Balou

De trein voelt als een schommelwieg. Jelmer is een verdieping hoger, vlak boven ons gaan liggen. Zijn grote witte voeten steken een stukje uit in het gangpad. Een warm windje waait door het openstaande raam naar binnen. ‘Als je niet met de trein hebt gereisd, ben je niet in India geweest’ zei Jelmer. Wij gaan graag mee. ‘Wat zie je groeien?’ vroeg mijn pa toen ik hem vrijdag even belde. Niet zo heel veel. Het landschap is rotsachtig. Op de veldjes waar wel iets groeit zien we wonderolieplanten, venkel en tarwe. Daartussendoor heel veel doornstruiken.

Sneha vertelt dat voor haar als kind, reizen met de trein het hoogtepunt van het jaar was. Ze ging iedere zomer met haar familie naar de familie van haar moeder om daar een paar maanden te blijven. De reis van Chennai naar Hyderabad duurde twee dagen. Ze namen eten mee als in de lunchbox (voor wie de film gezien heeft) en een tas vol stripboeken om onderweg te lezen. Misschien is daar haar zin om de wereld te verkennen al begonnen?

Vanochtend vroeg gingen Jelmer en Sneha hiken. Met een gids de berg op. Het was nog donker toen ze vertrokken en ik dacht dat Jelmer gezegd had dat ze om 10.30 uur weer terug zouden zijn. Tegen 12 uur waren ze er nog niet. Ineens vlogen de plaatjes van Balou voor mijn ogen heen en weer. Toen we twee dagen geleden de mount Abu opreden zagen we overal borden met afbeeldingen van de dieren die hier in het bos te vinden zijn. Balou (=beer in Hindi) viel ons het meeste op.

Ik ging maar eens informeren bij Sneha’s ouders. Zij lachten hartelijk. Tijd is in India (net als in Indonesië ‘jam karet’) een rekbaar begrip. En natuurlijk hadden ze gelijk. Even later arriveerden de twee enthousiast over de tocht die ze door de bergen hadden gemaakt. Ik neem mij dan net als alle andere keren van overdreven ongerustheid voor om een volgende keer relaxed te blijven als het wat later wordt.

De trein waar we nu inzitten vertrok een half uurtje later dan gepland. In NL zou iedereen compleet van slag zijn van zo’n vertraging, hier hoort het er bij. Sneha en haar ouders genieten van de heerlijke hapjes die er voorbij komen in het gangpad van de trein. Wij doen het even rustig aan. De eerste dagen in Udaipur hebben we overal gegeten en ook op straat veel heerlijkheden (geen vlees Elja, Sneha en haar ouders zijn zeer strikte vegetariërs, ze eten zelfs geen ei) geproefd. Dat was misschien wat veel van het goede?

Ik vertel Sneha over één van de eerste verhalen op dit blog. Het was ongeveer 10 jaar geleden dat we met zijn vieren in Indonesië waren ( juli 2007 zie ik nu ik even terugkijk op ‘mijn profiel’) en dat Aletta een verhaaltje over het Sonja Kakker dieet schreef. Nou, we hadden het weer goed te pakken hoor. Daardoor misten we gisteren de tocht naar de belangrijkste Jaintempel van India. En de zonsondergang over het meer.

We sliepen een hele dag als de maharadja in onze Engelse cottage. Bedienden liepen af en aan met yoghurt en bananen. Vanochtend zat ik in het zonnetje in de schommelstoel op de veranda. Ik hoorde iemand aankomen met een vegertje. Hij veegde de afgevallen bougainville bloemetjes op. Iemand anders kwam de tafel even afvegen met een doekje. Het verhaal vertelt dat dit hotel eigendom is van de Maharadja en dat de mensen die hier werken opgeleid zijn in het paleis. Ik geloof het meteen. Ik voelde mij hier verwend als een koningin.