Een dag in de auto
Door: Jannie
Blijf op de hoogte en volg Jannie
09 September 2022 | Indonesië, Lembang
Vannacht in bed lag ik toch een poosje wakker. De brommers bleven mij in gedachten voorbij racen. De kleuren van de groenten en het fruit op de markt zaten op mijn netvlies. En ook de koeienkop die aan een kraampje hing, de talloze geslachte kippen, poten apart op een stapel. Hier eet je geen vlees zonder te weten dat het een deel van een dier is wat er op je bord ligt. Ik eet liever tahu en tempé. Jummie!
Wat mij het meest bij bleef was de hartelijkheid die we de hele lange dag tegen kwamen. Overal vrolijke en soms ondeugend twinkelende ogen. Het ‘mau ke mana?’ hoorden we talloze malen. In de Vrouwenviering van juni vertelde ik er over. Zo’n mooie vraag als je elkaar ontmoet ‘dari mana’ of ‘mau ke mana’ waar kom je vandaan of waar ga je naar toe? Sundanezen (mensen van West-Java) staan bekend om hun vriendelijkheid. Ze lachen veel en babbelen eindeloos. Zo fijn om dan hun taal te kunnen spreken. Ik merkte vanochtend dat ik zelfs aardig wat woorden van het sundanese dialect weer herken en begrijp. Dankzij de mensen die vijf jaar lang met ons leefden en voor ons zorgden heb ik de dagelijkseomgangstaal een beetje geleerd. Zoals Annelinde en Josephine spelenderwijs Russisch leerden, het halve jaar dat Anna en Marina bij hen woonden. Ook zij zijn deel van de familie geworden. Zullen ze contact houden, zoals wij ons nu nog steeds verbonden voelen met de familie in Lembang? Ik kan mij heel goed voorstellen dat dat gebeurt.
‘Hoe bestaat het dat jullie nog contact hebben,’ vroeg pak Ie Ie, de chauffeur van vandaag.De eerste jaren schreven we brieven maar erg veel stond daar niet in. ‘Hoe gaat het met jullie, met ons gaat het goed….’ Daar kwam het meestal op neer. De exotische postzegels op de enveloppe maakten meer indruk dan de inhoud van de brieven. Ook het idee dat zo’n brief de lange reis over de wereld had gemaakt en dan bij ons in de brievenbus belandde. Magische momenten!
Nu komt er geen post meer. Yuyun en ik volgen elkaar op Facebook en praten af en toe via messenger. Niet eens zo heel vaak en toch voelen we ons altijd weer thuis bij elkaar. We hebben een stuk van ons leven gedeeld, samen geschiedenis geschreven. Yuyun vertelde vandaag in de auto over haar herinneringen aan de jaren 1987-1992. Ieder jaar gingen we met haar en de familie een lang weekend naar het strand in Pangandaran aan de Zuidkust van Java. Yuyun’s ogen begonnen te stralen toen ze er over sprak. Ze is ook mee geweest naar Tegal aan de noordkust waar Jacqueline toen woonde. Wat was het daar heet vergeleken met de frisse lucht in Lembang. Het stikte er van de muggen! Ze weet ook nog dat Jelmer toen hij ruim één jaar was op Jan zijn fiets klom, die vervolgens over hem heen viel. Het gat in zijn hoofd werd zonder verdoving gehecht in de kliniek bij de sespimpol, de politieschool iets verderop aan de jalan Maribaya.
Het was een dag vol verhalen vandaag. We zaten urenlang in de auto. Zo gaat dat als je in een miljoenenstad als Bandung rijdt. Vanochtend spraken we af met een vriend van Edith (oud collega van de Margrietschool) en haar man Mark (buurttuinmuzikant) Zij gaven een pakje mee voor pak Nanang. Ik ben gek op pakjes doorgeven, het levert vaak mooie ontmoetingen op. Deze meneer bleek zijn halve leven als chauffeur voor Jackal holiday te hebben gewerkt. In 2015 zijn wij met een bus van deze organisatie over Java gereisd! Maar hoe heette onze chauffeur toen? Wij weten het niet meer. Misschien weet iemand anders van de groep van toen het nog?!
