Kyoto

Jelmer steekt ruim een kop boven de meeste mensen uit hier. Hoe handig is dat? Op de metrostations, met soms meer dan twintig uitgangen, zou je elkaar makkelijk kwijt kunnen raken. Het gebeurde ons nog niet. Aletta en ik zijn allebei niet de meest volgzame types. Hier in Japan, waar we de taal jammergenoeg niet kunnen ontcijferen, is het handiger om gewoon te volgen i.p.v. eigenwijs te zijn. Gelukkig brengt Jelmer ons naar plaatsen waar we graag willen zijn. We genieten dus gewoon van het gemak van onze gids. Hij spreekt al een aardig woordje Japans en weet veel over alle soorten eettentjes die er zijn. Elke dag proberen we iets anders.

Gisteren aten we 'ramen'. Dat viel niet mee. De smaak was prima, daar lag het niet aan. Maar hoe eet je bamisoep met stokjes? We dachten na bijna een week oefenen al aardig met die stokjes overweg te kunnen. En de soep op slurpen dat is hier heel gewoon. De bamislierten op pakken was een ander verhaal. Ik probeer mijn profielfoto te veranderen van tulpen in 'bami met stokjes eten' foto maar het lukt nog niet. Misschien later.

Vanmiddag vroeg Aletta tijdens een wandeling die we maakten 'waar denk je aan mama?' Ik dacht aan het stukje uit dagboek van een geisha, waarin de hoofdpersoon Chiyo probeert te ontsnappen uit de okiya waar ze woont. Ze klimt op het dak en verplaatst zich van nok tot nok over de daken van andere okiya's. Er schiet een dakpan los, die valt kletterend op de grond en even later glijdt ze zelf ook naar beneden, breekt een arm en blijft bewusteloos liggen. Ik zie helemaal voor mij hoe dat hier gebeurd is. Bijna honderd jaar geleden. Het lijkt of ik in het boek loop, zo bijzonder.

Er vielen af en toe wat wat sneeuwvlokjes vandaag, beter dan de regen van gisteren. Toen kochten we paraplu's (van doorzichtig plastic, daar loopt bijna iedereen hier mee) want het regende de hele dag. Gelukkig zaten we een deel van de dag in de trein van Tokyo naar Kyoto. De shinkansen is een van de snelste treinen van de wereld. Beetje vliegtuigachtig wel. Drie stoelen aan de ene kant, twee aan de andere. Hele mooie verstelbare stoelen, een inklapbaar tafeltje en zo ontzettend schoon. En stil ook, er werd nauwelijks gepraat, het vrolijke gebabbel van een klein Japans kindje was het enige wat we de hele reis hoorden. Net een NS stiltecoupé. In de trein kochten we een bento box als lunch. Wow, dat is wat anders dan de boterhammen met kaas die we in Nederland eten. Een superkleurrijk en smaakvol gevuld doosje met heerlijkheden. Gaaf om naar te kijken en een feestje om op te eten. Met driehonderd kilometer per uur zoeven we de mount Fuji voorbij. Jammergenoeg in de wolken, we zien een beetje sneeuw op de helling liggen.

In Kyoto vinden we, na wat omzwervingen, de airbnb die we geboekt hadden. Een mini appartement, echt Japans, alles supercompact. Er liggen origamiblaadjes, papier en inkt en kwasten, spelletjes, zo leuk. Koffie en thee kunnen we ook zo pakken, dat voelt als een goed begin in Kyoto.

Nu maken we spaghetti. Voor de variatie ;-) Ik kreeg mail van runkeeper, allemaal records, veel calorieën verbrand, langste afstand van de dag, van de week, van de maand. Grootste hoogteverschil van de maand. (in de lift aan laten staan ;-) Na een maand zonder wandelen en fietsen ben ik zo blij dat ik weer de hele dag zonder bibberende benen lekker kan lopen. Vandaag vooral langs heel veel mooie tempels en tuinen. Ook weer een pad langs het water. We zien hier meer toeristen dan in Tokyo. Ook veel Japanse toeristen. Sommigen van hen zijn verkleed in traditionele kleding, zoals je in Volendam in klederdracht op de foto kunt gaan, kun je hier een hele dag een kimono en alles wat daar bij hoort, huren. Ik dacht dan steeds geisha's te zien, het bleken giegelende pubermeisjes. Toen we bijna thuis waren en een stukje door de wijk Gion liepen, kwamen we tot onze verrassing twee echte Geisha's tegen. Prachtig gekleed en opgemaakt. Vlak voor onze neus gingen ze een theehuis binnen, ik kon nog net een foto maken.

Een jaar geleden had ik mij niet voor kunnen stellen dat ik zo enthousiast zou zijn bij het zien van een geisha ;-) Nu ga ik heerlijk verder lezen in het dagboek.

En ik lees jullie verhalen/reacties, daar geniet ik ook zo van. Arigato!