Bijna weer naar huis

Midden in de nacht kwamen er twee berichten. In Nederland is Ninthe geboren, dochter van ons buurmeisje van vroeger, Renee. In Canada is oom Auke gestorven, broer van mijn moeder. Hij emigreerde op zijn 18e en kwam eens in de 5 jaar naar Nederland. Het was dan altijd feest. De zomer nadat zijn vrouw, tante Truus overleed hebben wij hem opgezocht in Nackawick. Twintig jaar geleden was dat, nog voordat ik met dit blog begon. Aletta was 14, Jelmer 12. Ik denk dat zij het de mooiste vakantie van hun leven met ons vonden. Oom Auke was een levensgenieter, hij reisde graag en reageerde met veel plezier op mijn reisverhalen. Tot het niet meer ging en hij net als meer Bosma’s alzheimer kreeg. Gelukkig vond hij lang daarvoor zijn vrouw Wilma met haar dochters Emily en Yolanda. Nu hij er niet meer is, zijn zij onze familie in de verte. Oom Auke blijft voor mij een voorbeeld van levenslust, spelen, grapjes maken. ‘Hij was mijn eerste liefde,’ schreef ik net aan Emily. En dat blijft hij!

Mijn huidige liefde zit hier in villa Venetys aan zijn verslag te werken. De zon schijnt, het zwembad lacht naar mij. Yuyun en haar dochter Zarah kwamen vanochtend buurten. Ze maakten serundeng voor de hele familie. Een prachtige traditie. We komen nooit thuis uit Indonesië zonder een groot pak van dit smakelijke spul. Ik geef de enorme doos vol speciale Purwakarta koekjes die we gisteren kregen door aan Yuyun. Onmogelijk om dit zeer breekbare spul mee naar Nederland te nemen. Ook de Ewindoshirts en petten kunnen zij best gebruiken. Wat te doen met de layangan? Drie vliegertjes die we kregen van de chauffeur die ons gisteren van Purwakarta naar Lembang bracht. Hij bleek geen chauffeur te zijn maar op de administratie te werken bij Ewindo en een groot liefhebber van auto rijden. Zijn vrouw kwam ook mee. We hebben er met zijn vieren een gezellig dagje van gemaakt. Eerst langs de markt om iets te kopen voor Johana en Sunarti. Zij zijn beide rechterhanden van Glenn, de directeur van Ewindo. Enorm leuke vrouwen, slim en vrolijk, behulpzaam en inventief. Wij hebben genoten van hun gezelschap. De presentjes gaan mee in de auto en komen maandag via de ‘chauffeur’ bij de dames.

Toen door naar ‘kebon belakang,’ een tweede poging om hen te vinden. Nu regent het niet en hebben we Ibu Mira bij ons die goed met Google maps overweg kan. We vinden de plek. Een groot zwart hek en het zit op slot! Op hun instagram staat dat de tuin iedere zaterdag open is. Dus ik kondigde ons bezoek niet aan. Stel dat we het weer niet zouden kunnen vinden, dan zaten ze voor de tweede keer voor niets op ons te wachten. Nu kwamen wij voor niets. Zij zijn een weekendje in Jakarta. Ik weet niet of we het nog een keer gaan proberen. Bandung is een grote stad en Cimahi ligt niet heel dichtbij Lembang. Wel jammer want hun initiatief, een tuin waar ze kinderen leren om zonder bestrijdingsmiddelen en kunstmest groenten te kweken, zouden we heel graag bekijken.

Jan is met een taxi naar pak Kurniawan in Bandung vertrokken voor een farewelldiner. Ik sla even over. Mijn neus drupt en ik nies af en toe. Voelt niet helemaal goed om dan met een groep mensen te gaan eten. ‘Heb je zin om weer naar huis te gaan?’ vroeg mijn pa net. Ja hoor, ik verheug mij op een thuiskom-etentje met de buren, allerlei schrijfmomenten in oktober, een vrouwenvieringeninspiratiedag, een schrijfvakantie in de Banjaert in Wijk aan Zee (er is nog plek) en natuurlijk op iedereen weer zien, vooral de kleine boeven in Haarlem. Ze lijken te zijn gegroeid in die paar weken als ik naar de foto’s kijk! Donderdag zien we of dat echt zo is!