niet dat die bestonden. Terwijl ik aan het snorkelen was voelde ik wel een soort spijt over de vissen die ik elke avond at. Vlees eten ben ik al een paar jaar ontwend. Vis aten wij deze weken eigenlijk elke dag. Werd het tijd om daar ook mee te stoppen? Iemand vertelde mij dat de grouper een hele lelijke grote vis was en iemand anders dat de Mahi mahi een soort dolfijn is. Pfff, dillema's ook op vakantie dus. De laatste avond at ik scallops, die zien er niet uit als vissen, maar ja, ze leven wel in die prachtige Jacobsschelpen. Snorkelen dus, dat levert naast vel kijkplezier ook andere gedachten op en dat is okay.

Zwemmen en onder de palmbomen liggen. In de zon is veel te heet. Met een boek lekker op een stretchbedje. Het is in de zomer laagseizoen, dus bedjes genoeg. Toch werden we op de sjiekste stranden (Anse Marcel)soms van de bedjes af gestuurd. Op de vraag 'Are you a hotel guest?' antwoordden wij heel braaf, 'no'. Of we dan in het zand naast het bedje wilden gaan liggen, hahaha, best sneu. Er stonden tientallen lege bedjes. Degene die het moest vragen leek het zelf ook genant te vinden. Het was zijn werk, dus hij moest wel. Wij gingen naar een volgende baai, met houten picknick banken in rastakleuren( Friar beach) en werden daar door de kok met een handkus ontvangen. Beter! Later op de markt in Marigot vond ik een grappige rastapet, mijn souvenir!

Lekker eten. Naast de vis veel rijst en bonen, heerlijk! Soms met zoete aardappel of cassave. Sla uit de USA. Dat is best gek. Eigenlijk groeit er op St. Maarten bijna geen groente. Cocosnoten, bananen en cactussen dat is wat we onderweg zagen. Oh, en niet de vergeten de mango's en papayas's die kochten we bij een kraampje langs de weg. Bijna alles wordt geïmporteerd. Veel uit de USA en op St. Martin ook uit Frankrijk. Wat zijn wij in NL verwend. Al regent het hier misschien veel te veel voor een fijn vakantiegevoel, wel heerlijk dat we hier zo veel groenten en fruit kunnen kweken. De laatste avond spraken we in een restaurant een Amerikaans echtpaar, zij konden zich niet voorstellen dat je een maaltijd zonder vlees kon klaar maken. Ze vroegen serieus heel belangstellend en nieuwsgierig hoe wij dat dan deden. In een café in Marigot kwamen we in gesprek met de eigenaar die ons vertelde dat er Amerikaanse kinderen in zijn zaak geweest waren die vroegen wat die gele dingen waren die er op de bar lagen. Wat denken jullie? Hij kon zijn oren niet geloven toen hij de vraag van de kinderen hoorde.

De zon zien ondergaan. En dan het liefst in het vissersdorp Grand-Case. Op de pier leerde een oma haar kleinkind vissen. Een vrouw gooide visresten in zee, enorme Fregatvogels vochten met de meeuwen om een stukje te pakken te krijgen. Aan de andere van de pier, een andere avond, op Petit plage kwamen een paar mensen zwemmen, liet iemand haar hond uit en dronken wij nog een laatste drankje in Sunsetcafé. Terugkijkend op twee heerlijke weken. Zo leuk dat jullie er ook bij waren! Bedankt voor alle reacties hier. Ik schreef net aan twee vriendinnen dat mijn hart een sprongetje maakte, iedere keer als ik zag dat er iemand iets geschreven had. 'Verhalen verbinden' is de titel van een dierbaar boek. Misschien voelen jullie dat ook? Liefs ook van Jan en wie weet, tot een volgende reis!