Onverwachts in Istanbul

‘Is zij de bruid?’ en ‘wie is de bruidegom?’ Het meisje dat ons fouilleert op het vliegveld van Chennai heeft lol in haar job. Ze vraagt waar we vandaan komen en natuurlijk vertellen wij van de bruiloft. Nieuwsgierig kijkt ze naar de rijen, één voor de mannen, waar Jelmer precies vooraan staat en één voor de vrouwen, waar Sneha aan de beurt is om door het poortje te lopen. Geheel toevallig vertrekken zij vandaag, tien minuten nadat wij opstijgen vanaf het vliegveld richting Dubai, naar Sri Lanka, op huwelijksreis. Zij gaan naar gate 16, wij naar gate 17. Onze vliegtuigen staan naast elkaar. Wat een mooi afscheid van India.

Gisteravond aten we samen met de ouders van Sneha. Nog één keer echt Zuid Indiaas. Nog één keer een sweet lassi of een sweet lemon juice. Vlak voor het eten maakten Pieter, Hilda en ik golven in het zwembad op het dak van het hotel. We zagen (bijna voor het eerst) de zon rood ondergaan. Voor de spiegel bij het zwembad deden we wat nog yoga. We kijken allemaal terug op twee prachtige weken India. Het begon met langzaam wennen in het kleine Hannu Reddy Residences. Daarna de bruiloft in het sprookjeshotel aan de Indische oceaan. We hebben er een hele Indiase familie bij gekregen en wat voor één! Vrolijke en ondernemende mensen. Ook traditioneel, het duurde even voor ze Jelmer accepteerden als partner voor hun dochter. Op internet las ik dat Jains (Sneha’s religie) hun kinderen het liefst met een kind van Jains laten trouwen. De belangrijkste waarde van mensen die deze levenswijze aanhangen is geweldloosheid. Ze zullen uiteindelijk gezien en gevoeld hebben dat Jelmer geen agressieve gast is. Toen mocht hij blijven en wij horen er nu ook bij. Families trouwen in India aan elkaar. Ik ben blij met deze familie!

Mijn eigen familie twee weken zo dicht om mij heen was een feestje! Peter en Rita, onze buren beschouwen we na deze vakantie ook als broer en zus. Na de trouwerij reisden we met zijn zevenen een week door Tamil Nadu. In een busje met chauffeur, die we Henk noemden. Hij loodste ons veilig om alle loslopende koeien, geiten en honden heen. Toeterde de hele reis om aan te kondigen dat hij in wilde halen en dat er iemand anders aan de kant moest gaan. Hij bracht ons naar tempels, naar de commune Auroville. Naar het Fransachtige dorp Pondycherry en naar het resort Great River view. Daar had ik nog wel een poosje willen blijven en dan fietsen op het platteland van India. Van dorpje naar dorpje, overal langs de kust is het vlak. In de stad is fietsen geen optie maar tussen de rijstvelden zou ik het wel durven.

Nu reisden we door naar Madurai. Naar JCresidences. Aan de gevel van dit hotel hingen kerststerren en een sculptuur van vijf broden en twee vissen. In de hal stond een kerststal in allerlei zoete Indiase kleuren geschilderd. Toen begon ons iets te dagen. JC betekende…..We waren midden in India in een Christelijk hotel terecht gekomen. Hoe bestaat het? In de gangen hingen overal schilderijen bij verhalen uit de bijbel. ‘Volg je voetstappen en je vindt een avontuur’ zei Johana in Indonesia een paar maanden geleden. Het bleek weer waar. Vanuit Madurai namen we de enorm lange trein terug naar Chennai. Een chaircar deze keer. Met stoelen ipv bankjes en een airco die onze wagon op een koelkast deed lijken. Om op te warmen ging ik af en toe naar het balkon waar de deuren tijdens het rijden open bleven en de verkopers van allerlei lekkers een slaapje deden. Nu ik dit schrijf staan we klaar op het vliegveld van Dubai. Klaar voor het laatste stukje van deze machtig mooie reis. Klaar voor de kou in Nederland? Ik zit hier met blote voeten in mijn Noord Indiase slippertjes, een belletjesbandje rond mijn been. Een zakje met Indiase snacks in mijn tas. Over 6 uurtjes zal ik mijn sokken en fleecejack aan doen en hopen dat de buurjongens thuis onze verwarming aan hebben gezet!

Inmiddels zijn we in een spekglad Zoetermeer. Na een spannende laatste vliegetappe. Er werd iemand onwel in het vliegtuig, het bleek zo ernstig dat we boven de Zwarte zee kerosine moesten lozen om vervolgens een tussenlanding te kunnen maken in Istanbul. Daar werden de vrouw en haar jonge dochter naar buiten gebracht, hun bagage werd opgezocht en twee uur en heel veel gesprekken in het stilstaande vliegtuig later stegen we weer op. Niemand die ik sprak maakte dit ooit mee. Ook de piloot meldde dat hij dit in tien jaar vliegen nog nooit had gedaan, landen vanwege een ernstig gezondheidsprobleem. Wat een geluk dat de gezondheid van een mens telt dacht ik. Hopelijk is deze landing voor de vrouw op tijd gekomen.

Vandaag schijnt de zon, dat maakt de kou in Nederland draaglijk. Gisteravond leek India in mijn gedachten zoveel aangenamer dan het koude, donkere Zoetermeer. Misschien moeten we een volgende keer in de zomer gaan? Dan is het in Chennai 40 graden of meer en voelt de temperatuur bij terugkomst in Nederland als aangenaam. Marlies voorspelde dat we nu we in India bruiloft gevierd hebben vaker uitnodigingen zullen krijgen. Dan moeten we maar op de fiets gaan, net als de man die voor de liefde van India naar Zweden fietste. Het boek (van de Zoetermeerse bieb) is bij broer Pieter. Ik ga het verlengen en nu de andere Indiaboeken terug naar de bibliotheek brengen. Dank voor al jullie hartelijke reacties onder mijn verhaaltjes. Ik schrijf er misschien nog een paar. Over de huwelijksceremonie en de ochtend daarna. Nu eerst de was ophangen! Fijn weekend [e-1f49a]