Tropeneiland

Het boekje is langwerpig, liggend formaat, speciale kleur, grijsblauw zou ik het noemen. Ik zie het staan in het boekenkastje naast mijn bed en weet het zeker, dit moet het prentenboek 'Kerstmis' van Dick Bruna zijn. Misschien wel zijn enige niet vierkante boekje? Ik wist dat Nijntje beroemd was in Japan en ben toch verbaasd om hier het kerstprentenboek te vinden.

Een ander prentenboek waar ik gisteren op het strand aan dacht is 'Ko de kreeft versiert zijn huis'. Het wemelde tussen de rotsen van de heremietkreeftjes. Eric Carle heeft vast en zeker ook ooit op zo'n strand gewandeld, stel ik mij voor. Mijn fantasie slaat makkelijk op hol op een tropisch eiland.

Hoe leuk zou het zijn om zo'n guesthouse als Iriwa te beginnen? Wat een oord van love en peace is dit! Haha, Aletta en Jelmer zijn wat nuchterder. Zij genieten ook van de sfeer en we filosoferen over hoe het kan dat mensen hier zo de tijd hebben en zo vriendelijk zijn. Restaurantjes hebben maar drie of vier tafeltjes. Als het vol is wacht je buiten tot er iemand klaar is met eten en dan kom je vanzelf aan de beurt. Geen reserveringen en agenda's, heerlijk!

Vanmorgen wilden we een suikerrietfabriek bezoeken. Minmin de kok van Iriwa hoorde dat en bracht ons er even met de auto naar toe. Aangekomen bleek de plek waar hij ons dropte een fruit/bloementuin. Soort Paraflor in Suriname. We maakten er een wandeling, dronken een mango, ananas, passievrucht smoothie en genoten van het uitzicht over de baai. En vroegen toen naar de suikerrietfabriek. 'Ik breng jullie er wel even naar toe' antwoordde de eigenaar van de tuin. Daar waren we blij mee, want toen we met de auto aankwamen bij de fabriek bleek die gesloten. Pffff dat scheelde ons een uur wandelen heen en een uur wandelen terug, in de zon, midden op de dag. 'Waar zal ik jullie dan naar toe brengen?' Vroeg onze superaardige chauffeur vervolgens. 'Nou, doe maar naar het dorp, naar Kabira café' antwoordden wij. Halverwege stopte hij nog even. 'Mooi uitzicht, willen jullie een foto maken?' Ja hoor, graag. De knipperlichten gaan aan. De auto blijft midden op de weg staan, wij maken een foto en worden dan naar ons dorp terug gebracht. Wat een vriendelijkheid en gastvrijheid.

Terug in het guesthouse slapen we even in onze kamer zonder sleutel. Ook zoiets gaafs. We laten er, als we weg gaan, alles liggen. De ramen open, deuren open. En iedereen doet dat. Jelmer vertelde het al in Tokyo. Als je ergens koffie drinkt en je moet naar de wc, laat je je tas en je jas gewoon op je stoel hangen. Je telefoon of je tablet kun je naast je koffiekopje op tafel laten liggen. Er gebeurt niets mee. Wonderlijk en in Nederland onvoorstelbaar toch? Ik heb het heel lang volgehouden om geen kettingslot om mijn fiets te doen maar dat werkte niet. Hoe kan het dat het hier wel werkt? Ik heb nog drie dagen om het uit te vinden ;-)

Vanavond maar eens een balletje opgooien. Met de andere guesthousebewoners zitten we 's avonds gezellig op kussens rond de lage tafels. En eten en drinken thee, luisteren naar muziek, praten met handen en voeten, lachen en maken foto's.

Nog twee dagen en dan brengen we Jelmer weer naar Tokyo, slapen daar nog een nachtje en vliegen vrijdag weer naar huis. Benieuwd hoe het met onze Albert Heijn tuintjes is. En met Jan en Sander ;-) En met jullie allemaal!