Hati Hati
Door: Jannie
Blijf op de hoogte en volg Jannie
13 September 2022 | Indonesië, Purwakarta
Vanochtend voelde ik mij een ‘digital nomad.’ Terwijl Jan op kantoor werkte typte ik op onze hotelkamer een schrijfavonturen nieuwbrief. Toen die klaar was en verstuurd sprong ik na een café latte in het zwembad. Vervolgens wilde ik met de app een brommertaxi bestellen. Dat lukte half. De receptioniste van hotel Harper hielp mij even en liet zien dat een brommertaxi een euro kost en een auto taxi 2 euro. Dan toch maar met de auto. Alles wat je wil regelen gaat hier met de app. In India twee jaar geleden merkten we het ook al. Daar kwamen we ook steeds via de app in de taxi terecht. Ibu Johana vertelt dat zij nooit kookt. Al haar eten komt ook via de app. Bestellen wij in Nederland ook maaltijden via de app? Ik heb het nog nooit gedaan, misschien loop ik hopeloos achter.
De lunch op kantoor van Ewindo kwam uit hun eigen keuken. Wat een verrukkelijke gerechten maar in tegenstelling tot wat ik verwachtte, slechts een paar blaadjes selderie in de soep en verder vooral brokken vlees. Die hevel ik over naar de soepkom van Jan. Dit bedrijf promoot het eten van groenten. In al hun publicaties zijn ze trots op de hoeveelheid tomaten, pepers, mais, wortels enzovoort die er uit de door hun geteelde zaden groeien. Zelf zijn ze er blijkbaar niet al te dol op. Grapjassen! Ze lachen veel samen, deze zes directeuren aan de ronde tafel. Ik zit naast de enige dame in het gezelschap. Zij is ‘very talkative,’ heeft over de hele wereld gewoond en veel te vertellen en te vragen. Haar kinderen zijn nog klein, de kinderen van de mannen aan tafel studeren bijna allemaal in Nederland. Ze hebben er drie of vier. Het ‘dua anak cukup’ beleid (twee kinderen is genoeg) is blijkbaar niet meer. Vroeger hingen er overal spandoeken met deze tekst. Ook spandoeken met reclame voor roken. Daar heb ik er nog enkele van gezien: ‘pria punya selera’ staat er op ‘mannen hebben smaak!’ Ik vraag er naar maar van deze mensen rookt er niemand meer.
Jan gaat weer verder met interviewen en ik wil een wandeling maken door de kampong. Johana en haar collega vinden het maar zo zo dat ik alleen op stap ga. Lopen voor je plezier is hier ondenkbaar. Onderweg vragen mensen of ik met ze mee wil op de motor. Superondankbaar bedank ik er voor. Ik maak foto’s van bloemen voor Alice, haar bruidsboeket groeit hier langs de kant van de weg. Zoete herinnering aan de dag dat ze trouwde met André die er nu al twee jaar niet meer is. Foto’s van een oude man die met een pacul het land bewerkt. Even verderop past een broodmagere vrouw op haar schapen. Ze roept mij en vraagt wat ik doe. Ik film haar en we praten wat. ‘Ik heb al mijn eten al op, wat jammer nou.’ Ze laat het lege mandje van palmblad zien. Ik heb ook niets voor haar. Mijn telefoon is het enige wat ik bij mij heb. Als ik verder loop roept ze mij na ‘Hati hati ya.’ (Voorzichtig) Zo lief, ik voel mij gezegend, zomaar onderweg. ‘Ga tot de einden der aarde, tot het uiterste, daar zal liefde zijn, ga’ dichtte Herman Verbeek. Ik zing het zachtjes en geloof het.
-
13 September 2022 - 15:08
Jeannette:
Fijn verhaal, Jannie! Ik zie je zo lopen daar! Fijne dag en inderdaad doe voorzichtig -
13 September 2022 - 15:28
Anneke Otten :
Wat een heerlijk verhaal om zo op mee te mogen liften. Ik zie het allemaal weer voor me. Kun je daar overal veilig alleen lopen? Nog geen enge wilde dieren tegen gekomen? Vanochtend las ik je nieuwsbrief en die floepte zo maar ineens van mijn scherm. Kan hem nergens meer vinden. XXX anneke -
13 September 2022 - 16:00
Monique:
Heerlijk om de sfeer mee te proeven - en de soep natuurlijk haha!
Knuffie
Monique -
14 September 2022 - 02:39
Johan Kieft:
Leul verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
