Yes, een stempel in het paspooort!

Stoel nummer 37f, helemaal achterin het vliegtuig. Verder weg van de ingang kun je niet zitten. Jelmer appt ons: ‘lopen jullie een beetje door als je straks aankomt?’ Een goed begin daarvoor is deze plek niet. Als allerlaatsten komen we de door de slurf. Toch bereiken we de douane snel. Er staan lange rijen. De meeste mensen bij de lokale loketten. Wij lopen door naar de balies voor e visa. Er zijn er wel 10 open. De rij is niet lang. Maar wat een gedoe, een stempel in je paspoort bemachtigen.

Ik mag niet zeuren. Een paar jaar geleden moest je in Nederland naar de ambassade van India om een visum te krijgen. Dan kon het gebeuren dat je naar huis gestuurd werd om een betere foto te laten maken of een document op te halen wat nog miste. Misschien was zoiets zelfs meer regel dan uitzondering. Nu organiseer je alles online.

Het ging mij niet gemakkelijk af. Misschien was ik te slordig of te ongemotiveerd om nutteloze informatie als ‘de geboorteplaats van mijn vader’ en misschien nog wel honderd andere vragen te beantwoorden en in te vullen op een digitaal formulier. Maar na twee mislukte pogingen ben ik toch beter mijn best gaan doen want ik wilde graag naar India, heel graag. En toen lukte het. Aanvraag goedgekeurd.

Nu sta ik voor de balie in Mumbai met mijn uitgeprinte en goedgekeurde visum en gaat de procedure verder. Ik moet een foto laten maken van mijn gezicht, de derde keer lukt het. Dan vier vingers links op de foto, vervolgens vier vingers rechts, dan twee duimen. Opnieuw, nog een keer, insmeren met crème, harder duwen, alleen de toppen van de vingers. Poeh, de visumstress slaat opnieuw toe. Jan is allang klaar en, jippie! uiteindelijk kan ik ook doorlopen.

Als we Jelmer en Sneha zien staan springen de tranen in mijn ogen. Daar zijn we, in het moederland van Sneha. We zijn er welkom. En dat is niet zo vanzelfsprekend. Het voert te ver om daar op deze plek uitgebreid over te schrijven. We zijn er! Ik herinner mij in een flits ook het moment dat mijn pa en ma aankwamen in Jakarta toen wij ruim dertig jaar geleden in Indonesië woonden. Het was de allereerste vliegreis van hun leven. Ze waren voor deze reis op Engelse les gegaan. Hun wereld werd groter. De geschiedenis herhaalt zich. Door Jelmer en Sneha leren wij India nu kennen, worden we ondergedompeld in de Indiase cultuur.

Sneha’s ouders staan een eindje verderop. We hebben hen in Nederland één keer ontmoet. Nu zullen we twee weken met hen optrekken. Zij hebben een rondreis bedacht en geregeld. Als eerste organiseert Sneha’s vader twee schattige blauwe taxi’s die ons naar de andere terminal van het vliegveld gaan brengen. Daar passen we nooit in met alle bagage is mijn gedachte. De koffers gaan hopla, los op een rek, op het dak. De eerste kennismaking met de inventiviteit van India. Hier houd ik van! Makkelijk doen als het kan.