De prins op het witte paard

Weeralarm op donderdag! Er komt een typhoon aan. Die zal Chennai niet raken maar wel zorgen voor flinke regen en zelfs storm. De trouwceremonie is op het strand gepland. Zo zag Sneha het al maanden voor zich. Trouwen met uitzicht op de oceaan. De weddingplanners bouwen een tent op. Wij bereiden ons voor op de komst van de ‘drapers’ aankleedsters. Een sari dragen is voor Indiase vrouwen dagelijks werk, voor ons een kunst apart. Jelmer logeert naast ons, op de tweede verdieping van het Taj hotel, ik help hem met aankleden. Hij ontdekt dat de stola die bij zijn één na laatste outfit hoort er niet is. Gelukkig kan hij de stola die Yash gisteren droeg lenen. De mensen hier zijn enorm goed in improviseren. Wat een heerlijkheid. Mijn moeder zei vaak ‘as ‘t net kin sa as et mat, dan mat et mar sa as et kin!’ Een Fries spreekwoord dat het ook in India goed doet.

Halverwege de middag krijgen de mannen, en sommige vrouwen een tulband. De buurmaclan een rode en de Dugars een oranje. Daarna gaan we op zoek naar de plek waar onze clan vertrekt naar het feest. Jelmer komt aan als een prins te paard, is de bedoeling. Normaalgesproken zou hij vertrekken vanuit zijn eigen huis. Dat zou in dit geval een lange rit worden. Het beestje staat, uitbundig versierd, te wachten om de hoek van de feesttent die op het strand is gebouwd. Donkere wolken pakken zich samen boven de oceaan. Houden we het droog? Dan begint de muziek te spelen. Trommelaars staan voor de stoet uit. Jelmer zit op het makke paardje. Eigenlijk is hij te zwaar voor het beest. Wij dansen er omheen, opgezweept door de steelbandachtige trommels. De muzikanten spelen wel maar stappen niet. Jelmer vraagt mij of ik ze een beetje aan wil sporen, de lucht wordt al donkerder maar er valt nog geen drup. Op de lifestream zwaaien we naar Wieger en opa die samen in Luttelgeest naar de tv kijken. Ook in Zoetermeer, Haarlem en Lelystad kijken jullie mee! Zo fijn dat het lukte, die zoomverbinding. Uiteindelijk dansen we bijna een uur over een afstand van een paar honderd meter. En dan is het grote moment daar: Sneha’s aankomst, onder een baldakijn van bloemen, gedragen door haar vader en broers. De Aziatische versie van onze Máxima. De ‘sedap malam’ bloemen bracht onze bloemenman in Lembang wekelijks naar ons huis aan de jalan Maribaya. Ik had nooit kunnen dromen dat deze bloemen met duizenden tegelijk, op deze sprookjesbruiloft in India nog eens terug zouden komen in ons leven.

Op het podium in de tent brandt een vuurtje. Dat is ook de naam van de trouwceremonie ‘rond het vuur.’ Wat wil een mens nog meer? Met iedereen die van je houdt warm en droog zitten. Het begint te druppelen en te waaien. De storm trekt aan, de regen plenst op het dak van de tent. Wij zijn samen. Laat de ceremonie maar beginnen!