We vragen Yuyun waar ze nog graag naar toe willen. Ze stelt een enorme shopping mall voor ‘Trans Studio.’ Niets om over naar huis te schrijven voor mij maar de rest van het gezelschap vermaakt zich een aantal uren prima. Dan gaan we op zoek naar ‘kebun belakang.’ Een permacultuurtuin, een soort Zoete Aarde! Maar zoals we dat vaker beleefd hebben in Indonesia: De tuin is niet te vinden. Het regent pijpenstelen, we staan twee uur in de file, vragen enkele keren naar de goede weg en besluiten tenslotte naar huis te gaan. De berg weer op, bijna twee uur rijden.
Azril (hij is vijf jaar) houdt het geweldig vol. Als we bijna thuis zijn slaapt iedereen maar hij blijft wakker. Wieger noemde hem gisteren ‘kleine Adi,’ dat klopt! Hij lijkt als twee druppels water op Adi van vroeger. Goed gezien! Tiny verbaasde zich over de koffie. Dat deden wij ook! We wisten niet wat we zagen en proefden op de jalan Kayuambon vlak achter ons oude huis, een terrasje en heerlijke koffie. Elja schrijft over het fruit. We kochten gisteren mangistan, de donkerrode vrucht met zalig zoet smakende witte kleine partjes binnenin. De mango’s zijn nog net niet rijp, rambutans ook niet jammergenoeg. Deborah wil hier werken maar nu niet meer want vandaag hoorden we dat Aliya in klas 6 zit met 41 kinderen, brrrrr. Jacqueline, toko Enggal bestaat niet meer. Je kunt er nu telefoonkaarten kopen of banden verwisselen. Veel minder leuk dan toko Enggal vroeger! Mieke, Jeanette en Rita, ik blijf jullie stalken met verhalen. Jan zit een presentatie voor te bereiden voor maandag en ik beleef de dag al schrijvend nog een keer. Fijn weekend allemaal!
-
09 September 2022 - 16:45
Elja :
Wakker liggen jammer maar wakker liggen dromen ook wel fijn.
Zoveel indrukken .
Blije mensen fijn.
Ananas -
09 September 2022 - 16:46
Anneke:
Hoi Janny en Jan, heeft het gisteren weer zo geregend? Ik heb weer genoten van je verhaal. Files in Indonesië, niks nieuws blijft hen vreemd. Hier zijn de manga's rijp in de supermarkt hoor !!!! Toch een reden om terug te komen naar het kikkerlandje haha. Wat een verhaal over Jelmer's hechtingen zonder verdoving. Zo'n klein menneke!! LIEFS, Anneke
-
09 September 2022 - 16:47
Elja :
Oeps helft maar geplaatst
Ma ni maakte de -
09 September 2022 - 16:50
Elja :
De ananas zo mooi klaar
Post krijgen was altijd leuk.
Maar zo elkaars verhalen lezen is ook leuk -
09 September 2022 - 17:18
Jacqueline :
Weer een mooi verhaal Jannie!
Dank je wel! -
09 September 2022 - 18:15
Tiny Brunott:
Heerlijk Ik leef op afstand mee. Wat een gastvrij land. Ik probeerde de vorige blogs te printen maar de printer liep vast en wat er stond klopte niet. Voor de printer is Java te ver denk ik! Ik moest denken aan de race boekjes over wandelen. Jannie jij hebt dat van Marjolijn Vos. Ik dacht leuk om je verhalen te bundelen.?! Ik jaag je niet op hoor. Slaap lekker vannacht -
09 September 2022 - 20:43
Deborah:
Zoals je schrijft ben ik even daar. Alsof ik de verhalen uit je mond hoor, terwijl we genieten van het lekkere kopje koffie.
Enne nee 41 klas 6 leerlingen is niet mijn ding -
10 September 2022 - 18:31
Monique:
Wat een heerlijk sfeerbeeld maak jij weer, ik geniet ervan! -
22 September 2022 - 23:27
Edwin Van Leeuwen:
Ha die Jannie, lees je verslag nu pas, en er is veel herkenbaar, zo ook de gastvrijheid en de lachende mensen,
Ik herinner me onze chauffeur, Nanang heette hij, althans in mijn herinnering. Ik zoek het nog na.
Hij at altijd mee met ons en sprak ons vrolijk toe : "Lekker eten zonder Onkos !"
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
